Αυτόματα όμματα...

Oki doki... μετά το προηγούμενο κειμενάκι λοιπόν που είπαμε έτσι τα τετριμμένα μας... ας μαλακιστούμε λιγάκι περαιτέρω προσπαθώντας να αυτοσχεδιάσουμε για άλλη μία φορά, μη γνωρίζοντας εκ των προτέρων είτε το θέμα, είτε και το αποτέλεσμα... (γιατί μιλάς σε πρώτο πληθυντικό ρε μαλάκα? είσαι εντελώς psycho? Ναι ρε τσεκλεντέ... είμαι...)
Υπερπληθώρα εντυπώσεων ταλανίζει το ατάλαντο μυαλό μου. Τα βασανισμένα χέρια της θεάς, προσπαθούν με κόπο να αποτρέψουν τις αδιάλειπτες επιθέσεις ασεβών εντόμων που ζουζουνίζοντας πηγαίνουν και την τσιμπούν.
Ένα ένα τα εκατόν πενήντα τρία δάχτυλά της, ανοίγουν σε μια παγκόσμια μούντζα κατευθυνόμενη προς τους πάντες. Ο διπλανός χρυσελεφάντινος κρετίνος, μένει με το στόμα ανοιχτό και τη μουσούδα του να έχει πάρει μια έκφραση ηλιθιώδους απορίας. Αεροπλάνα πετούν πάνω από λιβάδια πράσινα και καφέ, εκχερσωμένους τόπους, βουνά και λαγκάδια. Όπως κάθε μέρα.
Αυτά σου τα μάτια με κοιτούν και μου μιλάνε. Μη με ρωτάς το πως. Μου λένε λόγια πρόστυχα, και τραγουδούν χορεία σε γλώσσες ακαταλαβίστικες. Τα μάγουλά σου φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν σε μια μάταιη προσπάθεια εκφοράς λόγου, μα το μόνο που ακούω είναι ξεφυσήματα και άναρθρες κραυγές. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και πιο πλαδαρός γίνεσαι. Προγούλια και πεσμένα κρέατα, προβάλουν κάτω από τις αποτυχημένες σου προσπάθειες να κρύψεις τη γύμνια σου, προσπάθειες που αυθαίρετα ονόμασες ρούχα.
Τα δόντια σου σαπίζουνε και πέφτουν, σα χρεοκοπημένες κυβερνήσεις, ώπα είναι από άλλο τραγούδι αυτό, βρες κάτι άλλο... εεεεε τα δόντια σου σαπίζουνε και πέφτουν, η οργή μου από πάνω σου πλανιέται, όπως ένα γεράκι με γαμψά τα νύχια και οδηγό την πείνα και το ένστικτο, την πείνα τη δική του και των παιδιών, σε καταδιώκει. Ψάχνεις την ποντικότρυπά σου να κρυφτείς, μα ο πανικός σου σ'έχει τυφλώσει. Αποπροσανατολισμένος και θλιβερός, ιδρώνεις και το σάλιο στεγνώνει στις άκρες των χειλιών σου.
Αυτόν τον αγώνα δε θα τον κερδίσεις. Είναι χιλιάδες οι στρατιές των πεινασμένων κι εσύ είσαι απλός ένα γεύμα με πόδια. Τρέξε αν το θες, μα το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να σε βρουν πιο εύκολα, από την κίνησή σου την άτσαλη και τη μυρωδιά σου που παραπέμπει σε φόβο.
Τρομακτικά εδώλια και κατηγορούμενοι που πασχίζουν να πουν το πιο αληθινό ψέμα που φαντάστηκαν μηχανοράφα μυαλά. Η αλήθεια δε θα τους σώσει. Ο πόνος τους δε θα τους σώσει. Η ανθρωπιά των κατηγόρων τους είναι μια πλάνη. Οι απάνθρωπες συνθήκες που τους ώθησαν, δεν αναγνωρίζονται από κανέναν. Μόνοι τους στέκονται τώρα σε ικριώματα στημένα σε κάθε γωνιά ελεύθερη.
Ο χώρος γύρω μου καμπυλώνεται και με παρασύρει σε ταξίδια στροβιλισμών σε άγονες ξέρες και χρόνους ατέλειωτους. Η γυμνή σου μορφή με έλκει και με προτρέπει να σταματήσω το ταξίδι μου. Αντιστέκομαι και δένομαι στην ύπαρξή μου, δένομαι στο όνειρο και το ταξίδι, δένομαι σε αυτά που θα συναντήσω σε κάποιο μέλλον, μα λίγο πριν χαθείς από τα μάτια μου σε φωνάζω να έρθεις κοντά μου αν το θες και η στιγμή που δίστασες, έγινε η αφορμή για να χαθούμε ξανά, μέχρι την επόμενη καμπύλωση που τυχαία θα μας φέρει αντιμέτωπους.
Ψυχοσωματικοί οι πόνοι σου, δε σε αφήνουν να περάσεις ούτε μια στιγμή ήρεμης ύπαρξης. Απόμερα κοιτάζεις τα σκουπίδια σε σωρούς να μαζεύονται, γελώντας και παίζοντας με τους γλάρους που ξέπεσαν και τρέφονται με σάπια ακίνητα απορρίμματα, αντί να κυνηγούν τα ψάρια και τα καΐκια που σκίζουν τις θάλασσες.
Ο μπάρμπα-Νικόλας θα συνεχίσει να ξεμπλέκει και να μπαλώνει τα δίχτυα του. Θα συνεχίσει να έχει το βλέμμα το παιχνιδιάρικο και πονηρό και να πειράζει τις τουρίστριες, το βλέμμα που όταν είναι στ'ανοιχτά χάνεται. Το βλέμμα που έχει μέσα του τη γνώση της πόρνης θάλασσας, της μοναδικής πόρνης γυναίκας που σέβεται κι έχει μάθει ν'αγαπά. Ο μόνος καθρέφτης που κοίταξε ποτέ, θα παραμείνει κρυμμένος από τα μάτια του κόσμου γιατί είναι μέσα του. Μονάχα η θάλασσα και η αρμύρα θα έχουν ποτέ καθρεπτιστεί εκεί. Μονάχα η τελευταία του ανάσα θα τον σπάσει. Εφτά χρόνια γρουσουζιάς, θα ξεχυθούν τότε σαν ερινύες κατά πάνω σου. Οι λιτανείες σου δε θα σε σώσουν. Τα όψιμα δάκρυά σου δε θα σε σώσουν. Οι προσευχές σου δε θα εισακουστούν. Είσαι μόνος σου απέναντι στον εαυτό σου. Μάντεψε ποιος θα χάσει.
Η σκέψη μου ταξιδεύει στο πλάι σου. Πρόσεχε μη γίνεις κι εσύ ένα σκουπίδι γιατί με σκουπίδια δεν τρέφομαι. Θέλω το θήραμά μου ζωντανό.