Ασυνάρτητες εκλάμψεις ύπαρξης...

Πάλι με τις άρπες σου ξανοίχτηκες σε μπλε βαθύ, αέρινο και αφρισμένο σύμπαν. Το σιγοτραγουδούσαν οι μορφές τις ανύπαρκτής σου έμπνευσης. Η ανοιξιάτικη βολή σου τέλευσε τα μισοπεθαμένα χειμωνιάτικα τριξίματα χιονιού. Κάτω απ' τα πόδια σου περνάνε εδάφη ανεδαφικά, που μάτιασαν με τις φωνές τους τα μισάνοιχτά σου τα παράθυρα.
Ζωήρεψαν τα βλέμματα και χάθηκαν σε φλόγες παγερές από ματιές ονειρεμένες, άσπρες κι άραχλες και από μυροφόρα αγγεία ξεπετάχτηκαν κραυγές οσφρήσεων ζωώδικες, τα ωδικά πτηνά σου σιώπησαν, ανέμελα πετώντας τα φτερά τους σ' ουρανούς, γυμνά να μείνουν από κάθε είδους αναμάρτητες μαγείες, χωρίζοντας σε δυο κομμάτια το μυαλό τους, ευφράνθηκαν και γέμισαν με δαχτυλιές τα τζάμια της ματιάς σου, αυτά που κοίταζαν τον έξω κόσμο σα σε αυλή, με τις ροδιές και τις μυρτιές να φρίττουν, όταν με βία τα παιδιά που παίζανε τα παίρναν μακριά τους, είτε με άλλες χίλιες δυο πανούργες αυταπάτες, χωρίζανε τον ουρανό σε μπλε και μαύρο κι άσπρο, όταν τα χρώματα αυτά είναι το ένα άστρο, συστατικό του είναι τους, απαύγασμα αιώνων, ανήμερο θεριό μονό, σύμμορφο ιχθιόνων, μεσουρανούσαν κάποτε υπέροχοι μονίπποι, όμως τη θλίψη σου έβγαλαν στης αγοράς την κοίτη, αφήνοντας να πέσουνε τα προσωπεία, ξανοίχτηκες με βάρκα τη σκέψη μου σε άλλες θάλασσες, υφάλμυρες, αρνησικυρίες επιβάλλοντας σε αδερφικούς σου φίλους, ορμώμενος από κιτάπια μυστικά, ελέω θεού μου έλεγες, ελέω θεού κι ανθρώπου, μα πάνω απ' όλα ξέχασες φύση θεού - ανθρώπου ένα, μαζί και ότι άλλο μάζεψε στον κόλπο του το σύμπαν, από αστερόσκονη, νερό, χώματα και αέρα, φτιαχτήκανε τα πάντα σου κι η σκέψη σου ορίζει μόνη της να απαρνιέται σαν ξένα αυτά τα όσα την καθόρισαν στην ύπαρξη του κόσμου.
Με μισόλογα δε στήνεται η ύπαρξή σου. Με υποκρίτριες αγκαλιές, δε ζεις... Και με ασυνάρτητες εκλάμψεις ύπαρξης πώς θα μου πεις πως έζησες?