Άνεμος...

Του άρεσε να πετάει τον χαρταετό. Τον αισθανόταν σα μια προβολή του είναι του. Για να πετάξει σωστά πρέπει να ξέρεις πότε θα χαλαρώσεις το σκοινί και πότε θα το τραβήξεις. Μεγαλώνεις τον εαυτό σου όπως μεγαλώνεις και ένα παιδί. Τον μαλώνεις, τον κανακεύεις, του γελάς, του θυμώνεις, τον αγαπάς.
Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δε μπορείς να αγαπήσεις και κανέναν άλλον, κλισέ but true...
Ανέβαινε ψηλά στον ουρανό, η ουρά του έκανε παιχνίδια με τον άνεμο, σχεδόν ερωτικά, άλλοτε αργά και με νάζι, άλλοτε με λύσσα να ξεφύγει. Τίποτα όμως δεν ξεφεύγει από τον άνεμο. Παρασύρει τα πάντα, ακουμπάει τα πάντα και τα αλλάζει με το άγγιγμά του. Θυμωμένος ή ανάλαφρος, τραβάει πάντα προς τα κάπου χωρίς να ξέρεις προς τα που και ίσως χωρίς να έχει και σημασία.
Έβαζε το χέρι του κόντρα στον άνεμο και του άρεσε να δοκιμάζει κλίσεις και άλλες φορές να του ανεβάζει με βία το χέρι προς τα πάνω κι άλλες να το ταπεινώνει και να το κάνει να προσκυνά τη δύναμή του την αξεπέραστη. Του άρεσε να υπάρχει μια δύναμη αξεπέραστη, μπορούσε έτσι να δικιολογήσει τη δική του ανημπόρια ώρες ώρες ν'αντιδρά.
Αυτό που δεν έβλεπε ίσως ήταν πως ακόμη και με την ύπαρξη της ανώτερης αυτής δύναμης η κλίση του χεριού του ήταν που έπαιζε τον καθοριστικό το ρόλο, μιας και αυτή καθόριζε το αν θ'απογειώνονταν ή θα προσέκρουε με το κεφάλι στο χώμα. Δεν το καταλάβαινε ή μήπως του άρεσε κατά βάθος να είναι ανήμπορος?
Μερικές φορές είναι όμορφο απλώς ν'αφήνεσαι στον άνεμο και να σε πηγαίνει, άλλες είναι όμορφο να τον ελέγχεις με τη στάση σου. Διάλεξε μια στάση και πάμε...

Doggy, ή 69 κι ο άνεμος ακολουθά...