Αυτολογοκρισία

Έχω μπλοκάρει από την πέμπτη και μετά. Δεν έχω αδερφό, έχω όμως τον Σ και τον Σ. Ο ένας εκ των δύο, περνάει μάλλον τη χειρότερη φάση στη ζωή του. Δε γουστάρω να γράψω για αυτή τη φάση στο blog. Γενικώς δε μου αρέσει να γράφω εδώ για εντελώς προσωπικά μου ζητήματα παρά μόνο κωδικοποιημένα. Με ασύνδετες λέξεις που αν δεν τις γράψεις εσύ δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνουν.
Οι λέξεις μου, γεννιούνται με μια σπίθα στις πτυχώσεις του μυαλού μου και μεταφέρονται αυτόματα σαν εντολές στα δάχτυλα που χτυπάνε πάνω στα κουμπιά. Όλες οι σπίθες μαζί φτιάχνουν μια μικρή ή μεγάλη φωτιά που βγάζει ένα χρώμα ξεχωριστό κάθε φορά. Το χρώμα αυτό είναι ο κώδικάς μου. Το χρώμα αυτό, αυτής της φωτιάς, είναι το συναίσθημα που θέλω να βγάλω από μέσα μου γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς, αλλά δε θέλω και να το καταλάβει κανείς άλλος γιατί αφορά εμένα και μόνο.
Δε μπορώ να γράψω αυτές τις μέρες. Δε μπορώ να γράψω για κάτι άσχετο, γιατί τα σχετικά τριβελίζουν το μυαλό μου κι εγώ τα καταπιέζω να μη βγουν. Δε μπορώ να περιγράψω σκηνές της παρασκευής και της πέμπτης που πέρασαν... Μόνο σε ένα άτομο τα περιέγραψα... Σε ένα άτομο που νοιώθω κομμάτι μου. Είναι αρκετό αυτό και χαίρομαι που έχω τη δυνατότητα να το κάνω, μια που ούτε αυτό είναι δεδομένο τελικά.



ΥΓ. Φυσικά η όλη φάση με τις σπίθες, τις φωτιές, τα συναισθήματα και τους κώδικες μπορεί να είναι έτσι μόνο στο δικό μου φτωχό μυαλό... αυτό είναι που μετράει όμως...
ΥΓ2 Ένα σωματίδιο ύλης κι ένα αντιύλης συγκρούστηκαν. Από τη σύγκρουση προέκυψε ένα φωτόνιο που χάθηκε στο υπερπέραν.