Κιθαρισμοί ανέμων...

Ηλίου φαεινότερον, μα απουσίας ηλίου, άφαντο και σκοτεινό και μη υπάρχον! Καφεγκρί νεκρό και ζωντανό, με τα κεφάλια του όλα κατεβασμένα, το κράσπεδο θωρόντα και τις γραμμές από αρμούς πλακών να προσπαθούν να μην πατήσουν.
Τσίχλες κολλημένες και που και που ακαθαρσίες πατημένες και μη. Η οσμή της πόλης σου δε με αγγίζει. Η δική σου οσμή ούτε. Τα μάτια σου τα χλιαρά δεν τα κοιτάζω, αφού μ' αρέσει να κοιτάω χωρίς να βλέπω.
Ανεμόμυλοι δουλεύουν ασίγαστα, σε πλήρη σύμπνοια με του ανέμου τις ορέξεις, τα άσπρα τους πανιά να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν, καθώς γεμίζουν με αόρατες δυνάμεις που τα σπρώχνουν σε κίνηση. Οι τροχοί ξεκίνησαν. Τα γρανάζια πήραν να δουλεύουν, τα ομμάτιά σου πήραν να κοιτάζουν πιο ευθεία, τα αυτιά σου να ακούνε πιο ανεπαίσθητες νότες.
Πήρα το πεντάγραμμο και σου 'γραψα, τον πόνο μου. Πήρες μια κιθάρα και μουσουργούσες πάνω στο μοτίβο του "αχ" μου. Μου φάνηκε για λίγο πως το διασκέδαζες και ύστερα σιγουρεύτηκα. Μα δε θύμωσα. Δεν ήταν η χαρούμενη διασκέδαση ανήθικου αλγολάγνου... Ήταν διασκέδαση ψυχοπονιάρικου αερικού. Δε θα μπορούσε κανείς άλλος να βγάλει απ’ του εγχόρδου το ηχείο τον πόνο μου πιο εύστοχα. Όσες νότες και να γράψω στο χαρτί, άμα δεν τις μιλήσεις εσύ με τη μουσική σου, είναι σα να μη γράφτηκαν ποτέ. Θυμίζουν τις κραυγές μουγγού φαντάσματος που σέρνει τις αλυσίδες του.
Εσύ μου σπας τις αλυσίδες με τις νότες σου. Εγώ σου γράφω τις νότες. Αλισβερίσι που μας βγάζει και τους δύο κερδισμένους. Κοίτα πως σε τρυγούν τα έντομα κάθε που παίζεις. Έρχονται να καθίσουν πάνω σου και τεντώνουν κεραίες. Παραξενεύομαι που επικοινωνείς με κάθε τι ζωντανό και ικανό ν' ακούσει. Μπορεί και να τρελαίνομαι, μ' ακόμη και τούτες οι μαργαρίτες σα να γέρνουν να σε ακούσουν καλύτερα.
Μπα... ίσως και να' ναι ο ίδιος ο άνεμος, αυτός που όλα τα κινεί όποτε θέλει... Κι άμα δε θέλει να φυσήξει, ίσως να θυσιάσουμε του αρχιστράτηγου την κόρη... Κάποτε ίσως να μας γράψουνε και τραγωδίες... Ποιος ξέρει?...
Χειμωνιάζει... Παίζε μου να σε ακούω...