Leap of faith...
"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...
Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.
Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."
ΡΟΔΟΣ POST #6...
Αραχνοΰφαντες μορφές με στοίχειωσαν. Μες το θολό, καφέ νερό, πνιγήκανε οι τελευταίοι λυγμοί μίας αράχνης. Αυτή η ίδια που μου ύφαινε την ύπαρξη... Μαζί της πνίγηκε κι η ελπίδα μου γι' ανάδυση.
Ακόμη όπως προς τον πάτο κατεβαίνω, κοιτάω ψηλά και βλέπω τις αχτίδες φεγγαριού να γλύφουνε της θάλασσας την επιφάνεια... Εξαφανίσθηκαν τα ψάρια από τα μάτια μου... Κάπου αλλού θα κολυμπάνε σίγουρα...
Με σιγουριά αυτόματου, πατάω στο κενό. Το άλμα πίστης μου με πρόδωσε. Μάλλον κάποιος μαρτύρησε πως δεν το πίστεψα αρκετά... Ελπίζω να τον βρω κάπου στον πάτο που πηγαίνω με ηρεμία...
Τα φύκια σα μαλλιά ανεμίζουνε. Ποιος είναι ο άνεμος που μες τα βάθη πνέει? Πώς λέγεται? Και πώς δεν έπνιξε τους άλλους τους ανέμους, όταν στριμώχνονταν στου Αιόλου το ασκί?
Χρύσωσες το χάπι μου και μ' έστειλες να ψάχνω δράκους κι εικονικές παγιδευμένες κόρες...
Το πίστεψα και είδα... Είδα τα πάντα όσα μου υποσχέθηκες... Με τα δυο μάτια μου κλειστά, έβλεπα κόσμους και υπάρξεις, ένιωθα όλα τα αισθήματα που τόσο γλαφυρά μου διηγιόσουνα... Αυθυποβλήθηκα ανάμεσα σ' ανάσες και σε ψίθυρους...
Με τη γλυκιά σου ομιλία μες τ' αυτιά μου... να με κοιμίζεις και να μην ξυπνώ από τίποτα...
Χλόμιασα όταν προς το βάθος κοίταξα... Πήρα φόρα και πήδηξα... Ο βράχος δεν πλησίασε ποτέ... Η πτώση μου ξεκίνησε... μου φαίνεται πως πέρασαν αιώνες από τότε... κι ακόμη κατεβαίνω...
Θα τόνε βρω αυτόν που με μαρτύρησε... εκεί κάπου στον πάτο θα 'ναι. Πάνω του θα πατήσω και θ' αναδυθώ... και τότε θα 'ρθω να σε βρω, για να σου πω εγώ ετούτη τη φορά το παραμύθι...
Θα νιώσεις το δικό μου ψίθυρο στ' αυτιά σου...
Μου φάνηκε πως κάπου είδα ένα ψάρι...
ΥΓ... Άι θωτ άι θω ε πούθικατ... :p
Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.
Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."
ΡΟΔΟΣ POST #6...
Αραχνοΰφαντες μορφές με στοίχειωσαν. Μες το θολό, καφέ νερό, πνιγήκανε οι τελευταίοι λυγμοί μίας αράχνης. Αυτή η ίδια που μου ύφαινε την ύπαρξη... Μαζί της πνίγηκε κι η ελπίδα μου γι' ανάδυση.
Ακόμη όπως προς τον πάτο κατεβαίνω, κοιτάω ψηλά και βλέπω τις αχτίδες φεγγαριού να γλύφουνε της θάλασσας την επιφάνεια... Εξαφανίσθηκαν τα ψάρια από τα μάτια μου... Κάπου αλλού θα κολυμπάνε σίγουρα...
Με σιγουριά αυτόματου, πατάω στο κενό. Το άλμα πίστης μου με πρόδωσε. Μάλλον κάποιος μαρτύρησε πως δεν το πίστεψα αρκετά... Ελπίζω να τον βρω κάπου στον πάτο που πηγαίνω με ηρεμία...
Τα φύκια σα μαλλιά ανεμίζουνε. Ποιος είναι ο άνεμος που μες τα βάθη πνέει? Πώς λέγεται? Και πώς δεν έπνιξε τους άλλους τους ανέμους, όταν στριμώχνονταν στου Αιόλου το ασκί?
Χρύσωσες το χάπι μου και μ' έστειλες να ψάχνω δράκους κι εικονικές παγιδευμένες κόρες...
Το πίστεψα και είδα... Είδα τα πάντα όσα μου υποσχέθηκες... Με τα δυο μάτια μου κλειστά, έβλεπα κόσμους και υπάρξεις, ένιωθα όλα τα αισθήματα που τόσο γλαφυρά μου διηγιόσουνα... Αυθυποβλήθηκα ανάμεσα σ' ανάσες και σε ψίθυρους...
Με τη γλυκιά σου ομιλία μες τ' αυτιά μου... να με κοιμίζεις και να μην ξυπνώ από τίποτα...
Χλόμιασα όταν προς το βάθος κοίταξα... Πήρα φόρα και πήδηξα... Ο βράχος δεν πλησίασε ποτέ... Η πτώση μου ξεκίνησε... μου φαίνεται πως πέρασαν αιώνες από τότε... κι ακόμη κατεβαίνω...
Θα τόνε βρω αυτόν που με μαρτύρησε... εκεί κάπου στον πάτο θα 'ναι. Πάνω του θα πατήσω και θ' αναδυθώ... και τότε θα 'ρθω να σε βρω, για να σου πω εγώ ετούτη τη φορά το παραμύθι...
Θα νιώσεις το δικό μου ψίθυρο στ' αυτιά σου...
Μου φάνηκε πως κάπου είδα ένα ψάρι...
ΥΓ... Άι θωτ άι θω ε πούθικατ... :p
posted by it is at 10:06 AM
5 Comments:
ανοδικός Μαϊστρος? ο άνεμος που ίσως προκάλεσε ασφυξία στους έτερους ανέμους?
χμμμμ...το ξέρω ότι μπορώ και καλύτερα!
καλησπέραααα! ;)
και μετα τη μαυρη ομορφια, ερχεται η πληρης αποδόμηση; απομυθοποίηση; αποκάτι. δεν μπορεις να κρατηθεις, έτσι; πρεπει να τα ισοπεδώνεις όλα!
Ατθάνα... χμμμ είναι λίγο άδικο γιατί με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα και με καλύπτεις πλήρως με τις απαντήσεις σου μη δίνοντάς μου δικαίωμα να συμπληρώσω... :)
Καλημέρες χαρούμενες... (μπορείς και τέλεια... το έχεις :) )
deadend Μετά το δράμα έρχεται η κάθαρση διά του γέλ(ο)ιου... Δεν ισωπεδώνω τίποτα άλλο πέρα από τον κίνδυνο να με πάρω πιο πολύ στα σοβαρά απ' όσο πρέπει... :) Φιλάκια και καλημέρες :)
ΥΓ προς ατθάνα...
Χμμμμ... στο μόνο που έχω αντίρηση είναι το όνομα... :p δεν έχει όνομα ο άνεμός μου... είναι δικός κατά δικός μου :p
Θέλω να διατηρήσει την ανωνυμία του... καταλαβαίνεις... :)
το ήξερες όμως πως δε θα ήθελα να του δώσω όνομα... έτσι δεν είναι? :) φιλάκια και πάλι :)
Ναι. Το ήξερα :)
Post a Comment
<< Home