Στρατού ανάγνωσμα...

Τα παρακάτω τα έγραψα όσο ήμουν στο στρατό... Οφείλω να πω πως στην πορεία ο στρατός έγινε πολύ πιο ευχάριστος τόσο λόγω του ότι συνηθίζεις, όσο και λόγω του ότι στο κέντρο που είμαι οι αξιωματικοί είναι μια χαρά στην πλειονότητά τους, αλλά κυρίως λόγω των παιδιών που γνώρισα όσο ήμουν στο κέντρο...Παίδες... δε θα την πάλευα με τίποτα χωρίς εσάς... σας ευχαριστώ πολύ για τις ώρες που έχουμε περάσει ως τώρα και εύχομαι να βρεθώ με όσους περισσότερους γίνεται από εσάς και στη μονάδα... Ανυπομονώ να βρεθούμε να πούμε τις μαλακίες μας :)


Ήρθες για να μείνεις ή για να φύγεις? Η πρώτη ερώτηση που ακούς όταν μπαίνεις στο κέντρο ως εξ' αναβολής...

Ό,τι άποψη και να έχεις για το στρατό, την ώρα που μπαίνεις μάλλον χειροτερεύει κατά πολύ. Τσεκάρω φάτσες και προσπαθώ να κόψω με ποιον θα μπορέσω να κολλήσω...
Είναι λιγάκι γάμα τα στο κέντρο...

-----------------------------------------------------------------------------------


Άγονο τριζόνι της νύχτας, με το τραγούδι σου να συνοδεύεις την άγονη γραμμή της νυχτερινής σημερινής μου ύπαρξης... Μαζί και τα κρεβάτια που τρίζουν καθώς γυρνάνε τα κορμιά τα κοιμισμένα, μετά απ' αγγαρίες δίχως νόημα άλλο πέρα από της σκέψεως το σκότωμα...

Καθώς τελειώνει ο καφές μες το ποτήρι, αναρωτιέσαι περιμένοντας πώς θες και πότε να τελειώσει η θητεία σου...

Κι ακόμη δεν άρχισες... Ολόκληρος στρατός θ' απολυθεί πριν από σένα... Τρακόσιες πενήντα και σήμερα...

Νέος... θα πήξεις...

-----------------------------------------------------------------------------------

Το κοιμισμένο ορειχάλκινο σώμα σα να ξύπνησε... Ξεφύσηξε για δύο ώρες κι ύστερα μ' ένα σπασμό που έπνιξε τον κόμπο στο λαιμό του... εκοιμήθηκε.

Η άρρωστη ματιά σου δε σταμάτησε... τα ματωμένα γέλια σου ξανοίχτηκαν μαζί με γύρες που πετούσαν στ' ανοιξιάτικο αγέρι... Το χτένι σου βαρέθηκε τους κόμπους να μετράει... Ξεδοντιασμένο κείτεται σ' αργία... Τα μαλλιά σου πέσανε...

Οι μνήμες σου ξανοίχτηκαν στο φως και σ' ακολούθησαν κάποιων ματιών οι βλέψεις... κράτα την ψυχραιμία σου. Μονάχα η ψυχραιμία σου 'μεινε, κι αυτή γλιστρά σαν ένα λείο σίδερο βαρύ, με λάδια αλειμμένο...

Χρώματα ταξιδιάρικα χαθήκατε... Μέλισσες αλανιάρες τώρα μέσα στο μελίσσι βρίσκεστε το μέλι μακριά μου για να πλάσετε...

Τα βαριοφορεμένα βήματά μου σέρνω δώθε κείθε δίχως νόημα... Τις ομιλίες σας μαζεύω στο κοφίνι μου συλλαβιστά... οι ρίγες στο ταβάνι μου με κόβουνε σα να 'ναι σχάρα στην οποία ψήνομαι... Οι αδικοχαμένες ώρες, μέρες, μήνες μου, σφαδάζουνε... Ανήμπορες για να γυρίσουν πια μου γνέφουν χαίρε!

