Thursday, June 21, 2007

Εφιάλτης...

Το προαιώνιο άλγος σου σε κυνηγά. Ανίκανο να νοιώσεις χαρά σ'αφήνει. Σα να χρωστάς στην ανθρωπότητα τον πόνο σου, το βάσανό σου, σα να'σαι υπεύθυνος για όλα. Αφήνεις τη χαρά από δίπλα σου να περνάει και δε γυρίζεις καν να ρίξεις μια ματιά. Πάντα θα υπάρχει κάτι να σου τριβελίζει το μυαλό.
Αείποτε βασανισμένος, για πάντα χαραγμένο πρόσωπο, σώμα και ψυχή από τον πόνο τον εσώτερο, ασχημαίνει την ύπαρξή σου. Ας είναι τόσο απλό να είσαι καλά, ας είναι τόσο εύκολο να διακρίνεις που σταματά η προσωπική σου ευθύνη, σα να φχαριστιέσαι να πονάς.
Διακανονισμοί ανάσας μεταξύ αμφιβληστροειδών μονοχρωματικών, πυρωμένα σπαθιά προσπαθούν να τους τυφλώσουν, απάνω στη ράχη ενός τεράστιου βουνού από άμμο, που σα να λιγοστεύει μέρα τη μέρα. Σε μια κλεψύδρα απείρων διαστάσεων που δε μπορείς ν'αντιληφθείς με τις αισθήσεις και το ένστικτό σου μόνο προδίδει την ύπαρξή της, την επιβλητική.
Ανάμεσα σε ξένες μάσκες φοράς τα ρούχα σου να καλύψεις κάθε σου σκέψη από αδιάκριτα βλέμματα, κάθε σου ανάσα θολώνει λιγάκι το γυαλί, υγραίνει λιγάκι την άμμο, μα η ροή δε σταματά ποτέ και για τίποτα. Μονάχα μερικές στιγμές μπορεί να σταματήσει, όταν συλλογικές οι δράσεις κι οι ανάσες επιβάλουν βούληση παγκόσμια. Τότε η κλεψύδρα σα να τουμπάρει στα πλάγια. Μόνο για λίγο. Η επιτυχία των μικρών θα κάνει τη διάσπαση αναπόφευκτη και πάλι θα φέρει τους κόκκους του χρόνου στην πορεία τους τη γνώριμη.
Συστήματα θα εκφυλιστούν, η εντροπία δε χαρίζεται, ούτε χαρίζει έλεος.
Τα βλέμματα είναι άηχα κι όμως μιλούν στα βάθη του μυαλού σου, κάθε φορά που θα κοιτάξεις με εκείνον το δικό σου τρόπο. Αναθεωρημένες αντιλήψεις δεν περνούν, μεταρρυθμιστικά λογύδρια δε σε αλλάζουν, μονάχα επιμηκύνουν τη μιζέρια σου για λίγο ακόμη. Θέλω να δω ως πότε οι παρατάσεις που σου επιτρέπουν να φυτοζωείς, θα φαίνονται στα μάτια σου άκακες. Ως πότε θα αντέχεις να μην πεθαίνεις για να ζήσεις, αλλά να ζεις πεθαίνοντας λίγο, λίγο.
Αριβίστες παρελαύνουν από μπροστά σου και τους τρέφεις με χειροκροτήματα και ιαχές θριάμβου. Οι διθύραμβοι δεν εξελίξανε ποτέ τίποτα. Μονάχα οι σιωπηλές κραυγές.
Ησύχασε. Δεν έκανες κάτι σπουδαίο. Εφιάλτης ήτανε. Ξανακοιμήσου...

4 Comments:

Blogger Loth said...

ΧΜΜ...ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΗΘΩ ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ?
..ΦΙΛΙΑ

21/6/07 12:01  
Blogger it is said...

errr κοιμήσου και η τύχη σου δουλεύει... ειρωνικό ήτανε... δεν ξέρω αν με πιανς?

21/6/07 12:30  
Blogger Loth said...

ΣΕ ΠΙΑΝΩ...ΠΩΣ..ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΧΑΖΕΨΑ ΑΠΤΗΝ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΕΔΩ????ΧΙΧΙ
;)

21/6/07 13:10  
Anonymous Anonymous said...

AAAAAAAAX,αγαπημένε it is, έχω καιρό να μπω, και έχω χάσει τα εσχάτως goth ίχνη σου. "No tears for the creatures of the nigt" by Tuxedomoon και η αλητήρια λαοθάλασσα των ιδρωμένων μουσικόφιλων, με τα σεμνά κωλοδάχτυλα νοσταλγικά θαμμένα στη μνήμη του πρώτου παιδικιού blow job(κοινώς πιπίλας δαχτύλων), ελπίζω να ελαφρύνουν τις αθηναϊκές νύχτες μας, τώρα με τις 3 μέρες μεταμοντέρνων κλαπαστίμπαλων στο άστυ.
πολλά φιλιά- και όχι το κείμενο δεν είναι αλληγοροσκωπτικουπονομευτικό!
πολλά φιλιά έδωσα, να πάρει?

21/6/07 18:19  

Post a Comment

<< Home

eXTReMe Tracker