Αλληλουχίες...

Συνοδεύοντας την απαρχή της μέρας σου, ανοίγεις τα χρονοντούλαπα της σκοτεινιασμένης σου όψης, ακούγοντας ρυθμούς γατίσιου περπατήματος, χωμάτινων νερών το απαύγασμα χρησιμοποιώντας στα σκοτεινά σου σχέδια, που από μήνες σκέφτεσαι να βάλεις σε εφαρμογή, οντότητα δίνεις σε ανύπαρκτα αρχέτυπα σακατεμένων μελών διασυμπαντικών συμβουλίων, για να κερδίσεις τη διά βοής επικήρυξή σου σε ανώτατη καταζητούμενη για βιαιοπραγία, μάντισσα κακών μαντάτων, αναμαλλιασμένων οφθαλμών και ακρογωνιαίων λίθων, μυθικών υπάρξεων, μονάχα υπαρκτών σε παιδικά μυαλά και σκονισμένους τόμους δεμένους με δέρμα που αναδίδει μυρωδιές που σου θυμίζουν χρόνια κλεισμένα σε ήσυχες βιβλιοθήκες με μυαλά σε εφησυχασμό, να μην προδίδουν το προσδόκιμό τους όριο σκέψης σε κανένα τυχάρπαστο πουλάκι που σου είπε κι έμαθες τα όσα έμαθες για μένα που ήταν ψέματα μύχιων συναισθημάτων από κράματα μετάλλων, σκέψεων, φωτιάς και χώματος μαύρου, που σα λασπώνει σε κρατά στη γη σου ριζωμένη και ακίνητη, να περιμένεις τους μουσώνες σου τους μουσικούς να σε τραγουδήσουν στους αέρηδές τους, τους μαινόμενους, γιατί είσαι πόρνη του μυαλού μου ανύπαρκτη κι αυθύπαρκτη μαζί, σαν από τότε που γεννήθηκα να σε εγκυμονούσα στους δαιδάλους των νευρώνων μου, που πίσω από τα μάτια μου ύπουλα μάζευαν ερεθίσματα ωσότου να σε πλάσω όπως σε θέλω, μόνο και μόνο για να μην υπάρχεις πουθενά και να σε ψάχνω σε εκτάσεις αχανείς από κάθε λογής τοπία βλάστησης και ξηρασίας, θαλάσσια, βουνίσια και καμπίσια θάματα ενός νου δημιουργού, που θα 'δινα τα πάντα για να μάθω που αντλεί την έμπνευσή του και να τρυπήσω κάπου και εγώ να του την κλέψω, μπας και σε φτιάξω με τα χέρια μου και σου φυσήξω την πνοή μου την τελευταία, ζωή από το θάνατό μου δίνοντας στο πλάσμα σου το αείπαρκτο από γεννησιμιού μου, απαύγασμα εμπειριών και πόνων και χαρών και ποίησης πολεμικής σε κάθε τι που βγάζει νόημα, ανόητα κοιτώντας τις λερωμένες σου τις φτέρνες με τα ματωμένα νύχια, από τις πέτρες παίρνοντας γωνίες και σκληρές ακμές, από τα σύννεφα παίρνοντας ουσία ζωής και τρυφερότητα μητέρας, και τέλος από θάλασσες παίρνοντας το βάθος και βάρος της ουσίας σου, να ξεκινήσω να αναμοχλεύω μνήμες και θύμησες παλιές και νέες, να σου συνθέσω τα μαλλιά να αλληλοπλέκονται σε σύνθεση πολύπλοκη κι ακατανόητη για όποιον δε μύρισε ποτέ το άρωμα σου και ποτέ δε φίλησε τις σκέψεις σου όπως εγώ τα τόσα χρόνια που ζούμε μαζί στο ίδιο μυαλό, με κάθε σου κίνηση να είναι ένας κώδικας πολύπλοκος, προκλητικός για λύση, μήπως μιλήσει των σωμάτων μας η γλώσσα και σε άλλους μιας και κανείς πέρα απ' εμέ δε σε θωρεί, καλά στο καμουφλάζ σου προσδεμένη, επαφιόμενη και στη δική μου τεταμένη προσοχή να σε φυλώ σαν κόρη οφθαλμού από τυφλές αυτάδελφες που ένα μάτι και οι τρεις μοιράζονται και από τούτο εξαρτώνται όλα τους, κι η ζήση και η ευμάρεια και η επιβίωση της προφητείας τους της τέχνης και με γητειές και μαγγανείες προφυλάσσουν την και με γητειές και μαγγανείες πρέπει να τις σκοτώσεις, πάνω στου οφθαλμού την αλλαγή μιας κι αν σε δουν σε πέθαναν ψιθυριστά κι επώδυνα, όπως τα λόγια που ανταλλάξαμε κείνο το βράδυ στου γκρεμού την κόγχη, μα πάλι πιάστηκα στης ομορφιάς σου την απόχη... πριν να χαθεί η σκόνη των φτερών μου... άσε με να (σε) πετάξω...