Βούρκος...

Ερμαφρόδιτα χέρια σε σηκώνουν ψηλά. Καθώς τα χνάρια τους ακολουθώ, όλο και απομακρύνομαι από σένα. Σε μονοπάτια στριφογυριστά περιδιαβαίνω, χάνοντας κάθε αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Σκέψεις που βομβαρδίζουν το μυαλό με παρασέρνουν σε αγώνες πάλης με τις ρίζες.
Κλείνουν τα μάτια μόνα τους και όνειρα ξεπηδούν πίσω από τα κλειστά τα βλέφαρα. Νούφαρα μέσα σε βάλτους προδίδουν πως αυτό που στα μάτια σου εμφανίζεται ως έδαφος στέρεο, δεν είναι παρά μια οφθαλμαπάτη. Έτσι και κάνεις το λάθος να στηρίξεις το κορμί σου πάνω σε τέτοια χαμωπάτια, θα βουλιάξεις. Η τελευταία σου πνοή θα απαθανατιστεί εν είδη φυσαλίδας, παγιδευμένη κάτω από κάποιο φύλλο.
Σε στάση με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό που ποτέ σου δε θα ξαναδείς. Το κορμί σου να αποσυντίθεται, μέχρι να μείνει αυτό από τ'οποίο είσαι πραγματικά φτιαγμένος. Εκεί, αόρατο για τα μάτια των απ'έξω, θα παραμείνει περιμένοντας κάποιος να βρει το σθένος να βουτήξει στο δικό του θάνατο, με μόνη βλέψη τ’απομεινάρι ενός προηγούμενου εξερευνητή.
Το βράδυ συντροφιά σου των βατράχων τα κοάσματα. Ερωτικά και λάγνα αναζητούν το ταίρι τους, δίνοντας όλη τους τη μαεστρία στη φωνή τους. Ο πιο αληθινός διαγωνισμός φωνής, με έπαθλο τη δυνατότητα συνέχισης της ύπαρξής τους. Λίγο μετά θα δεις γυρίνους να σεργιανίζουν δίπλα σου, με τις ουρές να μαστιγώνουνε τα αποσυντιθέμενα νερά που σε περιβάλλουν. Μαύροι, δεν ειν' περίεργο? Μαύροι στη γέννησή τους και ύστερα αλλάζουν στα χρώματα του βάλτου. Παράξενα παιχνίδια επιβίωσης.
Μέσα σε τούτη τη λάσπη σφύζει η ζωή κι αν βγεις εκεί που λες πως έχει ζήση, η λάσπη βλέπεις να κυριαρχεί. Είναι ετούτα τα οξύμωρα που σε τραβήξανε να ζεις στο βούρκο νεκρός. Παρέα με γυρίνους άκακους και με βατράχια, τα βούρλα να σου τραγουδούν σε κάθε φύσημα πνοής ανέμου, ρίζες να βλέπεις που τρέφουνε ζωή. Εκεί μονάχα είσαι ευτυχισμένος. Γιατί αυτή η αποσύνθεση είναι της σύνθεσης κομμάτι. Σε αντίθεση με καθωσπρεπισμούς και δήθεν, τάχα.
Δεν έχω αποφασίσει αν είσαι δειλός... ακόμη διερωτώμαι.