Η μικρή μπουμπού!...

Χτύπα τα πόδια σου κινέζα! Για να μην κόψει η μαγιονέζα...
Η μικρή σαρανταποδαρούσα είχε πρόβλημα με μύκητες. Συγκεκριμένα 4 πόδια από τα δεξιά και 8 από τα αριστερά βρωμούσαν σε βαθμό που ο άντρας της δεν κοιμόταν πια στην ίδια τρύπα με αυτήν. Αυτό την πονούσε τη μικρή σαρανταποδαρούσα. Μερικές αγενείς φίλες της, τη φώναζαν βρωμοποδαρούσα πίσω από την πλάτη της και παρόλο που δεν είχε ακούσει το νεοαποκτηθέν προσωνύμιό της, ήξερε πως κάτι λένε πίσω από την πλάτη της και την κοροϊδεύουν. Βέβαια εδώ που τα λέμε, τεχνικά δε γίνεται να την κοροϊδεύαν πίσω από την πλάτη της, καθότι είναι οριζοντιωμένες οι σαρανταποδαρούσες αυτού του μάταιου μα και όμορφου κόσμου, οπότε μάλλον την κοροϊδεύανε πίσω από το τελευταίο της ζευγάρι πόδια και αυτό δεν ήταν δίκαιο, μιας και το τελευταίο της ζευγάρι πόδια δε μύριζε καθόλου! Τουναντίον! και γλυκούτσικο ήταν και φροντισμένο το είχε και οι φτέρνες της δεν ήταν ούτε σκληρές ούτε τίποτα! Κι αυτό την πλήγωνε τη μικρή μας σαρανταποδαρούσα...
Μια μέρα καθώς περιφερόταν άσκοπα κάπου μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, μα κυρίως από τις αδιάκριτες και κριτικές μύτες, συλλογιζόμενη το πως θα μπορούσε να απαλλαχτεί από τους ενοχλητικούς μύκητες, συνάντησε ένα παράξενο πλάσμα.
Οι διαστάσεις του της έκοψαν την ανάσα! γρήγορα γρήγορα έτρεξε κάτω από μία πέτρα για να μην την δει το τεράστιο αυτό πλάσμα και από κει το παρατηρούσε, έχοντας και τα 40 πόδια της έτοιμα, ώστε αν έκρινε πως κινδυνεύει να τραπεί σε φυγή... Το τεράστιο αυτό πλάσμα έβγαζε άναρθρους ήχους και κάτι είχε στα χέρια του... Η μικρή μας μπουμπού (ας την πούμε μπουμπού για να μη γράφω σαρανταποδαρούσα ξανά και ξανά...) πήρε λίγο θάρρος βλέποντας πως ο γίγαντας δεν την πρόσεχε... Σιγά, σιγά, νυχοπαντώντας και στα 40 πόδια της τον πλησίασε... Σκαρφάλωσε στο πόδι του και με γρήγορες κινήσεις, ανέβηκε περιστροφικά μέχρι τον ώμο του και κοίταξε κατά που κοίταζε και ο γίγαντας...
Ο γίγαντας κρατούσε ένα τεράστιο για τις διαστάσεις της μπουμπούς νυστέρι, που όμως φαινόταν γυαλιστερό και καλοφτιαγμένο και με αυτό έκανε διάφορες τομές σε διάφορα νεκρά έντομα...
Τα μάτια της μπουμπούς άνοιξαν διάπλατα σε μια έκφραση τρομερής έκπληξης και αποστροφής... Με τα μπροστινά της ποδαράκια που ενίοτε της χρησίμευαν και ως χέρια, κάλυψε το στόμα της και προσπάθησε να μην ουρλιάξει από το φόβο της και την καταλάβει ο γίγαντας, καθώς και σαν αντίδραση στη ναυτία που της προκάλεσε το απέντομο αυτό θέαμα (κατά το απάνθρωπο, σε περίπτωση που δεν το έπιασες στόκε...). Μια ζαλάδα, μια σκοτοδύνη, την έπιασε και όντας ευαίσθητη φύση, μα και κλασική γυναίκα (έστω και εντομίνα...) λιποθύμησε... Τα σαράντα αναίσθητα ποδαράκια της, προφανώς δε μπορούσαν να την κρατήσουν, κι έτσι η μπουμπού κατρακύλησε από τον ώμο του γίγαντα, κι έπεσε ακριβώς μπροστά του...
