Όνειρο...

Είχες πετάξει μια φορά θυμάμαι, ένα δυσοίωνο πανέμορφο κρικρί, στον πάτο της δικής σου θάλασσας. Τα όστρακα βουτάνε χαμηλά, μήπως και πιάσουν ένα στρώμα από το όνειρο που χρόνια τώρα, επισκέπτης μόνιμος στου ονείρου σου τα σύνορα, πλαγιάζει με νεράιδες αλφικές.
Ανήκουστες φωνές το βλέμμα σου τραβάνε σε υπόγεια ευήλια, καθώς μαζί σου η υγρασία απλώνεται ολοένα στο ταβάνι, πετώντας χάμω τη μπογιά και τους σοβάδες. Ανέμελα σε κοιτάζουν όλα τα παράθυρα μισάνοιχτα. Οι πόρτες στο πέρασμά σου παραμερίζουν και περνάς αέρινα, τα βήματά σου σα στον αιθέρα να πατούν. Σ'ακολουθώ με το δικό μου βλέμμα, άλλο ένα παράθυρο που παρακαλά να δεις τη θέα από μέσα του, πιστεύοντας για τον εαυτό του πως αυτό και μόνο αυτό κοιτάει στο πιο όμορφο τοπίο. Φευ! Συνέχεια κινείσαι, ποτέ δεν κοντοστέκεσαι το χρόνο να παγώσεις.
Έπιπλα που στα τέσσερά τους πόδια στέκονται βαριά, τα χρώματά τους από άλλες εποχές, μπαρόκ θαρρώ τις λένε. Δε δείχνεις να ενοχλείσαι με την παραξενιά αυτή του τόπου. Δε σ'ενοχλεί το πρωθύστερο σχήμα, μονάχα κάθε τόσο μειδιάς. Αναρωτιέμαι τι να σκέφτεσαι και σα να το καταλαβαίνεις απομακρύνεσαι κι άλλο, μην τύχει και καμία σκέψη σου στους αισθητήρες μου τους δεκτικά ευαίσθητους καθίσει και αναλωθεί απ'τα γρανάζια του αλουμινένιου μου μυαλού.
Τα τζάμια μου τρίζουν και θολώνουν καθώς σε βλέπω να μακραίνεις και δε μπορώ να κουνηθώ για να σε φέρω πίσω. Καθώς χάνεσαι και δε σε βλέπω πια, ξανά κατά τη θέα μου γυρνάω και τη φτιάχνω. Συμμαζεύω ουρανό, χώματα, πέτρες, λιβάδια και βουνά, να ναι όσο το δυνατόν πιο θελκτικά για την επόμενή σου γύρα.
Και ονειρεύομαι...