Ποίηση to the death...

Don't get me wrong.... I like poetry, BUT (There is a big fat BUT):
Η ποίηση είναι ένα από τα πιο όμορφα και imho χρήσιμα ανθρώπινα επιτεύγματα. Η ποίηση έχει ξεσηκώσει ανθρώπους, έχει λυτρώσει ψυχές, έχει προκαλέσει συναισθήματα κάθε μορφής, έντονα και όμορφα, χρωματιστά και μαύρα.
Όμως, η ποίηση για να έχει νόημα και να μην καταντά μαλακία, πρέπει να έχει κάποια όρια... Πρέπει επίσης να είναι προσεγμένη και δουλεμένη. Να περνάει από διυλίσεις του μυαλού ξανά και ξανά, προτού βγει στο φως για να τη δουν οι κοινοί θνητοί. Και ειδικά όταν πρόκειται για ερωτική ποίηση, θέλει ένα γαμημένο μέτρο....
Τελευταία γυρνούσα σε blog αγαπημένης blogger.... Είχα μιλήσει μαζί της και την είχα διαβάσει και γούσταρα, τόσο μα τόσο πολύ! Ήταν έξυπνη, φρέσκια και λαχταριστή η γραφή της. Ενδεχομένως και η ίδια αλλά δεν ξέρω ούτε με νοιάζει και πολύ...
Και για αρκετό καιρό είχε σταματήσει να γράφει. Τώρα ξανάρχισε. Ανέμελος και αμέριμνος λοιπόν, περνώντας από το blog της βλέπω πως ξανάρχισε! Και λέω από μέσα μου: "Γαμάτα! Oh yey! Γράφει πάλι η γαμάτη e-φίλη μου..." Και καβλωμένος όντας, ξεκινάω να δω τι έχει να πει....
Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που το έκανα :S Γιατί να μη μείνω με τη γαμημένη ανάμνηση ενός κάποτε γαμάτου blog? Η τύπισσα έχει ερωτευτεί και είναι μέσα στην καλή χαρά, which is fucking great υπό κανονικές συνθήκες, αλλά η συγκεκριμένη δεν την παλεύει... Λες και το αγγελάκι αυτό που λέγεται έρωτας μπήκε στο μυαλό της και το μετέτρεψε σε μια γλυκανάλατη σούπα, από μαλακισμένα τσιτάτα και ποιηματάκια του πούτσου.... Και φυσικά από το όλο πάρτυ δε θα μπορούσε να λείπει και ο επιβήτορας του ζεύγους "χαζοχαρούμενη παρθενόπη-ιππότης Nobrains de Noballs (το Noballs είναι η πόλη κατοικίας του or fucking something, my ettiquette sucks..... όπου ettiquette είναι η γνώση καλών τρόπων και αριστοκρατικών ονομασιών κλπ κλπ κλπ όσοι παίζουν rpg θα ξέρουν τι είναι οι υπόλοιποι τον ήπιατε...) ο οποίος σιγοντάρει την αγαπημένη του wannabe a great love poet-just being lame atm...
Γαμημένα πιτσιρίκια (διότι πιτσιρίκι είναι η μικρή ανέμελη πλην ερωτευμένη [my ass] πρώην αγαπημένη μου blogger) δεν μπορούν να καταλάβουν μερικά απλά πραγματάκια.
Είναι καλή η ποίηση αλλά θέλει ένα γαμημένο μέτρο... Όταν του γαμάς και ψοφάει γαμιέται και ο ερωτισμός. Γίνεται ένα αηδιαστικό παχύρευστο ξέρασμα και λιγώνει. Γαμάει κάθε κάβλα και πέφτει στο επίπεδο βραζιλιάνικου σήριαλ, άντε και ρομάτζου (έντυπου) για τους πιο "κουλτουριάρηδες".
Πέρα από αυτό, είναι αηδιαστικό να βγαίνεις στο blog να διατυμπανίζεις το πόσο αγαπισιαροχαζοχαρουμενογλυκαναλατομαλακισμένος/η είσαι και να σκάει και το έτερον ήμισι να γράφει κι αυτό χαρουμενιές... Εμένα μου δείχνει ψευτομαλακία και έλλειψη ωριμότητας και πραγματικότητας.
Πέρα από τα άλλα δε, έφτιαξες ένα γαμάτο blog για γαμάτες συζητήσεις και το ανήγαγες (ή όπως αλλιώς γράφεται αυτό το σκουπίδι...) σε μια εμετική ροζ παπαρολογία, υπό το ντεκαβλέ δήθεν κάλυμμα της ποίησης του κώλου...
Να το χαίρεσαι για όσο κρατήσει, γιατί είναι δεδομένο πως σε πολύ λίγο όλη αυτή η ψεύτικη και φουσκωμένη παπαριά που νομίζεις πως νοιώθεις, θα καταρρεύσει και θα νομίζεις πως σε προδώσανε πάλι.... Όχι δε σε πρόδωσε κανείς... Εσύ σκοτώνεις την κάβλα κι εσύ δημιουργείς στο ηλίθιο μυαλό σου ιππότες και αγγέλους και νεράιδες και ξωτικά....
Come back to reality, or whine like a bitch every once in a while.....


PS Μην ακούσω καμιά παπαριά του στυλ: "Μήπως δε σου έκατσε και έχεις φορτώσει?" Γιατί α) Με πιτσιρίκια δεν πάω β) Δεν την έχω δει καν γ) Έχω να μιλήσω μαζί της από τότε που σταμάτησε να γράφει δ) Γιατί να χρειάζεται να σε πείσω για κάτι που ξέρω ήδη? ε) Δε σε έπεισα? Στ'αρχίδια μου....
Am I a sweet little prince or fucking what?