Κυνηγητά...

Χιλιομετρικά υστερικά μονόγελα, ανεμοζάλης έργα χρωματιστών μύλων, απόκοσμης λάμψης, ομορφιάς απρόσιτης, τηλεμεταφέρουν βλέμματα αγαπησιάρικα, από στεριάς και θάλασσας και αέρος, εγκατεστημένους πομπούς, αόρατους.
Το μανιακό κωλόπαιδο της πάνω γειτονιάς σου, μυρίζει τα λουλούδια μου κι αυτά μαραίνονται, σαν από λίγωμα ερωτικό να χτυπηθήκαν, αλύπητα κι αλήτικα, χλομάδας τελευταία ικμάδα, ζωής, που δεν έζησαν, στήμονες και κάλυκες και πέταλα και γόνατα, λυγίζουν κάτω απ' το βάρος σου το ειδικό, που ποτέ του δεν εξειδικεύτηκε, παραμένοντας για πάντα επίκαιρο... Πώς καταφέρνεις να κρατιέσαι ζωντανή? Ρωτάω μια φλόγα που συνεχίζει να καίει στα βάθη ενός ωκεανού. Το παράξενο είναι πως η φλόγα μίλησε...
Χόρτασε τις σκέψεις μου με ερωτήσεις παράταιρες, με έβαλε σε θέση απολογίας και ξεκίνησε να βομβαρδίζει το φιλοθεάμον μου κοινό, με τραγουδιάρικες εκκλήσεις στο συναίσθημα. Η λογική σου μαραζώνει κάτω απ' τα φύλλα τα πεσμένα από του χειμώνα το παγωμένο άγγιγμα.
Η ηλιαχτίδα σου επιβιώνει της διάθλασης και διατηρεί το δικαίωμα στην ανάκλαση. Έτσι κι εσύ διατηρείς το δικαίωμα να φεύγεις όποτε σου καπνίσει και να γυρνάς κάθε τόσο, ολοένα και πιο προβληματισμένη με τους λάθος προβληματισμούς. Ξεφεύγουν οι σκέψεις σου από τα δόκανα της λογικής μου και παρασέρνομαι κι εγώ στο κυνήγι σου σε ανοιχτά δάση που δεν έχω γνωρίσει και χάνω το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.
Ανάμεσα σε κορμούς δέντρων πανύψηλων σε κυνηγώ και χάνεσαι, φροντίζοντας πάντα ν' αφήνεις ένα κομμάτι από τα μακριά σου τα φορέματα για να σε βρίσκω. Είσαι το νήμα που έδωσε η Αριάδνη στο Θησέα. Δεν του άξιζε... Στην πρώτη επαφή με τον θεό της ιερής μέθης, την παράτησε στο νησί κοιμώμενη.

Πού ξέρεις αν κι εγώ φοβούμενος τη μήνι δε σ' αφήσω?