Βραδυνές σκέψεις...

Τρεις πειναλέοι δούλοι, έγλειφαν τρία σάπια φρούτα που 'μειναν μετά από κάποια λαϊκή... Η φήμη σου μου χτύπησε την πόρτα λίγο πριν έρθεις και σε δω να μου χτυπάς με νεύρο. Ενστικτωδώς θεώρησα πως κάτι ψάχνεις και δεν άνοιξα...
Οι ανεμόμυλοι συνέχισαν να γυρνάνε τις μυλόπετρές τους, συνθλίβοντας και κονιορτοποιώντας τα στάχια των ονείρων μας... Μα δε μπορείς να επιζητείς να σταματήσει να φυσάει... Η πνοή του αέρα πρέπει να μείνει στην ύπαρξη πάση θυσία... Η πνοή του αέρα είναι και η δική μας πνοή... Μονάχα τις μυλόπετρες οφείλουμε να εξαλείψουμε, αφήνοντας τα στάχια να τελούν τον κύκλο τους αβίαστα, υπό τους ρυθμούς τους δικούς τους...
Χρηματοδότησες την ομορφιά μου και τώρα δρέπεις τα κέρδη σου. Παράφορα μαράζωσε μετά απ' αυτό, ο προηγούμενός σου ευεργετημένος και τώρα σα να νιώθω τα ψωμιά μου να τελειώνουν... Μαζί με το δοκούν παρόν μου, σέρνω δυο τρία παρελκόμενα του γέγονε... Πες μου πως με πιστεύεις και πως δε θαρρείς πως με γητειές και μαγγανείες, τη σκέψη σου να τη θολώσω πάω... Αρχή των πάντων είμαι εγώ κι εγώ μονάχα τέλος. Τι είμαι?



Τίποτα...



Σα ν' ανησύχησε η μέρα μου... Σα να της πρόσδωσα μεγάλη σημασία και σα να ξέφυγα οργιές γεμάτες χώρο και να προσέλκυσα χιλιάδες στεναγμούς ονείρων διακαών και πόθων λάγνων. Οι ομορφιές αυτής της άσχημης ζωής σου είναι λίγες μα πολύτιμες... Οι βάτραχοι σαλεύουν σα στη λίμνη πετραδάκια συ πετάς. Οι κύκλοι του νερού να μεταφέρουν τη χαμένη σου ενέργεια από της κρούσης τη συνέπεια.
Με δύο λόγια θα σου πω πως τίποτα απ' όσα θα περίμενες ίσως να έρθουν δε θα ‘ρθει... Αυτό για να νομίζεις με μέγιστο μάγο προφητειών και αγαστό πατέρα. Σιγά, συχνά, σιχαίνομαι τις μαύρες σου τις σκέψεις κι αντιπαλεύω τα κορμιά κι ονείρατα και τέρψεις. Έτσι γεμάτος προσπαθώ στο είναι μου να μένω, χωροχορεύοντας πλατιά, το λίγο χρόνο σπέρνω...
Φύτρωσαν στις ανταύγειες σου μυρτιές και χρονολόγια, του κούτσουρου οι χαραγματιές, μιλάνε ξένα λόγια, από θαλάσσιες ορμές, ταξίδια και πυξίδες, θα ξεπετάξουν οι χρονιές, της κάρας σου πλεξίδες. Τα ξύλα τρίζουν στη φωτιά τη χρόνια μαινομένη κι από τ' αποκαΐδια τους η μυρωδιά σου βγαίνει... Άσε με να βαυκαλίζομαι με λέξεις που χωρίς νόημα δένονται από της μελωδίας τους και μόνο τη μάταια πλέξη. Δεν ψάχνω να βρω. Ψάχνω να μάθω να ψάχνω... Η αναζήτησή μου θέλω να με ορίζει για πάντα... Κι εσύ που όλα τα βρήκες... Μακάριος μου φαίνεσαι μα και πτωχός...



