Παραισθήσεις...

Μεταμορφώνονται οι πέτρες και γεμίζουνε ζεμπίλια όνειρα. Εργάτες ακούραστα μεταφέρουν τις ελπίδες τ' ουρανού ψηλότερα. Αυθόρμητα αστράφτει των ματιών σου ο ορίζοντας και στέφει τις προσπάθειές μου με επιτυχία.
Χρωμάτισε τις κόγχες μου με κόκκινα και κίτρινα και μπλε συμπλέγματα χαοτικά. Τρίψε τις γωνίες μου να τις λειάνεις, μα άσε μου μια κόψη να μην είμαι ακίνδυνος. Πώς αλλιώς να προστατέψω την ύπαρξή μας? Καταρρέουν τα στερεώματα σε σωρούς σκόνης που λαμπυρίζει στα φώτα των αστεριών. Ίσως κι η σκόνη να' ναι αστερόσκονη, ίσως και μια φτηνή απομίμηση... Δεν ξέρω να σου πω με σιγουριά. Θα πρέπει πρώτα να λουστώ σ' αυτή και αν πετάξω σου υπόσχομαι να γυρίσω για σένα. μη φοβάσαι, δείξε μου εμπιστοσύνη.
Το αγαπημένο μου σημείο στίξης είναι μια άνω τελεία. Μου φαίνεται πως είναι τέλεια. Δίνει μια παύση αρκετή να πάρεις μια καλή ανάσα για τη συνέχεια, μα δεν τελειώνει τα πάντα σαν την ξαδέρφη της, την απλή... παράλληλα δεν αφήνει τίποτα να τελειώσει, μα υπόσχεται μια κάποια συνέχεια σαν το κόμμα. Ούτε σαν τα αποσιωπητικά είναι, που είναι ύπουλα κι αφήνουν υπονοούμενα, χωρίς να θες, ή σε αφήνουν να φαντάζεσαι τα μύρια όσα. Η άνω τελεία ό,τι έχει να πει θα σου το πει!
Μου αρέσει να σε βλέπω, σαπουνόφουσκες να σπας στα δάχτυλά σου που φωνάζουνε "γυναίκα"! Δε με πειράζει που στα όνειρά μου δε με επισκέπτεσαι. Αρκεί να με αφήνεις να σου φτιάχνω φούσκες για να σπας. Μικρός φανταζόμουν πως σε κάθε μια τους βρίσκεται ένα μικρό πρασινοφορεμένο ανθρωπάκι με μυτερά αυτιά, που προσπαθεί να πετάξει πίσω σπίτι του και κάθε που έβλεπα να σπάνε φούσκες στεναχωριόμουνα. Μετά νευρίαζα και κατηγορούσα τα ανθρωπάκια και τα μυτερά αυτιά τους κι έριχνα σε αυτά την ευθύνη. Τώρα που μεγάλωσα δεν πιστεύω σε πράσινα ανθρωπάκια κι αυτό ίσως και να' ναι χειρότερο αφού μυρίζει μοναξιά. Γι' αυτό μ' αρέσει να σε βλέπω να τις σκας στα χέρια σου τις φούσκες, για να ξορκίζω ανθρωπάκια και μοναξιά…