Κραυγαλέα...

Κραυγαλέα σ' αγαπώ πυροβολούν το σκοτεινό σου ουρανό. Αποφράδες ημέρες περνούν μες απ' τα χέρια σου. Αγκαλιάζεις αυτό που νόμιζες πως θες και βρίσκεσαι να αγκαλιάζεις τον εαυτό σου. Άδεια τα χέρια σου ακουμπάνε την πλάτη σου. κοιτάς μπροστά και βλέπεις τον τοίχο. Αν δεν είχες πανικοβληθεί θα έβλεπες πως πίσω σου απλώνονται απέραντα τοπία, αλλά κάθεσαι εκεί να ξύνεις τον τοίχο με τα ματωμένα νύχια σου...
Αρχίνησαν να αντηχούν βόμβοι από μέλισσες. Άνεμοι τρέφουν τη νέα σου πνοή. Τα χρώματα του δειλινού σε συνεπαίρνουν σε ταξίδια ψυχεδελικής επιβίωσης. Ακόμη προσπαθείς ν' αντισταθείς στη ροή μου? Ο χρόνος δουλεύει με το μέρος μου. Ο ήχος μου σε διαπερνά ολοένα και περισσότερο. Η αυλή σε περιμένει να διαβείς την ξύλινη πόρτα της. Το ρυάκι περιμένει τις φούχτες σου να το μαζέψεις λίγο λίγο.
Όσο να πεις, προσπάθησε, θα λεν για σένα τα πουλιά. Όσο να πεις προσπάθησε... λες κι ήταν αρκετό. Λες και αυτό σε εξιλέωσε. Λες κι εξιλέωσε ποτέ κανέναν. Πετώντας ξαφνικά απ' τα κλαδιά θα ταξιδέψουν κατά σμήνη, αφήνοντάς σε πάλι μόνη και κρυμμένη στα βάτα...
Οι εποχές θα εναλλάσσονται, η δική σου η παραίτηση δε θα σταματήσει τη ροή της ζωής του κόσμου. Μονάχα τη δική σου τη ζωή αποτρέπεις από τη συνέχεια της. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σηκωθείς. Μη δώσεις σημασία στα πονεμένα σου τα μέλη από τα χρόνια της ακινησίας.