Δύο ανόητα παιδιά που παίζανε...

Γνώρισμα μέγα η ουλή στο σώμα σου. Θα την κοιτάζω νοερά και θα θυμίζει πάντα εσένα. Καθώς αιματηρές πληγές θα καθαρίζω, θα φέρνω πάντα στο μυαλό μου τη δική σου. Θυμάσαι που καθόμουνα για μέρες στο προσκέφαλό της κλίνης σου?

Να σου χαϊδεύω τα μαλλιά και να προσέχω τις ανάσες σου. Με φόβο και ανησυχία για κάθε ακαθόριστη μικρή ανάσα... για κάθε στεναγμό σου να στενάζω δυο φορές... Έμεινα εκεί μερόνυχτα... Πήρε να κλείνει η πληγή και να ανοίγουνε τα δυο σου μάτια θάλασσες, ψυχής ανταριασμένης.

Αυτές τις θάλασσες εγώ ταξίδεψα... Στα μάτια σου τα δυο κολύμπησα... Τα γνώρισα. Τα 'ψαξα σπιθαμή προς σπιθαμή να γίνουν κτήμα μου τα μυστικά τους. Παράλληλα σε άφηνα να κολυμπάς κι εσύ μες τα δικά μου μάτια. Κολύμπα να γνωρίσουμε ο καθένας του άλλου τους βυθούς και τ' αφρισμένα κύματα...

Γυμνός ερχόμουν σ' επαφή μαζί σου... Σιγά σιγά το κάθε ρούχο έπεσε και έμεινα να σε κοιτάω στα μάτια δίχως άμυνες... στο έλεός σου... Εσύ θεός μου και οριστής... Εγώ θεός σου και οριστής.

Σα σμίγουν δυο θεοί γεννιούνται κόσμοι νέοι. Σ' αυτούς τους κόσμους που μαζί γεννήσαμε, περιπλανιόμασταν για χρόνια. Ζωή τους δώσαμε κι ονόματα ανήκουστα και νέα. Για κάθε τι πρωτόγνωρο που φτιάχναμε με χέρια σταθερά, δημιουργικά, μ' αγάπη δουλεμένα χέρια, βουτάγαμε τη γλώσσα στο μυαλό και εφευρίσκαμε τους ήχους που τα περιγράφουν...

Ποτέ δεν κουραστήκαμε να φτιάχνουμε... Ο δημιουργικός μας οίστρος έτρεφε τα σπλάχνα μας, η αγάπη ξεδιψούσε το είναι μας κι ο ήλιος και ο άνεμος μας ξεκουράζαν στο άγγιγμά τους... Χρυσές σταγόνες της βροχής μας λούζανε στις αγκαλιές μας και μία μάνα γη μας πρόσεχε... ανήσυχη να μη σκοντάψουμε σε καμιά πέτρα... με το φαΐ στα χέρια να μας κυνηγά να μην πεινάσουμε και με φωνές να μας καλεί τα βράδια μη χαθούμε...

Ο ουρανός προστάτης και επόπτης μας, μας άναβε τα φώτα για να βλέπουμε τα βράδια, μας χάριζε τα πιο χαρμόσυνα γαλάζια του τα πρωινά, να έχουμε χαρά και έμπνευση στα δημιουργικά τερτίπια μας... Σελήνες και αστέρια και ήλιοι στα παιχνίδια μας... Να φτιάχνουμε εικόνες μαγικές κι ονειρεμένες... Το σάλιο μας για κόλα να κολλάμε τα στολίδια στον καμβά της φύσης... κι αυτή ν' ανθίζει σε γιορτή ευχαριστιών για όλα τα δώρα μας...

Της γιορτής μας το μυστήριο θα ταλανίζει αιώνια τους φιλόσοφους... Εμείς θα έχουμε αποσυρθεί στα ιδιαίτερα του ουρανού, της γης και της θαλάσσης... Και θα κοιτάζουμε κρυφογελώντας τους να βαυκαλίζονται πως κάποτε θα βρουν το νόημα σ' όλα...

Δύο ανόητα παιδιά που παίζανε...