Δε βγάζω νόημα....

Παίζουμε πέτρα, μολύβι ψαλίδι, χαρτί? Είπε η ψαλίδα στον σκατζόχοιρο...
Με έχουν πιάσει οι λυκειακές μου νοσταλγίες... Έχω βάλει κάτι ελληνικά ροκάκια να παίζουν και προσπαθώ να γράψω ποστ... Καταστροφή δηλαδή. παίζει ο Φάνης των Κατσιμιχαίων atm (οκ It Is στη μουνάρα μας...). Τσίμπα....
Μου αρέσει να περπατάω πάνω σε πέτρες και ανώμαλο έδαφος, ανεβαίνοντας για την κορυφή του βουνού, προσπαθώντας να μη χάσω τη φόρα του πρώτου αποφασιστικού βήματος και πηδόντας από φαινομενικά σταθερό σε φαινομενικά σταθερό πάτημα, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή τα φαινόμενα ν'απατούν και να βρεθώ κατρακυλώντας πάλι στους πρόποδες του βουνού, κάτι που έχει γίνει ουκ ολίγες φορές όλα αυτά τα χρόνια της Σισύφιας προσπάθειας που έχω αναλάβει, εγώ μα και άλλοι πολλοί που βλέπω στα διπλανά βουνά να προσπαθούν με λύσσα, μη βλέποντας πως στόχος δεν είναι μόνο η κορυφή μα και το να νοιώσεις το έδαφος οικείο κάτω από τα πέλματά σου, να ιδρώσεις, να ματώσεις, να απελπιστείς μα και να ενθουσιαστείς με ένα καλό σάλτο, να γελάσεις καθώς προσέχοντας ένα λουλουδάκι έφαγες τα μούτρα σου πάνω σε έναν σκληρό κορμό και τώρα κουτρουβαλάς με χώματα στο στόμα και γελώντας με κίνδυνο να τα καταπιείς, καθοδόν προς την αρχή του όλου εγχειρήματος που τελειωμό δεν έχει και καλό είναι να μην έχει ποτέ παρά μόνο προς το τέλος της όχι και τόσο μάταιας, στο χέρι σου είναι, ύπαρξής σου σε αυτό το plane of existence που βρέθηκες γυμνός να κλαις πριν από χρόνια που σε τραβήξανε με βία από τα ζεστά, υγρά και ασφαλή τοιχώματα του χρόνου και του χώρου, για να σε βάλουνε μπροστά στο απότομο αυτό βουνό και να σου πούνε τρέχα, τρέχα και μη σταματήσεις ποτέ, γιατι στην κορυφή σε περιμένει μια μαγεία αρχαία που τη λένε νόημα, μα νόημα αυτό δε βγάζει, γιατί για μένα νόημα είναι η προσπάθεια ν'ανέβω το βουνό και μαγεία πάνω του δε βλέπω να υπάρχει, μόνο ομορφιά κι ασχήμια και ίσως στην κορυφή μια όμορφη θέα, των γύρω βουνών και των ανθρώπων που όλο προσπαθούν ν'ανέβουν τα βουνά τους κι ίσως η έλειψη οξυγόνου εκεί ψηλά να μου φανερώσει ένα αρχαίο όραμα, να δω όλα τα βουνά να γίνονται ένα και έναν άνθρωπο μεγάλο και τρανό να ξεκινάει να το ανέβει καθώς εγώ θα χάνομαι και πάλι μέσα στα ζεστά, υγρά και ασφαλή τοιχώματα του χώρου και του χρόνου, για να χαθώ για πάντα ως ένα στα δισεκατομμύρια κύτταρα που συνεργάζονται απρόσκοπτα για πάντα, όσο κρατάει το πάντα μιας ζωής...

Ερρρρ οκ τις τελευταίες μέρες είμαι λιγάκι too happy for my own good... υπομονή... κάτι θα βρεθεί να με στραβώσει για να τα χώσω... του πούστη δηλαδή! Μεχεχεχεχε