Πεπερασμένη Θάλασσα...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #3...

Αγκομαχώντας πάνω στο βατήρα, κοιτάς με αγωνία τα τελευταία βήματα που σε χωρίζουν απ' την πτώση στο νερό, με καρχαρίες σε κύκλο να σε περιμένουν. Πεινάνε... Το ξέρεις... Φοβάσαι... Μα το σπαθί σε σπρώχνει και γνωρίζεις: Η μία πιθανότητα στο εκατομμύριο, είναι απείρως μεγαλύτερη απ' τη μηδενική.

Μπλουμ! (Κολύμπα...)

--

Συχνάζεις κάθε τόσο στου μυαλού μου τους διαδρόμους... Τα βήματά σου ανάλαφρα, μα κάθε σου πατημασιά αφήνει το σημάδι της βαθύ. Με καίει η σκέψη σου, καθώς το ξέρω πως για μένα δεν υπάρχεις...

Ισιώνεις τα μαλλιά σου και μαζεύω την εικόνα σου με λαιμαργία. Ανοίγεις πόρτες όπου θες και βγαίνεις όπως μπήκες... Αθόρυβη, ασύλληπτη, μοναχική και ανεξάρτητη... Μένει μετέωρο το χέρι μου που να σ' αδράξει τόλμησε... Μικρή μου σκέψη... έμπνευση... Καληνύχτα...

--

Ελευθερίας οιωνοί στριμώχτηκαν στη θάλασσα. Πώς γίνεται να στριμωχτείς εκεί? Απέραντη μου φαίνονταν και όμως! Να που το δικό μου απέραντο, πεπερασμένο γίνεται μπροστά σε μια ιδέα... Ίσως και να χρειάζομαι γυαλιά. Μεταφραστές και χαρακτές συνόρων της ματιάς μου. Με τις πεπερασμένες μου αισθήσεις, μοιάζει απέραντο και το παραμικρό...

--

Νόμιζα πως σε άκουσα να με φωνάζεις... Η ύπαρξή σου συνονθύλευμα ιδρώτα και αρώματος και μουσικής, χορού, ποτού και θολωμένων επιτακτικών ματιών... Το σπρώξιμο έστειλε το μεθυσμένο πλαίσιό μου για περίπατο...

Πώς γίνεται η όσφρηση να είναι η πιο καίρια απ' όλες τις αισθήσεις? Πώς γίνεται μέσα σε έναν έκρυθμο χαμό που πάντοτε μυρίζει το ίδιο, εγώ να ονειρεύομαι το βράδυ που σε γνώρισα? Πώς γίνεται να μη σε ξαναδώ? Να τριγυρίζω στο χαμό από κορμιά, αλκοόλ και μουσικές, χωρίς κουβέντα κι επαφή, για να μπορέσω να 'ρθω πάλι σ' επαφή μαζί σου?

Γαμώτο... Νόμιζα πως σε άκουσα να με φωνάζεις...

Ψηλή Σελήνη...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #2...


Σήμερα είδα το πιο ψηλό φεγγάρι. Στεκόταν από πάνω και με κοίταζε. Του έκλεισα το μάτι πονηρά και χαμογέλασε. Του χαμογέλασα κι εγώ... Το επιβάλαν οι καλοί μου τρόποι βλέπεις...

Ανάμεσά μας ένας γίγαντας που κάπνιζε. Τα συννεφάκια του καπνού του τρέχανε, καθώς ξεφύσαγε τις τζούρες... Ένα διακριτικό βηχάκι που ακούστηκε, ήτανε μάλλον από κάποιο άστρο με αισθήματα... αντικαπνιστικά. Παρ' όλα αυτά ο γίγαντας συνέχισε... Σου λέει τόσο τεράστιος που είμαι δε φοβάμαι...

Το καλοκαιρινό αεράκι έπεφτε στα μάγουλά μου και με ξύπναγε... Βλέπεις τα μάτια κλείνουνε από τη συνεχή αγρύπνια. Σχεδόν μου ζήταγε συγγνώμη, κάθε φορά που με διακριτικότητα με σκούνταγε για να ξυπνήσω...

