Γνώση...
Φυλακισμένα χρόνια τώρα χνώτα που πασχίζουνε απ' το στόμα σου να βγουν. Μαζί τους κουβαλούν δυο τρεις σου σκέψεις. Να τις εκφράσεις το προσπάθησες μα εκείνες σου αρνήθηκαν πεισματικά. Όπως ένα μικρό παιδί που κρύβεται πίσω απ' τις μάνας του τη φούστα, κάθε που πάει να το συστήσει στους "μεγάλους". Έτσι κι οι σκέψεις σου μικρέ "διανοητή", φοβούνται να παρουσιαστούν στων τρομερών των ειδημόνων το στυγνό κριτήριο...
Αναρωτιέμαι τι φοβάσαι? Ποιος σ' έπεισε πως οι ειδήμονες πραγματικά υπάρχουν? Από μικρός μαθαίνεις πως η γνώση είναι απέραντη... κι εσύ αντί για να το νιώσεις, παπαγάλιζες... Ποιος λέει πως μπορεί τα πάντα να κατέχει, έστω κι ένα δωμάτιο ολόκληρο από το οικοδόμημα αυτό το απέραντο τις γνώσης? Γιατί λοιπόν φοβάσαι την κατακραυγή των ειδημόνων? Σε μια γωνιά του δωματίου γυρισμένοι... πλάτη στην πόρτα, με τα παράθυρα εκτός πεδίου οπτικού... κατέχουν τη γωνίτσα τους... ε και?
Ξέρεις πόσοι πολύ πριν από σένα, ανοίξανε με θάρρος, στα τυφλά, πόρτες που υποθετικά ανοίγαν σε κενά απέραντα... κι αντί αυτού γνωρίσανε δωμάτια καινά? Γιατί ελπίζεις να στεφθείς άρχον του δωματίου, την ώρα που σ' ένα παγκόσμιο κοινόβιο ζεις? Γιατί πεισματικά την πόρτα κλείνεις όταν παιδιά χτυπάνε το κουδούνι σου να μπουν κι αυτά? Αντί να τα φιλέψεις κάτι τις, και ιστορίες που δεν άκουσαν ξανά να τους γνωρίσεις, εσύ τα διώχνεις με φωνές, επικαλούμενος σημεία και τέρατα πως θα τα κυνηγήσουν αν τολμήσουν να πατήσουνε ξανά εκεί...
Και οι σοβάδες στο δωμάτιό σου πέφτουν... Και η μπογιά στους τοίχους που ήταν κάποτε ζωηρή, ξεθώριασε... Και το κουδούνι σου χτυπά όλο πιο σπάνια πλέον... Και έρχεται η μέρα που οι κολόνες σου, κι οι τοίχοι, το ταβάνι... πέφτουν... Και βλέπεις έξω λίγο πριν τα μάτια κλείσεις δια παντός, κι ανακαλύπτεις πως από χρόνια τώρα, το δωμάτιό σου ξέκοψε από το υπόλοιπο οικοδόμημα... Μονάχος είχες μείνει χρόνια, σ' ένα μικρό και μίζερο δωματιάκι... Το φύλαξες, έδωσες τη ζωή σου για αυτό... μα ερμητικά κλειστό το κράτησες... Πάρτο λοιπόν για χάρισμά σου...
Σσσσσσσς... Κλείσε τα μάτια σου. Αν η ζωή δεν ήταν τόσο πολύτιμη... ίσως και να' χες δεύτερη ευκαιρία.
posted by it is at 7:00 AM
10 Comments:
Νά 'μαι...και νά το στήθος μου..,
νά 'την και η καρδιά μου..,
μπρός μου ελάτε...
κι άστε τις πλάτες..,
αν είστε, όπως λέτε, παλικάρια..,
να.., στο δικό μου ουρανό
δε σεργιανούν φεγγάρια..!
Αμάρτησα.., τραγούδησα τη Μέρα..,
Νονοί της Τέχνης..,
ρίξτε μου κι άλλη σφαίρα..,
αργεί το τέλος μου...
και υπάρχω ακόμα..,
παιδί μεγάλο είμαι γω
και με απωθεί το χώμα..,...
στην "Άγια Τρέλα" δόθηκα...
κι ως Άγιος προδόθηκα..!
Νά 'μαι.., και να το πνεύμα μου..,
νά 'την και η ψυχή μου..,
μπρος μου ελάτε...
κι άστε τις πλάτες..,
ελάτε να με ρίξτε στα σκουπίδια..,
μα...και κουρέλια κι αν γινώ...
θά 'ν' του λαού σωσίβια..!...
Αλέξανδρος Ζήβας,
URL : www.siopi.gr
Αποκωδικοποίηση..: ψυχής, σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,...
Σχηματοποίηση λόγου ("ποιημάτων" μου), θεογονία, κοσμογονία,...
Γεια...
Καλημέρα αλέξανδρε... Πολύ ωραίο το ποίημα... ευχαριστώ που το άφησες εδώ.
Αν θες πάντως φτιάξε ένα λογαριασμό στον blogger για να μη χρειάζεται να βάζεις το link σου και να μπορεί ο καθένας να πατάει απλώς στο όνομά σου και να σε επισκέπτεται αν το θέλει.
Το να γράφεις έτσι το link είναι λιγάκι άσχημο :)
Και πάλι ευχαριστώ πάντως :)
Τοσο ποιητικο κραξιμο δεν εχω ξαναδιαβασει ;)
φοβάσαι το κενό, αλλά ανοίγεις την πόρτα και αντ' αυτού βρίσκεις το καινό. γαμάτο. κάτω ο φόβος, με χίλιους τρόπους ισχύει αυτό.. Ο Ελύτης είχε πει 'το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του'.
φιλι
ωραίο δωμάτιο ρε φίλε...
Καλημέρα!!!!!!!!
lee ευχαριστώ :)
deadend... κάτω ο φόβος! κάτω! :)
tuco thx man :)
γνώση να νιώσει ο νους κι ας μην έχει δεύτερη ευκαιρία...
τέλειο...
φιλάκι :))))
ευχαριστώ καλό μου :) το ήξερα πως θα σου άρεσε εσένα αυτό :) σμακ!
"Αν θες πάντως φτιάξε ένα λογαριασμό στον blogger για να μη χρειάζεται να βάζεις το link σου και να μπορεί ο καθένας να πατάει απλώς στο όνομά σου και να σε επισκέπτεται αν το θέλει."
βλέπεις να σε στέλνει σε κανένα site το κλικ στο νικ σου έτσι? οέο?
Post a Comment
<< Home