Σκέψεις...

Well... ok το παραδέχομαι... δεν το έχω με τα ομαδικά ποστ... Δε μου βγαίνει ρε παιδιά... Το έχω στο μυαλό μου εδώ και πολλές μέρες... του έδωσα και μια προσπάθεια και δυο και τρεις... αλλά απλώς δε μου βγαίνει... οπότε θα είμαι για άλλη μια φορούλα το ξενερωτάκι της παρέας και δε θα γράψω κάτι για τους 6... το οποίο σημειωτέων είναι και η μοναδική φορά που σκέφτηκα πραγματικά να συμμετάσχω σε ομαδικό θέμα, γιατί κατά τ'άλλα ποτέ δε γούσταρα αυτά τα ομαδικά ποστ...
Έτσι λοιπόν θα κάνω μια φιλότιμη προσπάθεια να γράψω καμιά μαλακία... περισσότερο για να αλλάξει το πάνω, πάνω ποστ... και λιγότερο επειδή έχω όντως κάποιο θέμα... που για να είμαι ειλικρινής δεν έχω κανένα απολύτως θέμα, ούτε και όρεξη για να γράφω... πάρα ταύτα, hey ho, here we go...
Αναμαλλιασμένες σκέψεις τρέχουν ολούθε, τα άσπρα τους φορέματα ανεμίζουν, ενώ τα πόδια τους έχουν βρωμίσει από τη γη. Μέσα στην τρέλα τους τα ξεγνοιαστα έφηβα γεννήματα του νου, φωνάζουν και σκουντουφλάν το ένα πάνω στ'άλλο. Σε θάλασσες καθάριες τριγυρνούν και πάνω στις κεντημένες (λες) ακτές, τρεκλίζοντας, θα πέσουνε το σούρουπο ξέπνοες και χορτασμένα αποκαμωμένες.
Φωτιές θ'ανάψουνε, θα μαζευτούν τριγύρω. Θα φάνε και θα πιούνε, προτού κιθάρες κι αυτοσχέδια ταμπούρλα βγούνε στη γύρα. Τραγούδια θα υψώσουν με φωνές κελαρυστές. Γελώντας μεθυσμένα από αρμύρα κι ένταση ερωτική. Θα σηκωθούν και θα χορέψουν σαν τα μαμούνια γύρω από τη λάμψη της φωτιάς. Κρατιούνται μπράτσο, μπράτσο και γυρνάνε ξέφρενα ωσότου ζαλιστούν και πάλι απ'την αρχή με την αντίστροφη φορά θα ξεκινήσουν.
Αγαπιούνται, χαίρονται, ζούνε... Οι σκέψεις σκέψεις δεν έχουνε... Με ξεγνοιασιά και αθωότητα χαίρονται τη ζωή τους για όσο κρατήσει. Πάντα στα όρια ενός κάποιου νου περιορισμένες, παρεκτός από κάποιες τυχερές που κι άλλες νόησες τις μοιράζονται. Φεγγάρια βιώνουν, ξυπνάνε ήλιους, γέρνουν βουνών κορφές, λιώνουν καρδιών τους πάγους, χαρίζουν απλόχερα φως.
Σκέψεις... αρχαίες και νέες πάντα παιδιά. Εφηβικές με σφρίγος που με δέος αγναντεύεις. Αν είσαι τυχερός και να τις δεις μπορείς. Σκέψεις που περιδιαβαίνουν ελεύθερα... Μέσα σε όρια. Είναι τα όρια που σέβονται, λεύτερες που τις κάνουν... Το πιο περίεργο είν'αυτό... Και το πως μένουν ζωντανές για πάντα ,ακόμη κι αν χαθούν τα όρια που τις κρατούσαν ζωντανές. Οι νόησες κι αν χαθούν, οι σκέψεις μένουν... Για κοίτα... Το χωράει αυτό ο νους σου? Χωράει τα εφηβικά κορμιά που με φωνές και με χορούς οργώνουν τα όριά σου?
Σκέψου! Ύπαρξε! Και που και που, να μου χορεύεις και να τραγουδάς ωσάν κι εσύ μια σκέψη να'σαι... Αιώνια έφηβη, αεικίνητη, ασυμβίβαστη, με όρια...