Η διαδρομή

Τα πόδια του τον πήγαιναν μόνα τους. Για μια ακόμη φορά (αλήθεια πόσες φορές στη ζωή του?) ακολουθούσε την ίδια διαδρομή προς το σπίτι του. Εδώ και χρόνια δε σκεφτόταν τίποτα όσο περπατούσε πάνω σ'αυτή τη διαδρομή. Έμπαινε σε μια νιρβάνα και γινόταν αυτόματο. Καμιά φορά προσπαθούσε να μην πατάει τους αρμούς από τις πλάκες του πεζοδρομίου.
Δε σκεφτόταν τίποτα κι όμως η σκέψη του έτρεχε από το ένα θέμα στο άλλο. Έφτιαχνε σενάρια στο μυαλό του και έβαζε τον εαυτό του πρωταγωνιστή, να αλληλεπιδρά με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Καυγάδες, συγγνώμες, εξομολογήσεις, αγώνες, φιλιά, φίλοι, εχθροί, άσχετοι οδηγοί που του την είχαν πει κάπου... κάποτε.
Και περπατούσε διαρκώς. Κατέβα κράσπεδο, ανέβα κράσπεδο, αρμός, αρμός, αρμός...
Χρόνια τώρα το γαμόσκυλο της γωνίας τον γάβγιζε. Λες και μύριζε το φόβο του. Το φόβο του να σκεφτεί τ'οτιδήποτε όσο έκανε αυτή τη διαδρομή. Δε σκεφτόταν καν το γιατί φοβάται να σκεφτεί όσο είναι στη διαδρομή. Απλώς δε σκεφτόταν. Όχι κάτι με ειρμό δηλαδή. Όχι κάτι που να έχει νόημα να το σκεφτεί. Μόνο σενάρια. Σενάρια για το τι θα έλεγε αν βρισκόταν στην τάδε κατάσταση, ή για το τι διαφορετική έκβαση θα είχε η τάδε περίσταση αν είχε πει αυτά και ο άλλος του είχε απαντήσει τα άλλα. Ασυναρτησίες δηλαδή.
Μία διαδρομή, χρόνια τα βήματά του τη διέτρεχαν, χρόνια θα συνεχίσουν να τη διατρέχουν έως ότου πεθάνει. Ποτέ δε θα σκεφτεί τίποτα με ειρμό και συνοχή ή έστω το παραμικρό νόημα, όσο θα βρίσκεται σε αυτή τη διαδρομή. Πάντα στο τέλος της θα έχει μια γλυκόπικρη γεύση μελαγχολίας που τελείωσε η διαδρομή και κάποιο σενάριό του δεν έφτασε στο τέλος του, στη λύτρωση, στην εύρεση της ιδανικής ατάκας, ή πράξης που αν είχε πει, αν είχε κάνει, θα ήταν όλα τόσο διαφορετικά.
Ποτέ δε θα βάλει σε χρήση αυτά που σκέφτεται στη διαδρομή. Ακόμη κι αν έχει καταλήξει στις σωστές λέξεις, στις σωστές κινήσεις και πράξεις, ποτέ δε θα καταφέρει να υλοποιήσει το σενάριο, ακόμη κι αν το δει να έρχεται κατά πάνω του.
Ίσως να φοβάται πως αν το κάνει ποτέ, η διαδρομή θα χάσει την αξία της. Θα πάψει να είναι το άσυλο του μυαλού του που μπορεί ελεύθερα να σκέφτεται χωρίς ειρμό, χωρίς στόχο, χωρίς το "πρακτικόν" του θέματος να παίζει το ρόλο της σιδερένιας μπάλας, που δεμένη στα πόδια του τον αποτρέπει από το ν'αποδράσει. Θα πάψει να του προσφέρει την ηρεμία της απόλυτης βλακείας και της ψύχωσης με καταστάσεις αποκλειστικά στη σφαίρα της φαντασίας κι όμως τόσο αληθινές.
Είναι η ώρα του day-dreaming του αυτή η διαδρομή. Δε θέλει να χάσει αυτήν την ώρα κι ας τη βαριέται αφόρητα. Γιατί δε θέλει να τη χάσει? Ποιος ξέρει? Καλά καλά δεν ξέρει ούτε ο ίδιος... Και δε θέλει να μάθει. Είπαμε, όσα περισσότερα ξέρει για τη λειτουργία του κατά τη διάρκεια της διαδρομής, τόσο περισσότερο χάνει τη μαγεία της απολύτως άχρηστης νοητικής εργασίας. Θέλει να έχει το δικαίωμα να είναι ναρκωμένος εγκεφαλικά. Θέλει να διατηρεί το δικαίωμα στο απολύτως άδειο. Θέλει να μπορεί να είναι αυτόματο. Θέλει να μπορεί και να μισεί τη διαδρομή αυτή που τόσα χρόνια βαρέθηκε να περπατάει ξανά και ξανά και δε λέει να την αλλάξει. Είναι σαν την πληγή που σου αρέσει να ξύνεις. Γιατί? Γιατί μπορείς!
Κατά βάθος νοιώθει περήφανος που το μυαλό του σκίζεται στα δύο και περπατάει χωρίς να το σκέφτεται. Ακόμη κι αν δεν είναι λόγος αυτός για να'σαι περήφανος.... Κάθε άλλο.