Δεν είναι να περνούν εικόνες από έξω μέσα... Δεν είναι τόπος τούτος να περνάς... Καλύτερα άσε μας εδώ μονάχους να προσέχουμε ο καθείς τον άλλονε κατάδικο.

Κι εσείς που είστε έξω οι κατάδικοί μας... καθίστε εκεί. Σαν μπούνε χρώματα εδώ, να φύγουν πάλι πρέπει...

Κι εκείνη η στιγμή του χωρισμού... Τσακίζει θέληση, ανδρεία και σθένος... Βαστάτε νέοι... Βαστάτε!

Είμαστε ντόμινο...

-----------------------------------------------------------------------------------

Όταν χτυπά την πόρτα σου η πραγματικότητα... Όταν σου σπάει τη χαρμόσυνη φούσκα αυθυποβολής που έφτιαξες για να παλέψεις την απάλευτη κατάσταση... εκείνη η ώρα... είναι η ώρα που μιλάνε τα αποθέματα...

Ψάχνεις να βρεις μέσα σου τις εφεδρείες... Καλείς θεούς και δαίμονες σε συμμαχία... και το παλεύεις.

Η πρώτη σου σπασμωδική αντίδραση, είναι να κλείσεις πόρτες και τη φούσκα σου να διασφαλίσεις... Το ξέρεις πως δε θα δουλέψει... Το ξέρεις πως ανώφελο είναι... Αλλά το ένστικτο είναι ένστικτο... και το ένστικτό σου λέει, πως αν δε βλέπεις τον "εχθρό" ούτε αυτός σε βλέπει... Αυτό το ένστικτο λοιπόν είναι αρχικά ακατανίκητο...

Οφείλεις όμως να εξασκηθείς... οφείλεις να την παλέψεις, να ματώσεις και να κερδίσεις... Τ' οφείλεις στον εαυτό σου και σ' όλες εκείνες τις ατέλειωτες τις ώρες μάχης που έδωσες μ' αντίπαλο την πάρτη σου και μόνο...

Πρέπει να πειστείς πως το αξίζεις... Αλλιώς δεν έχεις λόγο ύπαρξης... Το ξέρω πως είναι δύσκολο... Το ξέρω πως ίσως δε σε πείθουν τα λόγια και οι πράξεις επιδοκιμασίας των τριγύρω σου...

Όμως αν όπως λες στον εαυτό σου πως σε όλα του άχρηστος είναι... γιατί να είναι χρήσιμος στην αυτεπίγνωσή του? Πρέπει λοιπόν να έχεις τα σημεία αναφοράς σου... Να τα τσεκάρεις και να βλέπεις το είναι σου με τα δικά τους μάτια... όταν ο εαυτός σου γίνεται αβάσταχτος...

Ώρα με την ώρα... μέρα με τη μέρα... μήνα με το μήνα... μάχη με τη μάχη... Θα τον κερδίσουμε τον πόλεμο... μαζί.

Την ίδια την πουτάνα τη ζωή θα την κερδίσουμε!... κι όλο το θάνατο που αυτή εμπεριέχει...

-----------------------------------------------------------------------------------

Ανθολογίζοντας δυο μαύρα τρένα σκοτεινά, χωρέσαν στην καρδιά σου χρώματα... Οι δυο μυρτιές χωρέσανε στα στήθη σου κι ανάσαινες την Άνοιξη...

Οι φωτεινές ακτίνες σου κρυφτήκαν, πίσω απ' τα σύννεφα βροχής ζωφόρας... Άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού και στάλα στάλα ξεχυθήκανε ψυχές...

Της καταπίεσης η ώρα στέρεψε... Μετράς λεπτά μονάχα κι ώρες ας σου φαίνονται...

Το μόνο πράγμα στο μυαλό σου εσύ... Η μόνη σκέψη σου είναι κόκκινη με μαύρα στίγματα πηχτά...

Όταν η ώρα θα 'ρθει θα 'σαι εκεί. Είτε νικώντας είτε χάνοντας τη μάχη... στη θέληση θα είσαι νικητής!

