Αμερικ(λ)ανιά

Ζούμε την Pax Americana εποχή. Ως γνήσιος Ελληνάρας (και όχι Ελληναράς μαλάκες, έλεος Ελληνάρας ακούγεται πολύ καλύτερα....) κράζω τους Αμερικάνους και τους θεωρώ υπεύθυνους για πάνω-κάτω όλα τα δεινά αυτού του κακόμοιρου πλανήτη. Δεν εννοώ τους απλούς ανθρώπους της Αμερικής, τουλάχιστον όχι όλους...., αλλά κυρίως τις κυβερνήσεις της και την πολιτική που ακολουθεί....
Έχω γνωρίσει γαμάτους Αμερικάνους τόσο από κοντά, όσο και από ταινίες κλπ (όσο μπορείς να γνωρίσεις κάποιον από μια ταινία και από μερικές συνεντεύξεις που έχει δώσει κατά καιρούς...). Όσα δεινά κι αν τους καταλογίζω πάντως, δε μπορώ παρά ν'αναγνωρίσω πως ορισμένοι εξ'αυτών έχουν προσφέρει και πολλά καλά. Σε διαφορετικούς τομείς, βρίσκεις πολλούς αξιόλογους Αμερικανούς, που έχουν πει κάποια σωστά πραγματάκια και βοηθούν στην εξέλιξη της κοινωνίας μας.... Στο ποστ αυτό θέλω να μιλήσω για κάποιους κωμικούς και το γιατί τους γουστάρω και γιατί πιστεύω πως είναι γαμάτοι τύποι....
Σε γενικές γραμμές αν δεν ήμουν μηχανικός... (λέμε τώρα...) θα ήθελα να είμαι κωμικός (κι όποιος καριόλης πει πως δεν έχω χιούμορ θα του σπάσω τα πόδια, τα χέρια και τα δόντια και μετά μπορεί να πει ό,τι θέλει, όπως πχ αααααα, πεθαίνωωωωω κτλ...). Το χιούμορ μου τα τελευταία χρόνια έχει επηρεαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από ορισμένους αμερικανούς κωμικούς, αλλά κυρίως από τους: George Carlin, Bill Hicks, Chris Rock και Eddie Murphy (προσοχή μιλάω για την stand up commedy πλευρά του Eddie και όχι για τις ταινίες του Hollywood που έχει γυρίσει..) τους οποίους αναφέρω με φθίνουσα σειρά. Υπάρχουν κι άλλοι αρκετοί που γουστάρω πολύ να βλέπω αλλά είμαι άχρηστος στο να θυμάμαι ονόματα :S
Γιατί τους γουστάρω? Πρώτον γιατί είναι πολύ καλοί δέκτες και ακόμη καλύτεροι αναμεταδότες με την έννοια που παίρνουν αυτές οι λέξεις όταν μιλάμε για τέχνη. Ο τρόπος τους να περνάνε με χιούμορ και απίστευτο κράξιμο κάποια μηνύματα είναι φοβερός. Είναι επίσης φοβεροί στο να βλέπουν μέχρι πού φτάνει το κοινό τους και να σταματάνε πριν ξεφύγουν από τα όρια. Με έχουν κάνει να γελάσω μέχρι δακρύων πολλές φορές. Και κάποιος που σε κάνει να γελάς, χωρίς να είναι γελοίος, είναι σίγουρα γαμώ τα παιδιά.
Τις προάλλες λοιπόν έβλεπα μια όχι και τόσο γνωστή ταινία (low budget και με όχι και τόσο γνωστούς ηθοποιούς...) και πέρα από κάποια κλασσικά dick and fart jokes δεν έβλεπα να έχει κάτι καλό.
Κάποια στιγμή όμως μου έκανε ένα κλικ! Δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης το είχε κατά νου όταν έκανε την ταινία, δεν ξέρω καν αν του έχει περάσει από το μυαλό η σκέψη, αλλά αυτό που έβγαινε από την ταινία ήταν ένα μεγάλο κράξιμο στον αμερικανικό τρόπο ζωής και κατ'επέκταση στον σημερινό τρόπο ζωής. Ζούμε σε μια "απελευθερωμένη" εποχή. Πολλά πράγματα έχουν απενοχοποιηθεί, όμως δε μείναμε εκεί. Μετά την (σωστή) απενοχοποίηση, ήρθε ο ξευτιλισμός. Το γαμήσαμε και ψόφησε εν ολίγοις. Η μόδα και η εκμετάλλευση των (σε μεγάλο βαθμό δημιουργημένων πλαστά) τάσεων μας έχει κάνει εντελώς ζώα. Δεν κρίνουμε τι και σε ποιο βαθμό θέλουμε. Απλώς άμα είναι in το κάνουμε και το κάνουμε με "πάθος". Sex, drugs, rock n'roll έχουνε χάσει κάθε ρομαντική υπόσταση και απλώς γίνονται απ'όσους γίνονται, με μανία και just for the sake of it. Κανένα μέτρο. Κάντο για να το κάνεις όχι για να το φχαριστηθείς.
Έτσι όμως τα ίδια πράγματα που κάποτε σε κάναν και ένοιωθες γαμάτος και αρχιδούκας, τώρα σε κάνουν να γυρνάς σπίτι και να σε πιάνει κατάθλιψη λίγο πριν κοιμηθείς. Δε σε γεμίζουν, αντιθέτως μάλλον σε αδειάζουν και είναι μεγάλη μαλακία αυτό. Αν δεν υπάρχει μέτρο και περιορισμός για κάτι δεν το φχαριστιέσαι. Αν είσαι άεργος (προσοχή όχι άνεργος, άεργος...) δε φχαριστιέσαι διακοπές. Αν γαμιέσαι σαν το σκυλί με διαφορετικό παρτενέρ (δεν είναι απίστευτα gay η λέξη παρτενέρ?) χωρίς κανένα ίχνος συναισθήματος και πνευματικής σύνδεσης, απλώς ερεθίζεις μερικά νεύρα του κορμιού σου και δεν ευχαριστιέσαι έρωτα.... Είναι ένα ακόμη γαμίσι.... Είναι σα να έχεις ένα game boy και εκεί που είχες 2 κασέτες και τις είχες λιώσει και το είχες ευχαριστηθεί, να έρθει ο καλομαθημένος φίλος σου και να σου δώσει με τη μία 50 κασέτες. Δεν πρόκειται να λιώσεις καμία από αυτές τις κασέτες και δεν πρόκειται να ευχαριστηθείς κανένα από αυτά τα παιχνίδια ακόμη κι αν είναι πιο καινούρια και καλύτερα από αυτά τα περιορισμένα που είχες πριν. Θ'αρχίσεις να αλλάζεις τις κασέτες στο τσακ μπαμ και δε θα σε ικανοποιεί καμία. Μπορεί να πετάξεις και το game boy όπως είναι...
Το θέμα λοιπόν είναι πως η πρόοδος και ο εμπλουτισμός των επιλογών είναι κάτι καλό και επιθυμητό, όμως όταν γίνεται χωρίς μέτρο και μόνο για να γίνει, δε γίνεται σωστά. Χάνει την αξία του και δημιουργεί μεγαλύτερα κενά από αυτά που υπήρχαν πριν και υποτίθεται πως θα κάλυπτε. Πρόοδος ναι, προοδευτισμός όχι. Πούλο στον προοδευτισμό! Επειδή κάτι είναι καινούριο δε σημαίνει πως είναι γαμάτο! Είναι απλώς καινούριο... That simple!