Παιχνίδια αυτολύπησης...

Αναρρώνεις από προσπάθειες που σε άφησαν άρρωστο? Γεύεσαι τα μήλα που δεν έπρεπε ποτέ να δοκιμάσεις? Καταπιάνεσαι με άσκοπα σκιρτήματα? Τι επί τέλους κάνεις και δε βλέπεις τον τοίχο που σε πλησιάζει με ταχύτητες τρομαχτικές?
Αφειδώς σκορπάς το χρόνο και την ουσία σου σε ανούσιες περικοπές, παραλλαγές του σήμερα. Σε πιάνουν ύστερα τα υπαρξιακά σου και στοχάζεσαι με βλέμμα περίλυπο και ύφος που παραπέμπει σε γάτες βρεγμένες. Γιατί? Τι έκανες να αλλάξεις αυτά που σε ενοχλούν? Είναι το ίδιο ερώτημα ξανά και ξανά. Τι κάνεις για να αλλάξεις αυτά που λες πως θέλεις να αλλάξεις? Ο χρόνος δε σε ρωτάει αν θα περάσει και πότε. Απλώς περνάει. Εσύ τον αφήνεις να περνάει ανεκμετάλλευτος, ή μάλλον αναξιοποίητος. Είμαι σίγουρος πως το κάνεις για να μπορείς μετά με καθαρή συνείδηση να έχεις λόγο αυτολύπησης. Είναι ένα όμορφο παιχνίδι που σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο πουθενά. Θα πεθάνεις βρε μαλάκα και λίγο πριν αφήσεις την τελευταία σου πνοή, εκεί που θα περνάει η ζωή σου σαν ταινία μπροστά από τα πεταγμένα έξω μάτια σου, θα βάλεις τα κλάματα από μέσα σου πως δεν έκανες ποτέ τίποτα.
Τη στιγμή που πεθαίνεις, η διαύγεια της συνείδησής σου, δε θα σε αφήσει να παίξεις το παιχνιδάκι "γλύφω πληγές και κλαίω άδαρτος". Εκείνη την ώρα θα είσαι αμείλικτος με τον ίδιο σου τον εαυτό. Όσο της γλίστρας και να ήσουν στη μίζερη ζωούλα σου. θα σε κοιτάξεις και θα σου αποδώσεις τα του Καίσαρος... μόνο που αυτή τη φορά θα πονέσει πραγματικά, δε θα είναι το κλασικό σου παιχνιδάκι του αναίμακτου πόνου. Η καρδιά σου θα σφιχτεί και θα φύγεις με την τελευταία σου ανάμνηση να σ'έχει καταβαραθρώσει... Δε σε λυπάμαι καθόλου όμως, δε θα σου χαϊδέψω την πλατούλα, δε θα σου πω πως οι άλλοι είναι οι κακοί κι εσύ ο καημένος, δε θα φταίει η κακή η κενωνία, δε θα σου πω καν τίποτα. Μονάχα θα σε κοιτάξω στα μάτια βαθιά και θα ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ και τι σημαίνει τούτο το βλέμμα μου... θα σου ξεσκίσω το είναι σου. Θα σου σκάσω τη φούσκα σου και θα μείνεις απροστάτευτος, με το ανεκπαίδευτο δερματάκι σου εκτεθειμένο στο περιβάλλον και όχι προστατευμένο από το θερμοκήπιο που με σύστημα έστησες γύρω σου κι εσύ και οι ακίνδυνοι και άγευστοι γονείς σου πριν από σένα. Δεν έχεις χάσει ούτε μια στάλα αίμα και θες να λέγεσαι και άνθρωπος ζωντανός.
Όσοι ζουν ματώνουν. Όσοι ζουν πονάνε πριν εκτοξευθούν στους ουρανούς της απόλαυσης. Όσοι ζουν κοιτάζουν τον εαυτό τους από απέναντι στα μάτια. Σταμάτα να ξύνεις τις πληγές σου για να τις γλύψεις μετά, πέτα κι αυτά τα παράσιτα που σε βοηθάνε στην εξάρτησή σου, ντύσε την αύρα σου με περηφάνια και δύναμη πίστης στις δυνάμεις σου. Δεν υπάρχει δε μπορώ, δεν υπάρχει δε γίνεται, δεν υπάρχει αμφιβολία, δυσκολία, εμπόδιο, κατάσταση που δε μπορείς να υπερκεράσεις. Μόνο δικιολογίες υπάρχουν. Πέτα τες. Αγάπα σε. Μάτωσε μαζί μου κι έλα να ξεκινήσουμε να κλωτσάμε ο ένας τον κώλο του άλλου κάθε που βολευόμαστε, μπας και πάμε μπροστά.
Ανθρώπους να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ψάχνω. Όχι ανθρώπους να ενώσουμε τις αδυναμίες μας. Από αυτήν την αρρώστια έχω θεραπευτεί.


ΥΓ. Το πρόσωπο το οποίο τα ακούει παραπάνω είναι φανταστικό...
ΥΓ2 Ίσως και να μιλάω στον εαυτό μου βεβαίως βεβαίως... (ασυνείδητα όμως και όχι συνειδητά...)
ΥΓ3 Σε όλους τους φίλους που σκίζονται ακολουθώντας κάποιο όνειρό τους, πάντα δυνατοί, πάντα είμαι εδώ για εσάς και εσείς για μένα και το ξέρω.
ΥΓ4 Ρε άντε γαμήσου που σοβάρεψες τόσο να πούμε και μας το παίζεις και κάπως...
ΥΓ5 Πορδές στον άνεμο rule! Ακόμη κι αν ο άνεμος γυρίσει και τις φας στη μούρη :)