Ένα κορίτσι παίζει με τα νήματα...

Ανάμεσα σε δάχτυλα, μπλέκεις κορδόνια αραχνοΰφαντα. Διάφορα δεσίματα πλέκοντας. Σ'ένα απ'αυτά είναι μπλεγμένη η ματιά μου. Κάθε που πάω το βλέμμα μου ν'αποτραβήξω, αυτό το δέσιμο και πάλι μου τραβά την προσοχή. Φορές, φορές, αναρωτιέμαι μην είναι τα δάχτυλά σου και όχι του νήματος οι παιχνιδισμοί, που των ματιών μου έλκουν το βλέμμα.
Περνάνε διάφοροι από γύρω. Μερικοί μπορεί να σταθούν περίεργοι για λίγο να δουν τι κάνεις. Οι περισσότεροι δεν προσέχουν καν κι από αυτούς τους λίγους που το κάνουν, μήτε ένας δεν κατάλαβε. Απαξιωτικά κουνώντας το κεφάλι, θα απορρίψουν των δαχτύλων σου τη μαεστρία. Τα κορδόνια που περιπλέκονται, τίποτα δε θα τους πουν. Δε θα μιλήσουν στην καρδιά τους όπως στη δική μου. Δε θα δουν το νόημα στις κινήσεις σου. Τα δάχτυλά σου, καθένα κι ένας βιρτουόζος του πλεξίματος των νημάτων της ζωής. Ένα το κορδόνι, κάθε του τομή και μια ζωή, κάθε ζωή περιπλεγμένη μ'άλλες και αυτές με τη σειρά τους μ'ακόμη περισσότερες, έτσι που αν τις τομές καθίσεις να μετρήσεις, χάνεις τα λογικά σου.
Που και που, μια τομή ως δια μαγείας εξαφανίζεται. Για λίγο στέκουν και κοιτούν οι άλλες οι γειτονικές. Ύστερα, θαρρώ με λύπη, [αν και μάλλον στο μυαλό μου είναι, πως γίνεται από κορδόνι μια τομή να έχει αισθήματα (?)] μετακινούνται σε καινούρια κατατόπια των χεριών σου. Συνεχίζουν να κινούνται ατέρμονα, ωσότου μια στιγμή, μ'ένα ανεπαίσθητό σου κούνημα των δαχτύλων, να ξεμπλεχτούν και να χαθούν μ'ένα υποβόσκον αχ! από το τρίψιμο των νημάτων.
Πως θα'θελα να ήμουν έστω για λίγο μια από τις τομές στα βιρτουόζικα τα χέρια σου. Εσύ να παίζεις κι εγώ να ζω. Μέχρι απόφαση να πάρεις πως δε χωράω στο όλο σου σχέδιο με τις τομές και σα να μην υπήρξα ποτέ να με εξαφανίσεις. Καληνύχτα.


Και αφήνοντας ένα κέρμα έφυγε....