Private show...

Κάθομαι έτσι περιμένοντας... Το σπίτι έγινε νιφάδα άσπρων ονείρων απάνεμων. Η ματιά σου έγινε πυξίδα μου και του μυαλού σου η σκέψη άξονάς μου κίνησης. Τα χάδια στην πλάτη δεν ευώδοσαν. Το ξύλο στην πλάτη ούτε. Χαιϊδεμένο τσακισμένο σώμα, προχωρά σαν αυτόματο.
Έτσι αυτόματα σε σκέφτηκα. Εκεί που πάει το μυαλό ν'αδειάσει και να ξεκουραστεί, έρχεσαι πάλι να μου το κουράσεις... Εκεί που πέφτει η αυλαία και οι βαριές βελούδινες κουρτίνες κλείνουν τον κόσμο μου σε κόκκινο βαθύ κλουβί, έρχεσαι να τρυπώσεις ακάλεστη για να εκτελέσεις άλλη μια φορά τα νούμερά σου... για τα μάτια μου μόνο... Για τη δική μου μόνο τέρψη... Χαχαχαχα... θαυμαστές της ντίβας ξεροσταλιάζουν για ένα της νεύμα... Μια εκκούσια ή ακούσια έστω αναγνώριση της ύπαρξής τους από το είδωλο... κι εδώ είμαι εγώ, χωρίς να θέλω, να έχω τη θεά την ίδια να μου παίζει ολόκληρο το ρεπερτόριό της μόνο για μένα...
Μέσα από τις κουρτίνες που δεν αφήνουν ήχους ή εικόνες να φανούν έξω. Βροχές, αστραπές, ή καυτοί ήλιοι δεν περνάνε μέσα... Τα στεγανά μας είναι φτιαγμένα από τα καλύτερα υλικά... Από τα υλικά που είναι άυλα... Δεν καταστρέφονται, δε γερνούν και τίποτα μα τίποτα δε θα καταφέρει να τρυπώσει μέσα τους... Εκτός κι αν το αφήσουμε...
Έλα λοιπόν... κι ας μη σε κάλεσα έλα... Ας ξεκινήσει η παράσταση κι αφού για λίγο σε χαρώ, θα έρθω στη σκηνή μαζί σου, να κάνουμε κι οι δύο νούμερα... Της κουρτίνας το βελούδο, δε φτάνει την απαλότητα του δέρματός σου ούτε κατά διάνοια...
Γεια σου μάτια μου... Σε σκέφτομαι :)