-----------------------------------------------------------------------------------

Οινοποσίας απογεύματα, γύρισαν της καρδιάς μου τους τροχούς... Η ανυπέρβλητη εξόντωση του ακρογωνιαίου λίθου μου, έστειλε τη ματιά μου για νερό...

Ο χώρος στέρεψε όταν τα τείχη ύψωσες ψηλά... σε μια προσπάθεια τη γύμνια σου να κρύψεις... Χώρισαν όλοι οι βράχοι και τα ύδατα με λύσσα χτύπαγαν.

Μ' αφρούς ξεσηκωμένους, χτύπησαν δόντια και κροτάλισαν... ήχοι που κάνανε το αίμα να παγώνει...

Αρχίνησε η ομίχλη να αιωρείται χαμηλά... Κάτω απ' το έδαφος κλαίγαν τα μάτια σου ακόμη... Αυτά που είδες σε τσακίσανε... Οι ομορφιές που βίωσες σπάνιες...

Η ανθρωπιά νεκρή σε κοίταζε με βλέμμα παγωμένο... έντρομο. Έσκυψες πάνω της και έκλαψες... Απόκαμες.

Με μάτια κλειστά και γροθιές σφιγμένες, ούρλιαξες στην απόγνωση, μήπως σε φοβηθεί και φύγει...

Σύρε τα βήματά σου στέρεα... Πάτα γερά στη μάνα γη, να πάρεις δύναμη τιτάνα... Ο ουρανός σκυφτός θωρεί το μόχθο σου. Ο ουρανός θα σε προσέχει... παντογνώστης... δίκαιος...

Τις πράξεις σου... σα μια νοημοσύνη να τις κρίνει, θα γυρνάνε πάνω σου... Είτε το βλέπεις είτε όχι, θα 'χεις να λαμβάνεις...

Μεσημέριασε για τα καλά... Ο ήλιος έκαψε... Ψάξε τη σκιά σου γι' αποκούμπι...

-----------------------------------------------------------------------------------

Χορτάριασαν της μέρας οι ώρες, γίνανε δέντρα ακλόνητα και δεν πηγαίνουν πουθενά. Μονάχα ατενίζουνε το τώρα, μια για πάντα. Σκληρή είν' η δουλειά να πιάσεις να τις κόψεις...

Μα αν αντί να τσεκουριάσεις φύγεις, άμα αρχίσεις το περπάτημα ζωηρά... περνούν και πίσω τις αφήνεις...

Μονάχα σαν το θες εσύ, μπορείς για λίγο να σταθείς και να θαυμάσεις, κάποια κλωνάρια ξέχωρα από τ' άλλα... Μπουμπουκιασμένα ή με καρπούς, κι άλλα ίσως κάπως τεθλιμμένα μα όμορφα...

Μην τσεκουριάζεις μόνο... Μην τις σκοτώνεις τις ψηλές τις ώρες σου... γκρεμίζονται στο έδαφος και σαν γυρίσεις πίσω για να δεις που έφτασες...

Υπάρχει μόνο έρημος...

-----------------------------------------------------------------------------------

Ξανοίχτηκε το βλέμμα σου στο άπειρο και γύρισαν χορτάτες οι εικόνες πίσω στο μυαλό σου... Με προσοχή τις στοίβαξες, κάπου στο πίσω μέρος της νοητικής σου αποθήκης, όπως οι σκύλοι θάβουν κόκαλα για μέρες δύσκολες...

Όταν θα έρθουν οι αναβροχιές, θα τις ξεθάψεις τις εικόνες να σε θρέψουν. Σαν ένα μηρυκαστικό της σκέψης, θα μασουλάς με ησυχία τα τοπία σου τα όμορφα... τα πρόσωπα τα καθαρά... τις φιλικές γκριμάτσες των δικών σου... κάποιο λουλούδι που ξεφύτρωνε με πείσμα μέσα απ' τα τσιμέντα... δύο παιδιά που παίζαν με μια μπάλα στη βοή της πόλης...

