Good news is no news...

Χρυσόμυγα που σε κρατάω δεμένη με μια φτηνή κλωστή από το πόδι... Σου δίνω ζαχαρόνερο κι εσύ μου δίνεις πτήσεις σε κύκλους που προσδιορίζω μόνο εγώ ρητώς. Ανάλογα με το πόση κλωστή θα σου αφήσω, ο κύκλος είναι μεγάλος ή μικρός... Κι αν κάνεις πως για λίγο δεν πετάς ενώ εγώ το θέλω... Απλώς γυρνάω την κλωστή σου εγώ...
Είσαι ακίνδυνα όμορφη. Να με τσιμπήσεις δε μπορείς. Να σπάσεις την κλωστή σου... πάλι όχι! Απόλυτα δικιά μου, χρυσή φυλακισμένη σε σαδιστικά χεράκια παιδικά παραδομένη. Άμα σου κόψω το νερό πεθαίνεις. Άμα πεθάνεις σε αντικαθιστώ... Χαίρομαι να σε βλέπω να ζαλίζεσαι... Χαίρομαι όταν σε βαριέμαι και ποθώ, να βλέπω τα ζουμιά σου κάτω απ' το δάχτυλο που σου ζουπάει την κοιλιά... Θα μου άρεσε ακόμη πιο πολύ να μπόραγες κραυγή μεγάλη πόνου να αφήσεις, μαζί με τη στερνή σου την πνοή! Για ώρες σ' έκσταση θα ήμουν, ακούγοντας σε λούπα άρρωστης χαράς τη μουσική της αγωνίας σου να παίζει!
Χρυσόμυγα μικρή... φτωχή μου στρουμπουλή, αργοκίνητη χρυσόμυγα... Δεν το καταλαβαίνεις? Δε νιώθω πια καλά με μένα... Τον πόνο το δικό μου βγάζω πάνω σου! Φοράω τη μάσκα του κακού βασανιστή... κάποιον μεγάλο περιμένοντας που δε με πρόσεχε ποτέ σαν ήμουνα καλός κι ευγενικός. Να μου ανάψει ένα χαστούκι τσαφ! και με τα μάγουλά μου κόκκινα και δακρυσμένα μάτια, να πάω σε μια γωνιά και να χαρώ μονάχος μου, τη μύχια χαρά της προσοχής που έλαβα... έστω μαζοχιζόμενος, έστω για κάτι αρνητικό, αφού με θετική σκέψη και δράση καλό χαΐρι δεν εγνώρισα...

Good news is no news... (Που λεν και στο χωριό μου :p)

ΥΓ... Αφιερωμένο σε όλα τα σκατόπαιδα που βασανίζανε έντομα όταν ήταν μικρά... ή και όχι και τόσο μικρά :)

ΥΓ2... Μουνόπανα θα σαπίσετε στην κόλαση! μουχαχαχαχαχαχα!

ΥΓ3 Άντε να περάσει και η Μεγάλη Πέμπτη μανίτσα μου να γουστάρουμε! :)

Μικρό και άκυρο...

Θυμάσαι τις αυγές που με του ήλιου τις αχτίδες περιπαίζαμε τα σκοτεινά βουνά? Θυμάσαι που τις λέξεις μας τις ντύναμε με πλουμιστά ηχοχρώματα και διακανονισμένες νότες? Η ομορφάδα σου ανάλαφρη ξόρκιζε τις ασχήμιες της καρδιάς μας κι η λογική μου η τετράγωνη έδινε σχήματα στις άμορφές τους σκέψεις.
Αν λογικά τώρα σκεφτόμασταν, η απογοήτευση θα ήταν δεδομένη. Γι' αυτό και κλείνουμε τα μάτια και τ' αυτιά στα έργα τους και συνεχίζουμε με τα δικά μας μέτρα και σταθμά να προσπαθούμε με δύο τρεις ακτίδες που δε λάκκισαν, να συνεχίζουμε να αψηφούμε τ' αναπόδραστα.
Αν τώρα πάλι την ομορφιά σου την εκθέσουμε άδολα σε μάτια απαίδευτα, θα τύχει χλευασμού από τον όχλο. Τούτη η ομορφιά δεν είναι πλέον επίκαιρη και η ασχήμια έγινε η νέα ομορφιά.
Οι δροσοστάλες στων φυτών τις άκρες λαμπυρίζουν, στης λάμψης τους την ιριδίζουσα εικόνα βλέπω οιωνούς. Οι σπόροι που σαπίζανε κάτω απ' τα χιόνια του χειμώνα, επανακάμπτουν. Οι πρώτοι τους βλαστοί δειλά δειλά ξεμύτισαν.

Εξίσου μικρό... εξίσου άκυρο!...

