Μικρό και άκυρο...

Θυμάσαι τις αυγές που με του ήλιου τις αχτίδες περιπαίζαμε τα σκοτεινά βουνά? Θυμάσαι που τις λέξεις μας τις ντύναμε με πλουμιστά ηχοχρώματα και διακανονισμένες νότες? Η ομορφάδα σου ανάλαφρη ξόρκιζε τις ασχήμιες της καρδιάς μας κι η λογική μου η τετράγωνη έδινε σχήματα στις άμορφές τους σκέψεις.
Αν λογικά τώρα σκεφτόμασταν, η απογοήτευση θα ήταν δεδομένη. Γι' αυτό και κλείνουμε τα μάτια και τ' αυτιά στα έργα τους και συνεχίζουμε με τα δικά μας μέτρα και σταθμά να προσπαθούμε με δύο τρεις ακτίδες που δε λάκκισαν, να συνεχίζουμε να αψηφούμε τ' αναπόδραστα.
Αν τώρα πάλι την ομορφιά σου την εκθέσουμε άδολα σε μάτια απαίδευτα, θα τύχει χλευασμού από τον όχλο. Τούτη η ομορφιά δεν είναι πλέον επίκαιρη και η ασχήμια έγινε η νέα ομορφιά.
Οι δροσοστάλες στων φυτών τις άκρες λαμπυρίζουν, στης λάμψης τους την ιριδίζουσα εικόνα βλέπω οιωνούς. Οι σπόροι που σαπίζανε κάτω απ' τα χιόνια του χειμώνα, επανακάμπτουν. Οι πρώτοι τους βλαστοί δειλά δειλά ξεμύτισαν.