Θα σε βοηθήσουν οι εικόνες να ξεχάσεις το μουντό σου το κελί... θα σε βοηθήσουν να θυμάσαι πως υπάρχει η ζωή σου, μα είν' έξω...

Δε σε πειράζει τόσο που απέχεις απ' αυτήν σαν ξέρεις πως υπάρχει... Το πρόβλημα θα ήταν να μην είναι πουθενά... Να ήσουνα αιώνια καταδικασμένος, σε μια ζωή υπόγεια, κλεισμένη κάτω από πέπλο μαύρο και βαρύ, να κόβει φως, να πνίγει ήχους, το οξυγόνο να σου αφαιρεί από τις σκέψεις σου...

Παράλογα οξυμμένες οι αισθήσεις σου, και ο βαθμός σου ετοιμότητας παράξενα οξύτατος, σε κάθε ήχο ύποπτο, σε κάθε κίνηση παράταιρη στο χωροχρόνο, η αδρεναλίνη σου εκτινάσσεται στα ύψη τα νύχια έτοιμα να σκίσουνε το παραπέτασμα και να σε βγάλουν πάλι έξω ελεύθερο...

Μια ευκαιρία ψάχνεις κι έφυγες... Μία στιγμή...

Το ένστικτο του δρόμου, σε οδηγεί πάλι στο δρόμο σου...

Στρατός sucks serious donkey ballz...

Ο πανδαμάτωρ στρατός με κάλεσε στη ζεστή και φιλόξενη αγκαλιά του... Το κάλεσμά του, και γενικώς η όλη σχέση μας, ήταν επεισοδιακό...

Κανονικά η αναβολή μου έληγε το 2010... την έκοψα για να μπω και να τελειώνω... Δήλωσα πως θέλω να μπω τον προηγούμενο Νοέμβρη (2008) στις ειδικές δυνάμεις και συγκεκριμένα στα ΛΟΚ... Ξέρω ξέρω... δεν είμαι στρατόκαβλος... το αντίθετο μάλλον είμαι... αλλά αφού θα πας που θα πας... ας κάνεις κάτι να έχει λιγάκι ενδιαφέρον... τέσπα... δεν έχει και πολλή σημασία καθότι μια βδομάδα ακριβώς πριν μπω το Νοέμβρη στις ένδοξες ειδικές μας δυνάμεις... έπαθα ρήξη πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, οπότε η λαμπρή στρατοκαβλική μου πορεία έλαβε άδοξο τέλος προτού καν αρχίσει...

Παρεμπιπτόντως εδώ θα ήθελα να κράξω τον αισχρό ορθοπεδικό under training του ΚΑΤ που εφημέρευε το βράδυ Σαββάτου 01/11/2008 και χαριεντίζονταν με τις νοσοκόμες αντί να προσέξει τους ασθενείς... με αποτέλεσμα να μου πει πως έχω απλώς μια κάκωση επιγονατίδας... Φυσικά και δεν τον πίστεψα καθότι έχω πάθει ξανά ρήξη χιαστού στο παρελθόν, οπότε ο χαρακτηριστικός εσωτερικός ήχος του συνδέσμου που κόβεται καθώς και το ακόλουθο μούδιασμα του ποδιού από το γόνατο και κάτω (αηδιάζουμε?), μου ήταν τόσο μα τόσο οδυνηρά οικεία... όπως οικεία μου ήταν και η αναγκαία πλην εξαιρετικά επίπονη διαδικασία αποκατάστασης...

Τέσπα... στρατό δεν μπήκα το Νοέμβρη... πήρα αναβολή ενός έτους την οποία έκοψα στους 6 μήνες για να τελειώνω και να μπω τον Μάη, τελικά οι μαλάκες με πηγαίναν για να μπω Αύγουστο.... τους παρακάλεσα να με πάρουν το Μάη... με πήραν και τη μέρα που πήγα να πάρω το χαρτί... μου είπαν με περισσή ψυχραιμία πως μπαίνω ΤΩΡΑ!... δηλαδή Δευτέρα 11/05 πήρα το χαρτί... Δευτέρα 11/05 μπήκα στρατό... γαμώ? Γαμώ...

