S.O.S...

Νυχτώνει στα βάθη της καρδιάς σου. Η καθημερινότητά σου αποπνικτική σε σέρνει από πίσω της μ'ένα λουρί που πνίγει και δε σπάει. Τα μάτια σου χάνονται στα βάθη της έλειψης. Επικοινωνία θες στην εποχή της που ανθεί και δεν τη βρίσκεις. Είναι που έγινε πλαστική και digital.
Κάμερες σε παρακολουθούν μα δε σε βλέπουν, η καταγραφή σου στον ψηφιακό δίσκο, ανύπαρκτη. Σ'ένα καθρέφτη παλιό, μαυρισμένο πια από τα χρόνια και την αχρησία, αντικατοπτρίζεις τα μαλλιά σου. Κοιτάς μια εικόνα παραμορφωμένη και φυσικά δε σου αρέσει. Στείλε το σήμα σου παντού σ'ένα απελπισμένο s.o.s. Κανένας δέκτης εκεί? Καμία αντένα δε θα πιάσει τη φωνή σου? Ρίξε κι ένα μπουκάλι με δυο λέξεις γραμμένες σε χαρτί. Κάποιος μονάχος ναυτικός θα το μαζέψει. Κάποιο παιδί με περιέργεια ίσως να το δει και να το πάει στους μεγάλους.
Μόνο μη χάνεσαι. Μην αφήνεις το νησί σου μικρό μα και μεγάλο μαζί να σε κατασπαράξει. Σε κάποια τελετή αρχέγονη μη σε θυσιάσουν. Το κορμί σου αυτό δεν είναι για φάγωμα από κάποιον ημιπρωτόγονο ιθαγενή.
Σκαρφάλωσε στο φοίνικα, παίξε με τα ζώα τα εξωτικά που πρωτοείδες, μα να θυμάσαι πως δεν είσαι από κει, ούτε για κει φτιαγμένη. Ονειρέψου τον τόπο σου και φτιάχτον όπως θες. Ονειρέψου το πλοίο που θα σε πάρει και τη βαρκούλα που θα στείλει να σε σώσει από την απομόνωση την ακουσία.
Ο κόσμος σου σε περιμένει χωρίς να είναι ιδανικός. Με δυσκολίες κι αδικία να καθορίζουνε την ύπαρξή του. Τα μάτια σου θα τον θωρήσουν μια στιγμή και ύστερα γελώντας θα αρχίσεις. Να ζεις. Να παλεύεις. Να αλλάζεις. Μη μένεις ίδια. Τα στάσιμα νερά μυρίζουν άσχημα. Η αποικοδόμηση είναι μια χρήσιμη διεργασία στον κύκλο της ζωής μα δε σου ταιριάζει. Μην αποικοδομείς λοιπόν και μην αφήνεις αποικοδομητές να σε διαβρώνουν.
Τινάξου, ανασκουμπώσου και προχώρα.