Δίλλημα...

Σκίσε με καράφλα, πέτα με στα βράχια, είπε το χταπόδι στο(ν) (καραφλό) γύπα.
Ενοχλείσαι? Ενοχλούμαι. Ενοχλείς. Ενοχλεί. Κάποια πράγματα που σου φαίνονται οκ, κάποια στιγμή σε ενοχλούν. Δε φταίει κανείς, ούτε εσύ. Απλώς συμβαίνει. Όταν συμβεί, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα δίλλημα (καμιά φορά και τρίλλημα αλλά λέμε τώρα...). Να συνεχίσω έστω και με (τις) ενοχλήσεις, ή να τα γαμήσω όλα και να πάνε να γαμηθούνε οι ενοχλήσεις? Με λίγα λόγια συμβιβάζεσαι με την ενόχληση και προχωράς, ή τα στέλνεις όλα στο διάολο? Οέο?
Συνήθως είμαι της άποψης πως καλό είναι να μη συμβιβάζεσαι, εκτός κι αν ο συμβιβασμός είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου και δεν αφορά βασικές σου αρχές. Μιλάω για τις πολύ βασικές αρχές, τουτέστιν τις αρχές για τις οποίες έχεις αποφασίσει να πεθάνεις (αν έχεις τέτοιου είδους αρχές δηλαδή...).
Όταν λοιπόν το να μη συμβιβαστώ δε θα με σκοτώσει, ή δε θα με κάνει να πεθάνω από την πείνα, έτσι και με ενοχλείς, σε στέλνω στο διάολο... Πούλο ουρλιάζω γλυκά και μια σκεπτομορφή (άκου μαλακία λέξη... για να μην πω για την έννοιά της...) πούλου σχηματίζεται και σε κυνηγάει, μέχρι να απομακρυνθείς σε απόσταση που δεν επηρεάζεις το ζωτικό μου χώρο και τη σκέψη μου.
Τρέχεις, τρέχεις και δε φτάνεις... με πιάνεις?
Είμαι σε δίλλημα λοιπόν. Είμαι κοντά στην απάντηση, αλλά προς το παρόν συσσωρεύω τα αποθέματα τα απαραίτητα για τη λήψη της απόφασης... Θα με τσούξει ελαφρώς στην αρχή, μη σου πω και βαρέως, αλλά το ένστικτό μου μού λέει πως δε γίνεται διαφορετικά...
Ερρρ μη μου ζαλίσετε τα παπαράκια με "τι έχεις λεβέντη μου" και λοιπές μαλακίες... Αν ήθελα να σας πω τι έχω... θα το έκανα. Δεν έχω κάτι τόσο τραγικό εξάλλου... Ένα μικρό διλληματάκι έχω... Nothing more... nothing less...
Επιμένω πάντως... Είμαι καλά :) (όχι γαμώ την πουτάνα σου, δεν το λέω και το ξαναλέω για να το πιστέψω... είμαι όντως καλά... Μη μου ζαλίζεις τα παπαράκια... Ευχαριστώ για την κατανόηση...)