Όσοι μπήκαμε στις 11/05 είμαστε οι λεγόμενοι εξ' αναβολής... είμαστε γαμώ τα παιδιά και γενικά μεγάλοι καραμπουζουκλήδες λεβέντες άντρες... οι περισσότεροι τρέχαν στους ψυχιάτρους για να πάρουν απαλλαγή, αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι κακό για τα παιδιά...

Τέσπα... όλοι εμείς, μείναμε έγκλειστοι χωρίς δικαίωμα εξόδου από το στρατόπεδο, μία παραπάνω βδομάδα από όλους τους υπόλοιπους που κατατάχθηκαν κανονικά στις 18 και 19 Μάη... Ναι ξέρω... ε σιγά μωρέ... ο στρατός πλέον είναι κολλέγιο... εσύ δεν ήσουν που μου ήθελες ειδικές δυνάμεις και κλαψομουνιάζεις για μια βδομάδα... κλπ... Βαριέμαι να κάτσω να ασχοληθώ με αυτά και δεν είναι πως με χάλασε και ιδιαίτερα γιατί εμείς οι εξ αναβολής γενικώς ξεψαρώσαμε πολύ πιο ομαλά και γρήγορα από τους άλλους και γνωρίσαμε και όλους τους ανθύπες που μας έχουν στις διμοιρίες τους οπότε είμαστε κομπλέ, αλλά έχω να καταθέσω μια πρωτοφανή για μένα εμπειρία ζωής...

Μέσα στις τρεις αυτές γαμημένες βδομάδες και από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο γαμημένο στρατόπεδο το οποίο φυσικά αποτελεί βιότοπο του πούτσου, ήτοι το μόνο γεννητικό όργανο που ευδοκιμεί είναι η ψωλίς η αμμώδης, ο λιλίνος μου έπαψε να λειτουργεί με τον τρόπο που ξέρω τόσα χρόνια, που αγαπώ και εμπιστεύομαι, ακόμη και όταν με φέρνει σε δύσκολη θέση... πχ όταν παλιά στο Τέξας, ήταν τσι μοδός οι ποδηλατικές κολλητές βερμούδες, και σου εσηκώνονταν σε δημόσιο χώρο τίγκα στον κόσμο... ε δεν ήταν και ότι πιο σικ...

Το παλικάρι μου το αψηλό σαν τα κυπαρίσσια... (λέμε τώρα...) σταμάτησε να σηκώνεται... νάδα... μηδέν... τίποτα... ρε πες μου κάτι! Μίλα μου! τίποτα... Ρώτησα από εδώ... έψαξα από κει... κάποιον ειδικό να του δώσει το φιλί της ζωής... τίποτα... (Οκ... προσφέρθηκε ένας λούστης πρώην μάγειρας του στρατοπέδου.... αλλά δεν τον γαμούσες ούτε με κλεμμένη ψωλή τον εν λόγω οπότε πήγα πάσο...).

