Καιρικά φαινόμενα...

Η θάλασσα λυσσομανούσε αντιστεκόμενη στην πνοή του αέρα που σα να είχε βαλθεί να τη στεγνώσει...
Γκρίζα μάτια κοιτάνε στο βάθος του ορίζοντα, κοιτάζοντας μα μη βλέποντας τίποτα. Η εικόνα θολή και χιλιάδες σκέψεις να περνάνε από μπροστά της, ασύνδετες, ατελέσφορες, χωρίς να τη βοηθάν σε τίποτα. Χανόταν ρεμβάζοντας και τα μάτια της έσταζαν δάκρυα από μόνα τους. Αυτόματα.
Για ποιον χύνεις αυτά τα δάκρυα? Ποιος πείραξε την εσωτερική σου ηρεμία και σου πήρε τη χαρά όμορφη κοπελιά? Στέκεσαι καθισμένη στην άκρη του βράχου πάνω από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα κι όμως η κορμοστασιά σου μοιάζει αγέρωχη. Τα μάτια σου με το χρώμα του ουρανού, τα κοιτάω και μοιάζουν με τη θάλασσα. Άγρια και ανεξέλεγκτα.
Ο αέρας παίρνει πίσω τα μαλλιά σου και σου δίνει μια άγρια ομορφιά. Η θλίψη σου σα να θλίβει τη φύση γύρω σου. Τα ψαροπούλια κάνουν κύκλους από πάνω σου και σα να ψάχνουν να βρουν αυτό που σε πείραξε για να του επιτεθούν. Δεν τους ρίχνεις ούτε μια ματιά. Απλώς κάθεσαι και χάνεσαι σε σκέψεις που ολοένα και φουσκώνουν τη θάλασσα που σκάει πάνω στα βράχια με λύσσα.
Μην κάτσεις πολύ εκεί πάνω. Το νερό αργά μα σίγουρα τρώει τα θεμέλια του βράχου που σε στηρίζει. Θα σε καταπιεί η ίδια η θάλασσα που ελέγχεις. Πίσω από την πλάτη σου το μαύρο σύννεφο τελειώνει. Φαίνεται ήδη μια υποψία καθαρού ουρανού. Σήκω και περπάτα προς το φως. Ναι, είσαι όμορφη όταν είσαι σκοτεινιασμένη και άγρια, μα η ομορφιά σου η φωτεινή κάνει τον κόσμο να λάμπει.
Περπάτα προς το φως και κάνε τον κόσμο να χαμογελάσει και να βγει από τα καταφύγια που έχει λουφάξει. Πέτα ψηλά. Χαμογέλα.