Χρωματιστές πτήσεις…

Χρονομπουκάλες μυρωδιάς διοχέτευσαν το φως σου. Κρυμμένη μέσα σε ματιές ανέμων, σκορπίζεις γύρω σου γητειές και μαγγανείες, χορεύοντας στου Ζέφυρου τα χέρια, αφ' υψηλού μαινόμενη με γέλια τρανταχτά, μαζεύεις μυρωδιές και χαμογέλια.
Χτίζονται ματογυάλια από γυαλάκια θρύψαλα χρωματιστά, τα μάτια σου να μη θωρούν τον κόσμο μονοπλεύρως. Αντί αυτού, όπου κι αν πέσει η ματιά σου, τα γκρίζα γίνονται πολύχρωμα και του καιρού και κόσμου η θλίψη, φοράει μάσκες και στολές και σερπαντίνες ξέγνοιαστα φυσάει να ξεδιπλώνονται με ένα φρρρρρρ, για μια στιγμή οι ανάσες σας να γίνονται ένα.
Θεότητες παιδόμορφες με μάτια όλο σοφία πάντα στο πλάι σου σε συντροφεύουν. Τα γέλια τους σε νανουρίζουν, οι λέξεις τους ξανά θα σ' αφυπνίσουν και ο κοινός τους παρανομαστής εσύ. Αστέρια τρεμοσβήνουν καθώς εσύ τα όνειρά σου πλάθεις, μες του μυαλού σου τους διαδρόμους τους περίπλοκους. Κανείς δε θα μπορούσε να σε βρει, αν μαγικά μια μέρα εκεί μέσα περπατούσες. Μονάχα εσύ μπορείς να προσανατολιστείς μέσα στις άπειρες τις διακλαδώσεις και τις κενώσεις τις ηλεκτρικές που κάθε σκέψη σου γεννάει εν αφθονία. Και των ματιών σου η ίριδα θα έκανε την ίδια τη θεά να σε ζηλέψει. Μα πως χωράνε τόσα χρώματα και μέρη, σε δύο κόρες ομματιών? Για ώρες ή και μέρες, ξέρω, θα μπόραγα να σε κοιτάω ευθύς μέσα στα μάτια και να τρέφομαι απ' την εικόνα. Χωρίς τροφή, νερό κι αέρα, μονάχα από το θέαμα των δυο σου των ματιών, θα επιβίωνα αβίαστα.
Ξέσπασε πάλι το κορμί σου στον αέρα. Μεταφέρσου. Σχημάτισε πορείες ουράνιες, να μας χαράξουν τη ζωή. Από εκεί ψηλά επόπτευε και που και που να επεμβαίνεις, ίσα να μην ξεχνάμε τη θεϊκή σου ύπαρξη... Με δύο χρώματα ή τρία, ζωή δε ζούμε. Το μυθικό σου το καλειδοσκόπιο χρειαζόμαστε να μας κοιτάς δια μέσω του να παίρνουμε μορφή ζωής.
Και όταν βρέχει βγαίνουμε στους δρόμους με τα χέρια ανοιχτά, τα βλέμματα στραμμένα στο νεφελώδη ουρανό με στόματα ανοιχτά, να κοινωνήσουμε την ύπαρξή σου. Να διαποτίσεις τα κορμιά μας και να μην πάει ούτε στάλα σου χαμένη. Να σε βοηθήσουμε ξανά να εξαχνωθείς και το ταξίδι σου να ξαναρχίσεις, παίρνοντας λίγη κι από τη δική μας την ουσία, εκεί ψηλά στον ουρανό που αλωνίζεις...


Θα σε ξανάβρω σε δρομάκι μυστικό, εκεί κάπου μέσα στο απέραντό σου δίκτυο από διαδρόμους... Μέχρι τότε...



ΥΓ. Δεν έχει υστερόγραφο αυτή τη φορά...
ΥΓ2. ... Μόλις αυτοαναιρέθηκα ε? :p
ΥΓ3. Μας χάλασε καθόλου η δουλειά μετά τα χιόνια? οέο?
ΥΓ4. Ελπίζω να είστε όλοι καλά... Σήμερα για κάποιο λόγο που δε μπορώ να συλλάβω... αγαπάω όλο τον κόσμο...
ΥΓ5. Εκτός από εσένα ρε!
ΥΓ6. (Το παραπάνω ήταν ψαρωτικό... :p)