Η πτώση αυτή κάπως λειτούργησε κάπως σα χαστούκι για τη μπουμπού και σε συνδυασμό με μια έντονη και αποκρουστική μυρωδιά κάποιου χημικού, τη συνέφεραν σιγά, σιγά, και την έκαναν να ανοίξει τα μάτια της, για να αντικρίσει έναν θολό ζαλισμένο κόσμο... Μέχρι να καταλάβει που βρίσκεται και κυρίως πώς έφτασε εκεί, ο γίγαντας την είχε προσέξει... Την έπιασε (σχεδόν ευγενικά θα έλεγε αργότερα η μπουμπού) με μια λαβίδα και την απέθεσε μπροστά του... Η μικρή μπουμπού έκανε το παλιό γνωστό κόλπο... κουλουριάστηκε, και το έπαιξε νεκρή... Από μέσα της φοβόταν όσο δεν είχε φοβηθεί ποτέ, αλλά απ'έξω φαινόταν σα μια γαλήνια νεκρή σαρανταποδαρούσα!
Ο γίγαντας έβαλε μπροστά στο μάτι του ένα περίεργο γυαλί και την κοίταζε προσεχτικά! Η μπουμπού κατουριόταν από το φόβο της αλλά ήξερε πως δε μπορούσε να κινηθεί! Ο γίγαντας πήρε ένα μικρό φτερό και άρχισε να της χαϊδεύει απαλά ένα, ένα τα ποδαράκια... η μπουμπού ήταν και γαργαλιάρα γκόμενα καθότι ζηλιάρα και κρατιόταν με βία, προσπαθώντας να φέρει στο μυαλουδάκι της τις εικόνες απίστευτης βίας και καταστρατήγησης της ζουζουνικής αξιοπρέπειας, προκειμένου να αντέξει... Δεν έκανε ούτε μία ανεπαίσθητη κίνηση η μικρή μπουμπού και αυτό θα'χε να το λέει για πολύ καιρό μετά... Τελικά όμως ο γίγαντας βρήκε το ευαίσθητο σημείο της... Με το φτερό του προχώρησε πόδι το πόδι και έφτασε στα μπροστινά... Από κει συνέχισε στη μυτούλα της μπουμπούς που τελικά δε μπόρεσε να αντέξει και με ένα στεντόρειο "Ααααααατσού!" τινάχτηκε ολόκληρη, ξεκουλουριάστηκε και τέντωσε ένα, ένα και τα σαράντα της μικρά ποδαράκια! Παράλληλα ξέσπασε και σε γέλια καθώς ο γίγαντας δε σταμάτησε να τη γαργαλάει αλλά συνέχισε αυτή τη φορά στην εκτεθειμένη της κοιλίτσα.
Η μπουμπού μόλις κατάλαβε τη γκάφα της τρόμαξε και πάλι και πανικοβλημένη ξανακουλουριάστηκε και το έπαιξε νεκρή... Τώρα πια όμως ήταν αργά... Ο γίγαντας έβαλε τα γέλια μαζί της και με το τεράστιο δάχτυλό του, τη σκούντηξε απαλά στα πλευρά, σα να της έλεγε "Έλα τώρα, άστα αυτά... μεταξύ μας είμαστε...". Ξαφνικά η μπουμπού θυμήθηκε την περήφανη φύση της και ξεκουλουριάστηκε... Κοίταξε τον γίγαντα ευθεία στα μάτια και του φώναξε με όση δύναμη είχαν τα μικροσκοπικά της πνευμόνια: "Σας παρακαλώ πολύ κύριε! Είστε αγενέστατος! Δεν είναι τρόπος αυτός να φέρεστε σε μια κυρία που μόλις γνωρίσατε! Σας απαγορεύω να μου φέρεστε έτσι!" και με περηφάνια του γύρισε την πλάτη, ή πιο σωστά τον έβαλε να κοιτάει τα πισινά της ποδαράκια και δίπλωσε τα μπροστινά της, χτυπώντας παράλληλα νευρικά τα 19 αριστερά της πόδια πάνω στο τραπέζι που την είχε ο γίγαντας... Αυτός προφανώς δεν κατάλαβε τι του είπε η μπουμπού, όμως βλέποντας αυτή της την αντίδραση, χαμογέλασε κάτω από τα μουστάκια του και πλησίασε ύπουλα το φτεράκι για να τη γαργαλήσει κάτω από τη μασχάλη των μπροστινών της ποδιών, που και αυτό ήταν αδύναμο σημείο της μπουμπούς... Το ξαφνικό αυτό γαργαλητό, έστειλε τη μπουμπού ανάσκελα να πλαντάζει στα γέλια και να προσπαθεί να απωθήσει το φτερό με όλα της τα ποδαράκια, μάταια όμως... Δάκρυα τρέχαν από τα μικρά της ματάκια και θα έσκαγε από τα γέλια αν δε γινόταν κάτι που τράβηξε την προσοχή του γίγαντα και σταμάτησε να την πειράζει με το φτερό...
