Ο τρελός...

Μια βίαιη κένωση σκίζει τη μαύρη νύχτα. Τα παιδιά κουλουριάζονται το ένα πάνω στ'άλλο κι ανατριχιάζουν. Αυτή η ανατριχίλα του φόβου και της επαφής θα μείνει χαραγμένη μέσα τους για πάντα. Κάθε που κάποιος κεραυνός τη νύχτα θα σκίζει, κάθε που η βροντή τα τζάμια θα κάνει να τρίζουν, κάθε που μια μαύρη νύχτα θα υπάρχει εκεί να βρέχει. Θα θυμούνται ακόμη κι όταν μεγάλοι πια, θα μπαίνουν κάτω από το πάπλωμα. Αυτή η ανατριχίλα του παπλώματος ενός κρύου βραδιού.
Με ρούχα πλουμιστά και μύτη κόκκινη, περιφέρεσαι ανά τον κόσμο, από ψυχή σε ψυχή πετώντας και μιλώντας στοργικά σε κάθε μία και μαζί σε όλες ταυτοχρόνως. Πόσες ώρες γέλιου έχεις προσφέρει? Πόσα δάκρυα από μάτια που μισοκλείνουν από τα γέλια? Πόσες κοιλιές έχουν πονέσει από τ'απανωτά τραντάγματα? Εσύ γιατί δε γελάς ποτέ?
Ο τρελός του βασιλιά, χαρούμενος κι αν φαίνεται, κάθε που βγάζει τη στολή του, το πρόσωπό του καθαρίζει με μόνο τα δάκρυα του για νερό. Τα μάτια του κι ας φαίνονται άδεια και χαζά κάθε που μια βλακεία κάνει, στενάχωρα είναι μιας και ξέρει. Ξέρει πως δε γελάνε με τ'αστεία του μα με τη φύση του την τραγικά βλαμμένη. Το ξέρει και πονά γι'αυτό γιατί ειν'απάνθρωπο.
Μόνο με τα παιδιά του αρέσει πότε, πότε να παίζει. Με τα παιδιά που γελάνε με την ψυχή τους και τα αθώα τους χαχανητά του δίνουν παράταση ζωής. Το σάπιο κόσμο των μεγάλων δεν τον θέλει. Άμα τολμήσει να τους πει αυτά που βλέπει, το κεφάλι του σε κοφίνι θα βρεθεί και το σώμα θα ταΐσει βασιλικά σκυλιά και όρνια που παρασιτούν στο κάστρο.
Προνόμιο και κατάρα της παρατήρησης, καθώς κανείς δεν παίρνει τον τρελό στα σοβαρά. Τα κουδουνάκια και τα παρδαλά του ρούχα, τα στραβά παπούτσια και το κολάν, τον κάνουν να φαντάζει αλλοπαρμένος, μα κι αν είναι όντως, μπορεί και βλέπει. Με τα μάτια των παιδιών που δεν ξέρουν τίποτα και γι'αυτό αναρωτιούνται, με τα μάτια του αθώου άκακου τρελού, αλαφροΐσκιωτος περιφέρεται και βλέπει. Ρουφάει σα σφουγγάρι, ρουφάει και όταν κάποιος το θελήσει, τον πιάνει και τον στύβει. Κωδικοποιημένα βγαίνουν όλα και κανείς δεν καταλαβαίνει.
Ο τρελός στέκεται και σας κοιτάει, κατόπιν όλους σας χλευάζει μα δεν το καταλαβαίνει κανείς. Γι'αυτό τα βράδια κλαίει. Σαν την Κασσάνδρα που ξέρει τα μελλούμενα και κανείς δεν την πιστεύει, μιας και τον θεό Απόλλωνα ξεγέλασε. Εσύ ποιον να'χεις ξεγελάσει και την κατάρα του σου άφησε?




ΥΓ Αφιερωμένο σε μια ψυχή εκεί έξω απ'την οποία περιμένω πολλά. Δε θα μου ξεφύγεις καριόλα... Φιλάκια και να προσέχεις τις παρέες σου άλλη φορά :p