Άρχισαν τα όργανα...

Αρχίζουνε τα κλαπατσίμπαλα να ηχούνε δυνατά. Αρρωστημένες μαύρες χήρες, οργιάζουν στων πλακών τις άκρες. Νυχοπατώντας σε τριχωτές απολήξεις ουρλιάζουνε ερωτικά κοντσέρτα.
Χωμάτινες αιχμές ανοίγονται στο διάβα της οργής του άβατου αιθέρα. Ανακράζουνε τα μάτια τους τα φιλντισένια ωιμέ!
Αρχίζει ο χορός του χώρου να ζαλίζει στις χιλιάδες του στροφές τα πλανεμένα μεθυσμένα εργόχειρα, ανοίγοντας παλιούς λογαριασμούς από κακούς του φίλους, οργιάζει η απάθεια που μεταφράζεται σε χέρια θνησιγόνα, που τοξικά αισθήματα πυροδοτούν και θρέφουν.
Οι ματιές διασταυρώνονται, οι σκέψεις σχηματίζουν στου απείρου το κενό διαξιφισμούς που και το μαύρο το ίδιο πληγώνουν και αιμορραγεί σε χρώμα μπλε. Τι είδες?
Είδα τα χείλη του τα μαύρα να κουνιούνται, μα δεν εβγάζανε φωνή, μονάχα μένος. Ευπροσήγορα μιλούσε παρά ταύτα και μειλίχια χαμογελούσε προτού κατέβουνε χεριές χεριές οι κεραυνοί. Ανώμαλα πεδία μάχης γέμιζαν με αίματα και σκέψεις σκοτωμένες, αρχηγοί και υποτελείς στην ίδια μοίρα ενωμένοι, σφιχταγκαλιάζονταν στο θάνατο και πέφτοντας η θυμωμένη από τη μάχη ουσία τους κατάπινε μεμιάς.
Πλούσια λήμματα λούζουν τις κορυφές του απόμακρου, τα σκούρα τους τιμόνια ακυβέρνητα γυρνάνε με ορμή, από μακριά οι βαλκυρίες ξεφωνίζουν με χαρά... Ακόμη μία μέρα ηδονής θανάτου, κόσμου, ερήμων τόποι, αποκρινόμενοι σε μισερές αιτήσεις και αιτιάσεις αβασάνιστες κορμών αυθάρτων, κοίμιζαν τις ώρες βασανιστικά. Αχόρταγες κλαγγές σε καθορίζουν πάνω σε όρμους χτυπημένους από λυσσασμένα κύματα κι ανέμους.
Σύρε τα βήματα σου προς το άγνωστο.