Yaaaarrrrrrrr, λέμε!...

Ειρωνικές εικόνες αυτομόλησα, στο στόμιο της παγωμένης κόλασης του Δάντη, εικονικά φερόμενες ανοιχτοχέρες κόρες, ανώδυνα τεκνοποιούν θανάτους.
Συμπόνεσα τη μαγική σου σφαίρα, καθώς αυτή τρυπούσε το μυαλό μου και συ χαμογελούσες. Άσε με να σου πω ιστορίες αλλοτινές από της γης τις άκρες. Άσε με ν'ανεμίζω στις κορφές απ'άκρη σ'άκρη τη φωνή σου και τα δικά μου τα μαλλιά να κόβω και να φέρομαι σαν τον τρελό.
Ψυχανεμίζομαι πως κάτι έχεις. Ο ηλεκτρισμός σου έχει αλλάξει ριζικά. Με διαπερνά με όχι φίλιες διαθέσεις, σάμπως να ψάχνει τα δικά μου κύματα να βρει για να ξεσπάσει.
Αναρωτιέμαι μήπως κι αν... μα τίποτα δε βγαίνει. Τα μάτια του σκορπιού στην πλάτη του βατράχου λάμπουν. Οι δύο φύσεις συγκρούονται με σίγουρο αποτέλεσμα κοινό χαμό. Χάμω σαν πέφτουν οι ζωές κάποιος πάντα κλαίει. Αναρωτιέμαι τα δάκρυα που να πηγαίνουν όταν εξατμίζονται στη ζέστη του καλοκαιριού?
Τα δυο σου χέρια θα δέσω σε δεσμό άρρηκτο με διαστάσεις που δεν έχεις ξαναδεί. Θα τα κινείς πιο ελεύθερα αν και δεμένα. Καινούριες χειρονομίες θα διέπουν το είναι σου και θα χαίρεσαι μια χαρά αλλιώτικη. Σου τραβάω τα μαλλιά και βγαίνει υγρό ανεμόδεντρο. Ανεμοδέρνεται μαζί με τα φιλιά σου. Ανάμεσα σε σκεπαστές ακτές ονείρων, άμμος και βότσαλα ένα, περιβάλουν όστρακα από σκέψεις καλά κλεισμένες. Η θάλασσα απούσα, τα όστρακα κλείνουν όλο και πιο καλά. Κλεισμένα θα πεθάνουν στη μοναξιά τους την αμυντική. Ψάχνω μανιασμένα στην άμμο, έχω μαζέψει τόνους σκέψεων, που θέλουν κάπως να βγουν. Μυρίζουν την αλμύρα και ριγούν, μα η θάλασσα ακόμη απούσα. Τρέχω, όσο πιο γρήγορα μπορώ, τρέχω. Η θάλασσα αχνοφαίνεται κάπου στο βάθος.
Θα προλάβω?