Τέσσερις μαύρες Άνοιξες...

Τέσσερις μαύρες Άνοιξες, διαδέχτηκαν η μια την άλλη... Τα άνθη κείτονταν στη γη, σκυμμένο το κεφάλι. Αναπολείς απολογίζοντας απώλειες και κέρδη... Φαινόταν στα μαχαίρια σου τα μαραμένα μέλη...
Οχταποδίζεις τις μυρτιές, τα χίλια μύρια κάλλη, ανοίγοντας παλιές πληγές, μου ανοίγεις το κεφάλι... Χτύπα γοργά, χτύπα σκληρά, οι χτύποι σου ν' ακούνε... την απαράμιλλη καρδιά του σύγνεφου τα δούνε...
Συλλήβδην ακατάπαυστες γοργές, ανησυχίες, σημαίνουνε της ύπαρξης τις μελωμένες πόρπες, από παντός καιρού φαινόμενα, τα λέπια ξεπετάγονται αιχμηρά, σαν δόρατα που σου τρυπούν την κλείδα για να βγουν από της ωμοπλάτης το σκληροτράχηλο σύμπλεγμα.
Το νέο κορμί στο έδαφος σφαδάζει από πόνο, και η ηδονή με το πρόσωπο κρυμμένο στα χέρια της, φεύγει με λυγμούς το τέλος μη δει. Η ομορφιά που ανέδιδαν τα νεανικά σου μέλη... Πού χάθηκε στης αρετής το δύσβατο μονοπάτι? Γιατί το διάλεξες? Ή μήπως τάχα τούτο διάλεξε σε?
Ανάμνησες παλιές έρχονται στο νου σου... Μνήμες πρώτες, βαθιές... Μνήμες χωμένες στα πέρατα του νου σου τετραπέρατε ήρωα των ονείρων μικρών παιδιών. Χαίρε συ! Χαίρε φονιά των φονιάδων! Χαίρε πανέμορφε ιδεατέ άνδρα!
Δυνάμεις ψάχνω να βρω να φτάσω...
Σονάτες στου λυκαυγούς τις πρώτες ασθενείς αχτίδες... Χιλιοειπωμένα ποιήματα που λιώσανε από την τριβή της χρήσης... Από επικλήσεις ενσύρματες και ασπόνδυλες κραυγές... Κάποιες φορές οι ήρωες κερδίζουν... Κάποιες φορές οι καταπιεστές πεθαίνουν πετρώνοντας στα γόνατα, ικετεύοντας για έλεος που δεν αξίζουν. Κάποιες φορές, που το κεφάλι της μέδουσας θα βγει από το μαγικό σακούλι, που οι θεοί σου έδωσαν για τον ακατόρθωτό σου άθλο. Η Αθηνά θα είναι εκεί να σε βοηθήσει...
Το κόκκινο στάλαξε πάνω στις πέτρας τις ρωγμές κι αυτές ανοίξαν κι άλλο να το δεχτούν στα σωθικά τους, να τους αλλάξει την υφή και την ουσία. Να τους αλλάξει την ύπαρξη. Χαίρομαι να σε βλέπω να πετάς πάνω στα μάτια μου που καθρεφτίζουν της ψυχής τον ουρανό.
Χιλιόχρονα τα ερπετά της Άνοιξης... ανθίζουν στων πλαγιών τα αποκούμπια... Θόλωσαν τα μάτια σου... Άνοιξαν οι πτέρυγες, καρφώνοντας χιλιάδες κνήμες στα εδάφη σου. Ζωντάνεψε η ομορφιά σου που κοιμότανε... Ανάσαναν τα χρώματα στις ακτίδες του πρώτου ήλιου. Ζωντάνεψαν τα ποτάμια μας τα ορμητικά και γίνανε ένα στην εκβολή τους την περήφανη.
Ζήλεψαν οι χορδές τον ήχο του γάργαρου γέλιου σου. Σώθηκαν οι ναυαγοί καθώς μεταμορφώθηκαν απ' τον θεό και με δελφινισμούς το πλοίο του ακολούθησαν, ευχαριστώντας τον τρόπο τινά, για το καλό που τους επέφερε, μέσα στην τιμωρία τους...
Χρίσε, χρυσό βωμό στα πόδια των ανθρώπων, χαρμόσυνα μηνύματα νίκης φέροντας ξέπνοος το τέλος...


ΥΓ... Χωρίς χορό, χωλαίνει ο χώρος στων χρωμάτων μας τα περιθώρια...
ΥΓ2 Χέσε μας ρε φίλε... έλεος πια με τις ασυνάρτητες τις μαλακίες σου...
ΥΓ3 Gotcha? :p