Φοβήθηκες μια μαύρη μακρακόμη, να σε οικτίρει για ψεγάδια φευγαλέας ομορφιάς. Τα μάτια σου μισάνοιχτα ορίζανε το φως μου. Η ανοιγμένη πόρπη σου ν' αφήνει το χιτώνα σου σε γλίστρημα που φάνηκε να διαρκεί αιώνες... Σουρούπωσε στη σκέψη μου κι ένας γλυκός, βαρύς και γνώριμος, ύπνος με συνεπήρε...
Χίμαιρα πούθε να ξεπρόβαλες? Τώρα που μπόρεσα εν τέλει να προσπαθήσω να' μαι άνθρωπος... Τώρα που όλα μοιάζουνε σημαντικά και δισυπόστατα... Θολώνουνε τα τζάμια από επιθανάτιους ρόγχους των αθάνατων... Εσύ ανέμελα καλπάζεις τριποδίζοντας. Τα μάτια σου γαλαζοπράσινα αγριεύουν. Βλέπω την άγρια χαρά σου να ξεσπά καθώς τον άνεμο νιώθεις να σκίζεις κι από το δέρμα σου που τσίτωσε αναδύεται μια μυρωδιά πρωτόγονη.
Στην κρίσιμη καμπή σου τα φτερά μου ανοίγουνε. πετάω από πάνω σου με μια τρελή χαρά να διαφεντεύει το μυαλό μου. Ανείπωτα τα συναισθήματα της πτήσης. Ο κόσμος ένα πετραδάκι και τα χέρια πάντα έτοιμα να το πετάξουν σε μιας θάλασσας την επιφάνεια, μόνο και μόνο για να δουν πόσες αναπηδήσεις θα πετύχουν.

Γνώση...

Φυλακισμένα χρόνια τώρα χνώτα που πασχίζουνε απ' το στόμα σου να βγουν. Μαζί τους κουβαλούν δυο τρεις σου σκέψεις. Να τις εκφράσεις το προσπάθησες μα εκείνες σου αρνήθηκαν πεισματικά. Όπως ένα μικρό παιδί που κρύβεται πίσω απ' τις μάνας του τη φούστα, κάθε που πάει να το συστήσει στους "μεγάλους". Έτσι κι οι σκέψεις σου μικρέ "διανοητή", φοβούνται να παρουσιαστούν στων τρομερών των ειδημόνων το στυγνό κριτήριο...
Αναρωτιέμαι τι φοβάσαι? Ποιος σ' έπεισε πως οι ειδήμονες πραγματικά υπάρχουν? Από μικρός μαθαίνεις πως η γνώση είναι απέραντη... κι εσύ αντί για να το νιώσεις, παπαγάλιζες... Ποιος λέει πως μπορεί τα πάντα να κατέχει, έστω κι ένα δωμάτιο ολόκληρο από το οικοδόμημα αυτό το απέραντο τις γνώσης? Γιατί λοιπόν φοβάσαι την κατακραυγή των ειδημόνων? Σε μια γωνιά του δωματίου γυρισμένοι... πλάτη στην πόρτα, με τα παράθυρα εκτός πεδίου οπτικού... κατέχουν τη γωνίτσα τους... ε και?
Ξέρεις πόσοι πολύ πριν από σένα, ανοίξανε με θάρρος, στα τυφλά, πόρτες που υποθετικά ανοίγαν σε κενά απέραντα... κι αντί αυτού γνωρίσανε δωμάτια καινά? Γιατί ελπίζεις να στεφθείς άρχον του δωματίου, την ώρα που σ' ένα παγκόσμιο κοινόβιο ζεις? Γιατί πεισματικά την πόρτα κλείνεις όταν παιδιά χτυπάνε το κουδούνι σου να μπουν κι αυτά? Αντί να τα φιλέψεις κάτι τις, και ιστορίες που δεν άκουσαν ξανά να τους γνωρίσεις, εσύ τα διώχνεις με φωνές, επικαλούμενος σημεία και τέρατα πως θα τα κυνηγήσουν αν τολμήσουν να πατήσουνε ξανά εκεί...
Και οι σοβάδες στο δωμάτιό σου πέφτουν... Και η μπογιά στους τοίχους που ήταν κάποτε ζωηρή, ξεθώριασε... Και το κουδούνι σου χτυπά όλο πιο σπάνια πλέον... Και έρχεται η μέρα που οι κολόνες σου, κι οι τοίχοι, το ταβάνι... πέφτουν... Και βλέπεις έξω λίγο πριν τα μάτια κλείσεις δια παντός, κι ανακαλύπτεις πως από χρόνια τώρα, το δωμάτιό σου ξέκοψε από το υπόλοιπο οικοδόμημα... Μονάχος είχες μείνει χρόνια, σ' ένα μικρό και μίζερο δωματιάκι... Το φύλαξες, έδωσες τη ζωή σου για αυτό... μα ερμητικά κλειστό το κράτησες... Πάρτο λοιπόν για χάρισμά σου...
Σσσσσσσς... Κλείσε τα μάτια σου. Αν η ζωή δεν ήταν τόσο πολύτιμη... ίσως και να' χες δεύτερη ευκαιρία.

