Εξίσου μικρό... εξίσου άκυρο!...

Φοβήθηκες μια μαύρη μακρακόμη, να σε οικτίρει για ψεγάδια φευγαλέας ομορφιάς. Τα μάτια σου μισάνοιχτα ορίζανε το φως μου. Η ανοιγμένη πόρπη σου ν' αφήνει το χιτώνα σου σε γλίστρημα που φάνηκε να διαρκεί αιώνες... Σουρούπωσε στη σκέψη μου κι ένας γλυκός, βαρύς και γνώριμος, ύπνος με συνεπήρε...
Χίμαιρα πούθε να ξεπρόβαλες? Τώρα που μπόρεσα εν τέλει να προσπαθήσω να' μαι άνθρωπος... Τώρα που όλα μοιάζουνε σημαντικά και δισυπόστατα... Θολώνουνε τα τζάμια από επιθανάτιους ρόγχους των αθάνατων... Εσύ ανέμελα καλπάζεις τριποδίζοντας. Τα μάτια σου γαλαζοπράσινα αγριεύουν. Βλέπω την άγρια χαρά σου να ξεσπά καθώς τον άνεμο νιώθεις να σκίζεις κι από το δέρμα σου που τσίτωσε αναδύεται μια μυρωδιά πρωτόγονη.
Στην κρίσιμη καμπή σου τα φτερά μου ανοίγουνε. πετάω από πάνω σου με μια τρελή χαρά να διαφεντεύει το μυαλό μου. Ανείπωτα τα συναισθήματα της πτήσης. Ο κόσμος ένα πετραδάκι και τα χέρια πάντα έτοιμα να το πετάξουν σε μιας θάλασσας την επιφάνεια, μόνο και μόνο για να δουν πόσες αναπηδήσεις θα πετύχουν.