Άγαλμα...

Ένα κεφάλι από άγαλμα, κομμένο, σε δάπεδο κείτεται κρύο. Ένας τοίχος μοναχή του συντροφιά. Το κεφάλι ζητάει παρέα. Ζητάει βλέμματα που κάποτε δεχόταν δίχως να δίνει σημασία. Αποκαθηλωμένο τώρα συνειδητοποιεί τη σημασία τους. Καταλαβαίνει πως γι'αυτά φτιαγμένο ήταν.
Το σώμα του που να'ναι? Που να'ναι το βάθρο του που χρόνια το φιλοξενούσε? Μια νύχτα κάτι μεθυσμένοι το αποκόψαν βάναυσα από το κορμί που τόσα χρόνια το κρατούσε αγέρωχο ψηλά. Άρχισαν να παίζουν μαζί του σα να ήταν μπάλα. Χωρίς κανένα σεβασμό στα χρόνια του και στην περίοπτή του θέση που για χρόνια είχε. Χωρίς να ξέρουν τι αντιπροσωπεύει, τι έχει δει, ποιος το έφτιαξε.
Απλά, ζωώδικα, πετούσαν το κεφάλι ο ένας στον άλλον για ώρα πολλή. Μέχρι που βαρέθηκαν και το παράτησαν μπροστά από έναν τοίχο. Η μύτη του σπασμένη. Η περήφανη μύτη του σπασμένη. Θέλει να κλάψει μα τα δάκρυα που να βγουν από το κρύο μάρμαρο?
Θυμάται το γλύπτη που το σμίλεψε με τέχνη και υπομονή. Θυμάται τις ατέλειωτες ώρες που άκουγε το σφυρί και το καλέμι. Θυμάται σιγά, σιγά να σχηματίζεται η μορφή του και μαζί και η προσωπικότητά του η μαρμάρινη. Τα δάκρυα του δημιουργού του όταν το είδε για πρώτη φορά στο βάθρο ανεβασμένο.
Τώρα μπροστά στον τοίχο στέκει. Ελπίζει κάποιος φιλότεχνος να το βρει και να το αναγνωρίσει. Να το γυρίσει πίσω στο κορμί του και ίσως, ίσως κάποιος γιατρός της πέτρας πάλι στους ώμους του να το στεριώσει. Η μύτη του δεν το νοιάζει και πολύ. Αρκεί και πάλι να κοιτάει που το κοιτάν. Αρκεί και πάλι για του δημιουργού του το σκοπό να ζει. Να ζει για να του δίνει υστεροφημία... ελάχιστη ευγνωμοσύνη για το δώρο της ύπαρξης.



ΥΓ1 Το κλείσιμο μου βγήκε ελαφρώς θρησκευτικό, αλλά καμία σχέση... μόνο επιφανειακά είναι τέτοιο...
ΥΓ2 Δεν είπα πως θα σταματήσω να ποστάρω βρε... δεν την παλεύω να μην ποστάρω... απλώς για comments δεν είμαι :) είναι το ψώνιο μου το blog... φιλάκια

ΥΓ3 Αυτό το ποστ γράφτηκε το μισό χτες και το μισό σήμερα, λόγω διακοπής από πολυλογά τύπο... :S κατά κανόνα μου τη σπάει να γράφω ποστ σε δύο χρόνους... με βγάζει από το κλίμα που μπαίνω όταν ξεκινάω να γράφω...