Δεν το 'χω...

Γεμίζουν τα αστέρια μου, με νεφελώματα ανέφελα. Χορταριασμένα άκρα γκρεμίζουνε κραυγές ανέμων. Σπούνε στα στέρνα τους τα κύματα τα μαύρα. Της αυγής τα μάτια τα βλέπω κάθε που είναι να τραφώ με τις σκέψεις των.
Ορχιδέες που αποκεφαλίζονται από βοριάδες, κλαριά που τα τσακίζουν άναρθρα γέλια, χιόνια που λιώνουν στα μαλλιά σου κάθε άνοιξη και μία μόνη παιδική μορφή με πληγωμένα μάτια, να κάθεται στη ρίζα του δέντρου και να κλαίει αλμύρα κι αίμα αθώων...
Οι ρόζοι στα χέρια δεν πονούν... μονάχα τις καρδιάς οι ρόζοι σε ματώνουν, κάθε που πας να πιάσεις την καρδιά τους και σε γδέρνει. Ταχύπαλμα απανωτά χτυπήματα πιέζουν τα μηνίγγια τους και κόκκινα τα μάτια τους κοιτάζουν από κάτω. Σε περιμένουν να αφήσεις το κλαρί που σε κρατάει χρόνια τώρα... Μαζεύουν το μίσος τους στάλα στάλα, χρόνια τώρα. Μαζεύουν πληγωμένα εγώ και συμπλέγματα. Γιατί εσύ δεν είσαι κάτω μαζί τους? Ποιος νομίζεις πως είσαι και μπορείς να ξεχωρίζεις από την άμορφη μάζα τους?
Τα νύχια χώνονται στον τοίχο το σαγρέ, πληγώνεται η θάλασσα και φτύνει αφρισμένα αναθέματα, κοχύλια που στην άμμο κρύβονταν γίνανε ένα με την άμμο, κοιτάζεις το φεγγάρι από μέσα από τη θάλασσα και ζαλίζεσαι προδομένος από τις αισθήσεις σου τις περιορισμένες...
Πως νιώθει μία σαύρα με το κρύο της το αίμα? Πως νιώθει να βασίζεται στον ήλιο για να ζεσταθεί? Έτσι νιώθει το είναι σου εδώ και χρόνια, να περιμένει κάτι για να το ζεστάνει και σα να έχει κάθε μέρα έκλειψη, μα η έλλειψη είναι που σου στερεί τη ζεστασιά.
Σύρε του νέου μίσχου τη μαγεία να οσμιστείς, καθώς θα σε τρυγούν χιλιάδες μέλισσες... Πεθαίνοντας θα ξέρεις πως θα ζήσεις, μέσα στο μέλι τους και στα παιδιά τους που με μέλι θα τα θρέψουν και στα λουλούδια που από το σπέρμα σου θα γεννηθούν... Είδες που πέφτουν έτσι τα πέταλά σου πιο ανάλαφρα?
Αποχαιρέτα τους, τους φίλους στο λιμάνι. Χαιρέτα και την πόλη σου που μένει πίσω. Θα γίνεις σαν του πλοίου την καρίνα, που 'χει τη γλίτσα και τα όστρακα τα κολλημένα πάνω της. Από ποιο μέρος τάχα είναι αυτή η ζωή που ζει στα απόκρυφα του πλοίου? Από παντού και πουθενά συγκεκριμένα. Απ' όπου πέρασε ποτέ το πλοίο στη μακριά ζωή του μάζεψε και κάτι, όλο και κάτι του “έμεινε”... κι αν σε κάποια φουρτούνα του φύγανε και μερικά κομμάτια δεν πειράζει... Ίσως δεν ήτανε γραφτό ποτέ να μείνουνε μαζί του... ίσως και να μη μπόρεσαν να μονιάσουν με τα πιο βαθειά του στρώματα που καθορίζουν τι θα μείνει από πάνω τους... να προσέχεις σε τι θάλασσες πας…

ΥΓ Δεν'το χω και πολύ καλά... :(
ΥΓ2 Κάτι λείπει... Εκεί που πάει να κυλήσει το χάνω....
ΥΓ3 Γιατί κλαίγομαι? Τέσπα... άμα σας αρέσει σας άρεσε, δε γαμείς?...