(Ξε)Νύχτα (μαλάκα)...

Τη νύχτα τούτη την ξενύχτισσα... τη νύχτα τούτη που προβλέπεται μακρά... αδημονώ να τηνε ζήσω...
Μέσα στο χάος του μυαλού μου, περιδιαβαίνουνε σφαίρες οι σκέψεις σκίζοντας φαιά ουσία και νευρώνες... Πολλά γιατί μαζεύονται... Πολλά γιατί και καθυστερημένες, σκονισμένες, υποχρεώσεις, ντανιάζονται η μία πάνω στην άλλη... Η αναβλητικότητα πονάει πιο πολύ από τον όποιο καταβαλλόμενο μόχθο του επί τόπου, αλλά κυρίως επί χρόνου...
Πόσες φορές το έχεις πει αυτό στον εαυτό σου, κάθε που φτάνει αυτή η νύχτα η μακρά και κάθε φορά σε ξαναφτάνει και πάλι μέσα σου κάτι γουστάρει που βρισκόσαστε και πάλι και κάτι μέσα σου να ζήσει πάλι θέλει το ξενύχτι το φοιτητικό, το ανούσια μαλακισμένο παίγνιο, του “μένω ξύπνιος κάνοντας αυτό που έπρεπε να είχα κάνει μέρες τώρα...” ή και βδομάδες, ή και μήνες, η και...
Κάτι κλωνάρια σε ποτήρι με νερό μαραίνονται... Ζήσανε τη ζωή τους και τους ξέφυγε, τότε που τα 'κοψες κι ας μην το ξέραν, μες το νερό αφού τα βύθισες, εσύ ησύχασες κι αυτά, μα ο χρόνος όσο και δύσκολη η αντίληψή του να ‘ναι, περνάει αδυσώπητος και σε μαραίνει σαν σε νερό μονάχα απιθωμένος είσαι... Χρειάζεσαι το χώμα και τον ήλιο για να ζήσεις αδερφέ... Χρειάζεσαι τα κελαϊδίσματα πουλιών, της μέλισσας το βόμβο, χρειάζεσαι ενίοτε και κάποιας γύρης το κονίαμα...
Ονείρεμα σε συνεπήρε και οι δείκτες του ωρολόγιου χτυπούν διακριτικά μα και ανήλεα... Η πόρτα ανοιχτή κι ο κρύος ο αέρας να σου κρυσταλλιάζει δάχτυλα ποδιών και αυτιά και μύτη... τα δάχτυλα ωστόσο να κρατάς σε κίνηση να μην παγώσουνε κι αυτά και δε μπορείς να γράψεις... Σε πείσμα του αέρα να κρατήσεις… ο ήλιος θες πάλι το στοίχημα με το βοριά να το κερδίσει... Σε κάποιο μύθο του Αισώπου σαν παγιδευμένος για χρόνια χίλια κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα...
Η μουσική σε βάζει σε ρυθμό σιγά σιγά, μαζί με καφεΐνη και απόγνωση και γνώση του αναπόδραστου του "πρέπει"...
Γι' αυτό κι εγώ σ' αφήνω τώρα... γιατί πρέπει.


ΥΓ... Έχω χαθεί εντελώς γιατί πήζω απίστευτα... Μαζί έχει χαθεί και η έμπνευση, αλλά με τρώει παράλληλα το κωλόχερο να γράψω...
ΥΓ2... Έχω χάσει επαφή με όλους σας... και δυστυχώς θα συνεχίσω να είμαι χαμένος για καμιά βδομάδα ακόμη σίγουρα...
ΥΓ3... Οκ, το προηγούμενο ποστ, ενδεχομένως και αυτό, ήταν μια μαλακία και μισή, αλλά κάτι "έπρεπε" να γράψω... πάντως παρόλο που ήταν εντελώς straight forward... δεν έπιασε κανείς τι σκατά ήθελα να πω... Κανονικά θα έπρεπε να σκεφτώ πως προφανώς και δεν απέδωσα σωστά αυτό που ήθελα να περάσω, αλλά επειδή είμαι απίστευτα αλαζονικό, εγωκεντρικό, ναρκισσιστικό γουρούνι, απλώς θεώρησα πως είστε όλοι ψιλομπετόστοκοι... (με αγάπη το λέω :p) Μου σταθήκατε όλοι στην ίντριγκα και στο προσωπείο της αγγλικής βασιλικής οικογένειας... μαλάκες μου... δεν το είδα από αυτήν τη σκοπιά... αυτό ήταν πιο προφανές και από τον γιό του προφανούς... Τέσπα... να πάτε να γαμηθείτε...
ΥΓ4... Φιλάκια... μου λείπετε όλοι και σας αγαπώ πολύ να ξέρετε :)