Άμμος...

Φιλώντας την κατάξανθη βροχή, η άμμος δεν ήταν πια μονάχη. Τους κόκκους της πλέον ένωνε το ύδωρ. Μπορεί συχνά να μην το βίωνε όμως έστω και σπάνια αισθάνονταν για λίγο κάπως πιο σταθερή. Λιγάκι πιο γεμάτη, λιγάκι πιο ολοκληρωμένη.
Τα σύννεφα όμως γρήγορα αδειάζουνε στην έρημο. Ο ήλιος ξαναβγαίνει, καυτή υπενθύμιση του εφήμερου. Το νερό εξατμίζεται τόσο γοργά. Η άμμος πάλι μένει μόνη, έρμαιο στα χέρια του ανέμου. Θα την πάρει και θα την σηκώσει, με βία θα τη ρίξει πάνω σε τίποτα βράχια, θα τη στοιβάξει όπως - όπως σε αμμόλοφους.
Η άμμος δεν παραπονιέται. Δεν κλαίει. Δεν έχει δάκρυα ποτέ και για τίποτα. Η άμμος απλώς είναι. Το σύμπαν δεν έχει αποφασίσει αν αυτό είναι καλό είτε κακό. Ντετερμινισμός τέλος είπε το σύμπαν. Ανάλογα το ποιος και πως θα τη θωρεί, η άκλαφτη άμμος μπορεί καλή η όχι να 'ναι.
Για τα μικρά ζωάκια από κάτω της που έρπονται και περιμένουν να νυχτώσει, η άμμος είναι προστασία. Για τυχόν σπόρους που προσπαθούνε να φυτρώσουν, η άμμος είναι ατελέσφορη. Για τους ανθρώπους που στην άμμο πάνω ζουν, μπορεί άλλοτε να είναι φίλη κι άλλοτε εχθρός, εν συναρτήσει πάντα του αέρα. Για τις καμήλες που ταξίδια αιώνια κάνουν η άμμος είναι σπίτι.
Γι'αυτό σου λέω. Δε βγάζεις άκρη με την άμμο. Απλώς είναι και πρέπει τούτο να το δεχτείς. Μην προσπαθείς να την αλλάξεις. Η άμμος δεν αλλάζει. Υπάρχει αιώνια και μεταβάλλεται, αλλά με τους δικούς της ρυθμούς και τα δικά της θέλω.
Εγώ τι θέλω? Δεν ξέρω... Ίσως μια όαση στην άμμο.