Καθώς η μπουμπού κούναγε όλα της τα πόδια, η μυρωδιά από τα 4 δεξιά και τα 8 αριστερά πόδια, έφτασε στη μύτη του γίγαντα που ξαφνιασμένος, ξέχασε τους καλούς κατά τ'άλλα τρόπους του και έπιασε τη μύτη του παίρνοντας μια έκφραση όπως αυτή που παίρνουμε όταν ανοίγουμε μια κατσαρόλα που βαρεθήκαμε να πλύνουμε και την αφήσαμε με αποφάγια για κανά δυο βδομάδες, έξω από το ψυγείο, καλοκαιριάτικο... Η μπουμπού, που σε εκείνη τη φάση είχε ξεχάσει πως είναι μια κυρία και απολάμβανε σα μικρό παιδί το γαργαλητό της, μη νοιώθοντας αίφνης το φτερό πάνω στην κοιλιά της, γύρισε με τα δακρυσμένα από τα γέλια ματάκια της, να κοιτάξει τι έπαθε ο γίγαντας και δεν τη γαργαλούσε πια... "Μα όχι, όχι, μη σταματάτε τώρα που γνωριστήκαμε..." ξεκίνησε να του λέει, μα βλέποντας την έκφραση του γίγαντα, κατάλαβε τι είχε συμβεί και η ντροπή τη χτύπησε κατακούτελα...
Μεμιάς της ήρθαν πάλι στο μυαλό όλα τα βάσανα και οι εξευτελισμοί που είχε υποστεί τον τελευταίο καιρό από τη μικρή σαρανταποδαρουσοκοινωνία, και τα δάκρυα από το γέλιο μετατράπηκαν εν ριπή κεραίας, σε δάκρυα λύπης ενώ το γέλιο έγινε σπαραχτικό κλάμα και ντροπιασμένη η μικρή μπουμπού, μάζεψε όλα τα ποδαράκια της κάτω από την κοιλιά της... Κουλουριάστηκε κι έμεινε εκεί να κλαίει γοερά...
Δεν κατάλαβε πόση ώρα έμεινε εκεί να κλαίει, ακούγοντας μέσα από το κλάμα της, το γίγαντα κάτι να χαρχαλεύει ψάχνοντας, όμως κάποια στιγμή ένοιωσε το γίγαντα να προσπαθεί απαλά να την ξεκουλουριάσει... Αντιστάθηκε με μανία, μη θέλοντας να εκθέσει πάλι τα 4 δεξιά και 8 αριστερά μικρά της βρωμοποδαράκια. Ο γίγαντας προς στιγμή σταμάτησε, την κοίταξε στα μάτια με ένα πολύ ευγενικό και γλυκό βλέμμα και από την έκφρασή του κατάλαβε πως της ζητούσε συγγνώμη και την παρακαλούσε να τον αφήσει να τη βοηθήσει... Μια σπίθα ελπίδας έλαμψε στο προσωπάκι της μπουμπούς και το φώτισε και πάλι... Δειλά, δειλά, ξεκουβαριάστηκε και ξάπλωσε ανάσκελα για ν'αφήσει τον γίγαντα να κοιτάξει τα ποδαράκια της... Διπλώνοντας όλα τα καλά της πόδια και προεκτείνοντας μόνο τα 4 δεξιά και τα 8 αριστερά, αν και τώρα ήταν 4 αριστερά και 8 δεξιά, όπως κοιτούσε ο γίγαντας...
Αυτός έδειξε να καταλαβαίνει και της έκανε ένα νόημα να μη φοβάται και πως όλα θα πάνε καλά... Πήρε ένα μπουκαλάκι, που στα μάτια της μπουμπούς έμοιαζε τεράστιο, έριξε λίγο από το υγρό του πάνω σε μια μπατονέτα (καλά η μπουμπού δεν ήξερε πως είναι μπατονέτα, αλλά το ξέρω εγώ...) και άρχισε να της αλείφει τα βρωμοποδαράκια με προσοχή, ένα, ένα... Η μπουμπού γαργαλιόταν λιγάκι πάλι, αλλά ήξερε πως έπρεπε να μείνει ακίνητη για να διευκολύνει τον καλό γίγαντα...
Ε τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φανταστείτε... happy ending κλπ... άμα φτάσατε ως εδώ είστε ήρωες btw... πρέπει να με αγπάτε πολύ... Τέσπα... η μικρή μπουμπού σας ευχαριστεί που ακούσατε την ιστορία της και το ίδιο κι εγώ... φιλάκια τώρα και ξέρετε... πλένουμε κανά ποδαράκι που και που, μην κυκλοφορούμε με το χλίπι, χλίπι στα δάχτυλα των ποδιώνε... Φιλάκια...

PS Αφού πόσταρα τη "Μικρή μπουμπού!..." πέρασα την καθημερινή μου περατζάδα από τα αγαπημένα μου blog και φτάνοντας στης joan, είδα πως το τελευταίο της ποστ τελειώνε με την ίδια φράση που αρχίζει το δικό μου... χτύπα τα πόδια σου κινέζα κλπ... έμεινα ψιλομαλάκας... γεια σου ρε joan :D συντονιστήκαμε χεχεχε φιλάκια