Ανοιξιάτικοι οργασμοί...

Κλώθουν τα χέρια σου ανταριασμένα τόπια από κλωστές φιλήδονης αυτοεκτίμησης. Γάτες αράθυμες παίζουν μαζί τους στα πόδια σου.
Οι φωτισμένες κοιμισμένες άνοιξες, ανοίξανε τους ουρανούς τους να χυθούν ποτάμια ζωογόνας δύναμης και να ξυπνήσουν τη χουζούρα φύση. Μεγαλεπήβολα τα σχέδιά της και για φέτος. Καμβάδες με χρώματα κάθε λογής. Μυρωδιές αρωμάτων που μεθούν τα έντομα, τις προξενήτρες των φυτών. Αυτοί είναι οι πιο πολύτιμοι βοηθοί σου. Χωρίς αυτούς, δύσκολα θα γεννούσες κάθε χρονιά το έπος σου.
Μυρτιά ευλύγιστη, πού βρήκες τα κλωνιά σου? Πώς ανασαίνεις χρόνια εκεί στεκούμενη στο ίδιο μέρος? Άραγε δε θα' θελες και συ κάποια νυχτιά να περπατήσεις? Με τα μπουμπούκια σου ψηλά να ατενίζουν τ' ουρανού το ξάστερο πρόσωπο, και να ζαλίζεσαι κοιτώντας πάνω, να μη σε νοιάζει αν θα μπλέξεις πουθενά τις ρίζες σου και πέσεις? Για πες μου όταν τα βράδια σου εκπνέεις, τι λέει η μιλιά σου? Τάχα μιλάς με την προστάτιδά σου νύμφη? Ή μήπως στέλνεις τη μιλιά σου σε θεούς που δε γνωρίσαμε, ευχαριστώντας τους για άλλη μία μέρα ζωής, για άλλη μία Άνοιξη?
Προχθές έβρεχε όλη μέρα... Κι ενώ εμείς γκρινιάζαμε τον άφαντο τον ήλιο ψάχνοντας, στα δάση στήσανε χορό τα δέντρα. Ορδές τα έλατα τεντώνανε τις κορυφές τους στη βροχή. Τα πεύκα παίζανε πνευστά με τις βελόνες τους να δίνουν το ρυθμό του ανέμου. Βελανιδιές και καστανιές να παίζουν τα κρουστά, αφήνοντας καρπούς τη γη να συναντήσουν. Κι εκεί κάπου σε μια αυλή με θέα το βουνό, είδα παράταιρη μια κλαίουσα ιτιά να μειδιά (λολ?... ό,τι να' ναι είναι αυτό... τέσπα :p σκάσε δεν το χάλασα απλώς δε μπορούσα να το αφήσω να περάσει έτσι αυτό...)
Οι άνθρωποι ωτακουστές και ηδονοβλεψίες... Σε έξαρση ερωτική ακούγοντας και βλέποντας, μυρίζοντας τον οργασμό της φύσης... ερωτεύονται! Δεν το καταλαβαίνουν πως και το γιατί... Η ηθική τους δεν αφήνει περιθώρια για να σκεφτούν πως γίνονται αυτόπτες και εξ' ακοής, μάρτυρες περιπτύξεων ερωτικών και οργασμών ολούθε... Λένε "Μας έπιασε η Άνοιξη!", αλλά δεν ξέρουνε τι εννοούν. Αγκαλιασμένοι περπατούν στο δρόμο κι άλλοι με βλέμμα παιχνιδιάρικο να προσελκύσουν προσπαθούν το άγνωστό τους ταίρι...
Κι όπως αφήνω το κορμί μου στον αιθέρα να λουστώ, θυμάμαι εκείνου του ποιητή τα λόγια, μέσα από χείλη στη σκλαβιά ελεύθερα δοσμένα... "Όποιος πεθαίνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει"...


ΥΓ... Ε, καλά... άμα δεν κατάλαβες ποιον ποιητή λέω... ο Σολομός είναι...
ΥΓ2... Έχω γαμηθεί στη δουλειά και μου είχε γαμήσει την όρεξη για blogs...
ΥΓ3... Ρε τσουτσουνάκο Eggod... τι πού είμαι? Χτες βράδυ σπίτι σου δεν ήμανε? :p
ΥΓ4... Άμα συνεννοούμασταν σαν τα βουβάλια, τα αρπαχτικά του κόσμου θα τα είχαμε τρέψει σε φυγή, χρόνια τώρα...
ΥΓ5... Βούβαλος FTW! For the horde γαμώ την τρέλα μου γαμώ!
ΥΓ6... Ε, αν δεν καταλαβαίνεις βυζί από τα παραπάνω δύο ΥΓ, δεν τρέχει... κατάλαβα εγώ κι άλλοι δυο - τρεις που ήθελα... (μέγιστος παρτάκιας I knows...)