Βυθική ύπαρξη …

Μηρυκάζοντας λόγια ξακουστά, προσπαθείς να ξεγελάσεις την πείνα σου και δεν αρκεί... Αναρωτιέμαι αν το πρόβατο μπορούσε να πλάσει το δικό του χόρτο... θα χρειαζότανε τα δυο στομάχια?
Συνέχεια όταν σκέφτομαι, μου έρχεται στο νου να γράψω μία λέξη από "χ". Χρειάζεται πολύ να προσπαθήσω να τη βρω και πάλι όταν τη βρίσκω μοιάζει τετριμμένη. Χίμηξε πάνω τους και κατασπάραξε τη χρυσοποίκιλτη την πόρπη τους που συγκρατεί το δήθεν καθωσπρεπισμό τους. Εμείς δε χρειαζόμαστε τα πρέπει για να πράξουμε σωστά. Πράττουμε κατά το δοκούν κι αυτό είναι το μόνο πρέπει μας.
Λεπτοκαμώματα ανάβουνε του κόσμου τις φωτιές για να ζεστάνουν παγωμένα μέλη, σε μια αγέλη φωτορυθμική που ανασαλεύει πάνω στων βουνών τις θνησιγόνες κορυφές... Τα δάχτυλά μου ξύλινα από το κρύο προσπαθούν κινούμενα να ζεσταθούν, εις μάτην.
Το μαύρο σύγνεφο ανέβηκε πιο πάνω και με του άνεμου μι' ανάσα, εξανεμίστηκε σκορπίζοντας το γέλιο. Τα δόντια τους μην τα φοβάσαι. Κι αυτά όπως κι αυτοί, είν' σάπια.
Τίποτα τρίποδα δεν σε αφήνουν να βαδίσεις, ανάποδα με χέρια πάνω σε πετριές και με τα πόδια ν' αγναντεύουνε ορίζοντα τρίζοντα, χρείζοντα δεούσης προσοχής κι αναθαρρέματος κύματα θρύμματα, σε παρασέρνουν σε βυθούς παρθένους από μάτια και υπάρξεις γήινες, που τρίαινες μόνες μπόρεσαν να διαφεντέψουν ανά τους καιρούς κι αυτή τη μοναξιά επιλέγοντας και λέγοντας λόγια σοφά που δεν ακούμπησαν ποτέ κανένα αυτί, γιατί κι αυτή η τρίπτυχη ύπαρξη δεν επεδίωξε ποτέ να ακουστεί εκεί στα βάθη που εθέριεψε και δεν ημέρωσε ποτέ της, ακούγοντας μονάχα το δικό της εαυτό, πεισμένη για το δίκιο της, που λίγο λίγο έγινε ακοινώνητο και όχι τόσο αυτονόητο και όταν κάποτε να επικοινωνήσει της χρειάστηκε, ξαφνιάστηκε και είδε με μεγάλο φόβο πως η φωνή της δε γινότανε αντιληπτή και πως με του καιρού το πέρασμα έγινε μύθος αδιασάλευτος και κάθε αλλαγή της πήγε στράφι, καθώς κανείς δεν τη δεχόταν όπως ήτανε στο σήμερα, αλλά μονάχα σαν το θρύλο που' χε στο μυαλό του, χρόνια τόσα, από αφηγήσεις που αναμασήθηκαν και από την αλήθεια απομακρύνθηκαν, και όταν στο λογαριασμό συμπεριλάβεις και την ατέλεια του ανθρώπινου του νου, ίσως και καταλάβεις πια την έκταση του χάσματος και του χαλάσματος της ίδιας της εικόνας για τον εαυτό που έπλασε στα χρόνια τα μοναχικά η ύπαρξη η βυθική.

ΥΓ1. Λοιπόν... παπαριά μου φαίνεται προς το παρόν αυτό... αλλά τώρα δε γαμείς... δεν ήθελα να το σβήσω... Μπορεί και να αλλάξω άποψη πιο μετά :p

ΥΓ2. Αυτό το έγραψα για να μου πείτε... Μα τι λες ρε It Is... αφού είναι τριγαμάτο! Καλά καλά... τριγαμάτο δε θα μου πείτε γιατί είναι ψιλοδικιά μου λέξη... αλλά κάτι θα βρείτε καλό να πείτε... πιστεύω σε σας!

ΥΓ3. Βαριέμαι απίστευτα σήμερα... τα λέμε :)