C130...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #9...

Δε μιλήσαμε καθόλου κι όμως ήρθαμε πάρα πολύ κοντά.. Ίσως πιο κοντά κι απ' όσο αντέχεται, καθότι λίγο ο συνωστισμός, λίγο ο Αυγουστιάτικος ήλιος, λίγο ο ανύπαρκτος εξαερισμός - κλιματισμός, δημιούργησαν ένα παρεΐστικο αποπνιχτικό μείγμα μασχαλίλας, κακής αναπνοής και μαζί κακής διάθεσης.

Βάλε στην εξίσωση και το δαιμονισμένο ήχο από τις έλικες που σου τριβελίζει το μυαλό και... καταλαβαίνεις...

Η τεράστια εμπειρία του να πετάς με το στρατιωτικό αεροπλάνο τίγκα σε στρατιωτικούς με τις φαμέλιες τους και κωλοφάνταρα σαν και του λόγου μου, είναι απερίγραπτη...

Γάμα τη ζέστη, γάμα την παλαιότητα του αεροσκάφους, γάμα και τις οσμές... αν δεν ήταν ο γαμημένος θόρυβος, τουλάχιστον θα μπορούσαμε να μιλήσουμε λιγάκι και να περάσει αυτή η τρισάθλια η ώρα κάπως πιο γρήγορα...

Αλλά όχι! Έπρεπε ντε και καλά να μου σπάσει τ' αρχίδια!

Άντε και γαμίδια...