Λογοτεχνεία my ass...

Η λογοτεχνία μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει να μπαίνω στον κόσμο ενός καλογραμμένου βιβλίου και το μεγαλύτερο τεστ για το αν μου φάνηκε καλό το βιβλίο ή όχι είναι το πόσο θα στεναχωρηθώ με την τελευταία σελίδα του. Όχι σε σχέση με το αν έχει happy ending ή όχι, αλλά σε σχέση με το πόσο θα στεναχωρηθώ που έφτασα στο τέλος του ταξιδιού και θα βγω από τον κόσμο που με έβαλε το βιβλίο.
Υπάρχουν κάποιοι έλληνες συγγραφείς που μου αρέσουν αρκετά, όμως η μλκία είναι πως οι σύγχρονοι συγγραφείς, δλδ οι εν ζωή, είναι όλοι πάνω κάτω τα ίδια σκατά... Τα βιβλία τους είναι γραμμένα για να γίνουν άνετα ένα σίριαλ σε κάποιο κανάλι την επόμενη σεζόν. Αυτά που γράφουν στερούνται φαντασίας και καλύπτονται κάτω από τη δικιολογία πως γράφουν "για τη ζωή".
Στην πραγματικότητα γράφουν ιστορίες που έχουν ζήσει ή έχουν ακούσει άλλους να ζουν, χωρίς καμία παρέμβαση με φαντασία. Πάντα θα περιγράφουν κάποια καλά γαμήσια, τα οποία μπορεί να είναι και η μόνη φανταστική προσθήκη, γιατί αυτούς τους ίδιους ούτε ο ύπνος δεν τους παίρνει...
Πάντα θα παίζουν χαρακτήρες "εγκλωβισμένοι" στην καθημερινότητά τους και στις παλιοκαταστάσεις της ζωής, τις οποίες οι ίδιοι προκάλεσαν στον εαυτό τους. Πάντα θα παίζει μια ψευτοκουλτούρα, λίγες βρισιές, πολλές εσωτερικές πάλες και αρχίδια κύμβαλα.
Πάντα θα παίζει λίγο επαρχία, είτε το όλο σκηνικό εκτυλίσσεται εκεί, είτε ο πρωταγωνιστής έχει φίλους εκεί.
Έχω βαρεθεί τις ίδιες και τις ίδιες μαλακίες. Τα ίδια ψευτοκουλτουριάρικα νεο-ρομάτζα και την έλλειψη δύναμης και ειδικού βάρους της γραφής. Και όλα φυσικά είναι best-seller.
Πίπες...