Ερωτώ λοιπόν... τι σκατά παίζει? Τσάι με αντικούκου δεν έπινα, ούτε γάλα... και γενικώς ύποπτα υγρά που προσφέρουν στο στρατό δεν ακούμπησα... Κατέληξα στο συμπέρασμα πως α) δεν είμαι λούστης ούτε λίγο... γιατί αν ήμουν έστω και λίγο με τόσα καβλιά να με περιτριγυρίζουν κάτι θα ανασάλευε down there... με πιάνς? β) Στον στρατό δεν πιάνουν ούτε οι κατουρόκαβλες... δεν ξέρω γιατί... είναι κάτι που πρέπει να ερευνηθεί ενδελεχώς ίσως... γ) Όταν κάποια στιγμή και για καθαρά ιατρικούς λόγους, ήθελα να βεβαιωθώ πως το πουλί μου ζούσε διάολε!, τον έπαιξα... ναι ναι... δε ντρέπομαι να το πω... ναι σε σκεφτόμουν... και παρόλο που η συγκεκριμένη μαλακία πρέπει να ήταν η πιο αποτυχημένη της ζωής μου καθότι είχε καθαρά διεκπεραιωτικό χαρακτήρα και η απόλαυση ήταν μηδαμινή, αναπτέρωσε την ελπίδα πως το πουλί μου θα επιβιώσει τη στρατιωτική μας θητεία... μιλάω στο πρώτο πληθυντικό καθότι ότι έχει κεφάλι αποτελεί μια ξεχωριστή οντότητα yes? είμαστε σα σιαμαίοι ας πούμε... δε βλέπεις δυο σιαμαίους και τους μιλάς στο πρώτο ενικό... όσο αγενής και να είσαι...

Θα με ρωτήσεις, και με το δίκιο σου, καλά ρε αδερφέ... όνειρα με μουνιά δεν έβλεπες στο ρημαδοστρατό? θα σου απαντήσω πως όνειρα γενικώς δεν έβλεπα... ξυπνάω στις 5:30 και μέρα παρά μέρα στις 5:00 (καθότι μέρα παρά μέρα είναι μέρα μπάνιου... ναι δεν είμαι ο πιο καθαρός φαντάρος, αλλά πίστεψέ με δεν είμαι ούτε ο πιο βρώμικος...) και κοιμάμαι με το που χτυπάει η καραμούζα το βράδυ... σα να είμαι εκπαιδευμένος... 11:00 το βράδυ βαράει σιωπητήριο και με τη μία κλείνουν τα μάτια μου και ξανανοίγουν το πρωί... αλλά από όνειρα μηδέν... έχει πεθάνει και η φαντασία μου και το πουλί μου... δεν ξέρω τι να κάνω σου λέω! Θα έλεγα γαμώ τη φαντασία μου γαμώ... αλλά τη φαντασία μου δεν τη βρίσκω και το πουλί μου δε σηκώνεται στο στρατό... lose lose situation μιλάμε...

Από την άλλη... με το που πήραμε την άδεια ορκωμοσίας και με το που βγήκα από την πύλη... επανήλθαν όλα... μιλάμε δεν ξέρω... οδηγούσα με τρία χέρια σου λέω... άλλη ασφάλεια σου λέω παιδί μου... ξέρεις τι είναι να έχεις καφέ στο ένα χέρι, τσιγάρο στο άλλο και να κρατάς το τιμόνι με το καβλί σου? Ανάλογα με το λεβιέ ταχυτήτων που έχεις μπορείς να αλλάζεις και ταχύτητες... μέχρι τετάρτη τουλάχιστον... για την πέμπτη θέλει να είσαι ελαφρώς πιο προικισμένος... Άσε που δεν ψάχνεις και που να βάλεις τα χαρτάκια από τα διόδια... δεν τα πετάς έξω από το παράθυρο σαν τους απολίτιστους... τα καρφώνεις κατευθείαν στο καβλί σου και ξεμπερδεύεις...

Στις άδειες από το στρατό είναι να έχεις γκόμενα... μόνο να έχει αντοχές... Η επιτομή του ρομαντισμού είμαι... Θυμήθηκα τα παλιά... ξέρεις τότε με τις σπηλιές, τα ρόπαλα και τις άναρθρες κραυγές... λίγο πριν ανακαλυφθεί η φωτιά? Άμανε γεια σου... τότε! Μόνο πούτσα και φαΐ... τίποτε άλλο... Ούτε τηλεόραση, ούτε ηλεκτρισμό ούτε τίποτα δε θες... Μονάχα ένα δεκτικό, ανθεκτικό και καβλωμένο θηλυκό του είδους σου (κατά προτίμηση άνθρωπο δηλαδή... ή σχεδόν άνθρωπο...) και τα πράττεις ασταμάτητα...