Άλλη μια μέρα...

Ίπταται στα όρια των σύννεφων. Έχοντας ανοιχτά τα φτερά του χρησιμοποιούσε το ρεύμα του αέρα και ξεκουραζόταν. Είχε μια φοβερή ικανότητα να ισορροπεί μπαίνοντας κόντρα στον άνεμο. κοίταζε νωχελικά κάτω μα δεν τον ένοιαζε να δει. Ένοιωθε χορτάτος και χαρούμενος.
Μια νυχτοπεταλούδα πλησίασε το μπλε φως. Μετά από λίγο το χαρακτηριστικό τσικ ακούστηκε. Σε λίγο άλλη μια νυχτοπεταλούδα ακολούθησε τη μοίρα της πρώτης και ο κύκλος συνεχίστηκε ως το ξημέρωμα.
Σταμάτησε απότομα όταν ένα λαμπερό φως έπεσε πάνω στα μάτια του. Τέντωσε τ'αυτιά του κι έμεινε με έκσταση να χαζεύει το φως. Μια σκιά πέρασε απότομα μπροστά από τους αναμμένους προβολείς κι αυτό τον έβγαλε από τη νιρβάνα του κι άρχισε να τρέχει με την αδρεναλίνη του να έχει βαρέσει κόκκινο και την καρδιά του να χτυπάει δυνατά.
Ξεκίνησε την αναζήτηση για τροφή μόλις έπεσε το βράδυ. Νυσταγμένα και αφού πλύθηκε πρώτα, άρχισε να πετάει. Που και που άφηνε μια στριγγλιά για να καταλάβει που βρίσκεται. Ο τόνος της φωνής της δε μπορούσε να γίνει αντιληπτός απ'όλους, αλλιώς όλο και κάποιος θα τη χαστούκιζε νομίζοντας πως είναι υστερική.
Περίμενε να σταματήσει να ακούει οποιονδήποτε θόρυβο και βγήκε επιφυλακτικά έξω από την τρύπα του. Αγνοώντας τις διάφορες παγίδες γύρω του και ό,τι φαγητό μύριζε τα ούρα του, προχώρησε προς το ντουλάπι με τα καλούδια.
Χασμουρήθηκε ηχηρά κι άκουσε βήματα πολλά ν'απομακρύνονται. Έγλειψε αυτάρεσκα τις πατούσες της κι άρχισε να πλένεται. Το στομάχι της γουργούριζε και τα δολοφονικά της ένστικτα ξεκίνησαν να της μιλάνε. Ώρα να τραφώ σκέφτηκε και μ'ένα επιδέξιο σάλτο ξεκίνησε την αναζήτηση.
Άλλη μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Άλλη μια μέρα με ένστικτα. Άλλη μια μέρα που θα φύγει για να έρθει άλλη μια μέρα. Ίσως κάποια μέρα να...