Συντροφιά μοναδική, ένα ζευγάρι ακουστικά κι ένα τσιγάρο... Έντονα βλέμματα μίσους - πάθους, με του ωρολογιού το δίσκο... λιγάκι φθόνος για τη σκύλα που αμέριμνα κοιμάται στο τσιμέντο... και προσμονή μεγάλη για την ώρα που θα πέσω πάλι στο κρεβάτι...

Ως τότε...

Φλερτάρω τη σελήνη την ψηλή μα διόλου άχαρη... και που θα πάει... θα τόνε διώξει από δίπλα της τον άστρο - εραστή... και τότε είναι που θα κάνω τη δική μου κίνηση!...

Night Out...

As promised... Ξεκινάω να ποστάρω ό,τι έγραψα τους μήνες που ήμουν στη Ρόδο... Το πρώτο που έγραψα, ήταν ένα μικρό κειμενάκι το οποίο θα ήθελα να βάζω σαν εισαγωγή σε κάθε ποστ που αφορά στην περίοδο αυτή :) Here we go...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #1...


Αυγουστιάτικο βράδυ, φλογισμένο, και η σελήνη να προσδίδει τρέλα κι αναστεναγμούς. Μέθη να καθορίζει τη βραδιά. Άσχημη μέθη κι εκμετάλλευση. Απομύζηση.

Ένα δρομάκι φτιαγμένο να ρουφάει λεφτά, προσωπικότητα, βούληση... κι ενίοτε σπέρμα.

Πολύχρωμος πολτός από ρούχα, όψεις, ράτσες, φάτσες, διαθέσεις... Προσφορές!... Αχταρμάς από μουσικές για όλα τα "γούστα", μα κυρίως για κανένα...

Κόσμος πηγαινοέρχεται από αρμεχτήριο σε αρμεχτήριο, ξερνάει στο δρόμο, τρεκλίζει, φιλιέται...

Και κάπου σ' ένα τοίχο... μία τσιγγάνα με την πλάτη κολλημένη, τα νεκρολούλουδα ανά χείρας και το βλέμμα χαμένο... ίσως και λίγο τρομαγμένο... είτε το "τρομαγμένο" είναι η δική μου η ρομαντική διάθεση να "δω την εικόνα" στον εμετό από εικόνες... ή η μέθη μου...

Μέσα στον εμετό... κι ενίοτε λιγάκι απ' έξω...

Ας όψεται η ανάγκη του κωλοφάνταρου να δει κανένα κώλο...

Illusion...

Ψευδαίσθηση αναμενόμενη, χάση και φέξη... Ζαλίζομαι, μουδιάζω, μουδιάζω...

Δε νιώθω καν το πρόσωπό μου και τα χέρια κρύα να χτυπάνε πλήκτρα πιο κρύα... Η Άνοιξη ήρθε και μαζί της έφερε το θάνατο... γαμώ? μπααα...

Ζέστανε τα κρύα πέταλα, λουλούδια πράσινα μενεξεδιές κορφές να σβήνουν... Τα χειμερινά σκουπίδια αφήσανε στη θέση τους εμέ... Βγαλμένος μέσα από τα απορρίμματα... απόρησα σε κοίταξα και κλαίμε...

Με την απορία θα μείνουμε... Αρρώστησα... Αρρώστησες... Λογική και θλίψη... κρατήσου από τη σανίδα σωτηρίας μου... μαζί θα βουλιάξουμε μείνε ήσυχη... η άμμος στο βυθό λασπώνει κρύα μα είναι εκεί... τουλάχιστον αυτό... τουλάχιστον αυτή είναι σίγουρα εκεί...

Μαγεμένες πόρπες δένουν ζώνες... τις κρατούν γερά στη θέση τους. Αυτές με τη σειρά τους σε κρατάνε όρθιο κι εσύ κρατάς το τίποτα στα χέρια σου με απόφαση βαριά και τελεσίδικη...

Αξίζουνε της μνήμης σου τη μνεία και με μανία καταδιώκεις τη χαρά... μέχρι να έρθει η ώρα να ξεχάσεις, κλάψε...

Κλαψιάρη/α...