ΥΓ... Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν and it also fucking rhymes! Yeah baby!
ΥΓ2... Μου αρέσει να παίζω με τον εαυτό μου.... (Ναι ρε φίλε φαίνεται...)
ΥΓ3... Έρωτά μου τοκογλύφε... γλύφε το κορμί μου γλύφε... (έτσι για να μην ξεχνάμε και την ποιότητα... :p)

Αξημέρωτα…

Ο μαύρος ορίζοντας πήρε να σπάει υπό τις πρώτες πιέσεις από τον ήλιο... Το φεγγάρι τεράστιο να δύει σε πορτοκαλοκόκκινες αποχρώσεις... Κι εγώ να περπατάω μέσα στο κρύο, σε ένα εξίσου κρύο και ακόμη μισοκοιμισμένο βιομηχανικό τοπίο... Σε ένα εργοστάσιο που μόλις πήρε να ξυπνάει και ακούγονται αμυδρά ακόμη οι βρυχηθμοί των μηχανών του...
Περπατάω και μυρίζω τις οσμές από μέταλλα που βρίσκονται υπό επεξεργασία... Σκέφτομαι πως δε θα μπορούσα ποτέ να δουλεύω με αυτή τη μυρωδιά καρκίνου να μου τρυπάει τα ρουθούνια κάθε μέρα... Σκέφτηκα και τα ανύπαρκτα σωματεία που με το που σήκωσαν κεφάλι και διεκδίκησαν, έχασαν το δικαίωμα στην εργασία αφού μεταφέρθηκαν πάραυτα τα εργοστάσια στα οποία δούλευαν...
Πάω να βρω κάτι γραφεία στην άκρη της βιομηχανικής ζώνης από τα πολλά κτήρια, σε ένα σα βομβαρδισμένο τοπίο... μέρος, να κάνω 10 λεπτών δουλειά... Και θέλοντας και μη, έρχομαι σε επαφή με τη βιομηχανία στην Ελλάδα και ό,τι αυτό σημαίνει... Είναι θλιβερή η φάση... όλα είναι θλιβερά, εκτός από τους εργάτες που μέσα σε αυτά τα σκατά... δεν ξέρω γιατί, αλλά μου εμπνέουν μια ελπίδα.
Νιώθω απίστευτα κονιόρδος που περπατάω με το τζινάκι μου και το παλτουδάκι μου και τα φλωροπαπουτσάκια μου στο βιομηχανικό αυτό τοπίο, ανάμεσα στους εργάτες. Γνέφω καλημέρες σε όλους όσοι διασταυρώσουν το βλέμμα τους με το δικό μου και σε αντίθεση με πολλούς υψηλόβαθμους σκατογιάπηδες, όλοι μα όλοι γνέφουν κι αυτοί... Και προχωράω.
Τελειώνω τη δουλειά μου σε 10 λεπτάκια, as expected... και επιστρέφω γρήγορα στο ζεστό μου φλωρογραφειάκι... Νιώθω την ασφάλεια της άγνοιας και πάλι... Νιώθω την ανακούφιση του ότι μπορώ να συνεχίσω να υπάρχω και να δουλεύω, βγάζοντας από το μυαλό μου πως υπάρχουν αυτά τα τοπία και αυτοί οι άνθρωποι... και μαζί με αυτά τα συναισθήματα ανακούφισης, προσπαθώ να σβήσω και τα συναισθήματα των τύψεων...
Γιατί τύψεις? Γιατί... γάμα τα... Άντε να σου εξηγήσω αν δεν το καταλαβαίνεις...
Γιατί σκέφτεσαι έτσι ρε μουνόπανο και ζεις σα να μην υπάρχουν? Τι αδερφή που είσαι κλπ κλπ κλπ? Η ίδια απάντηση ισχύει και για αυτήν την ερώτηση...
Τέσπα... Το τεράστιο πρωινό φεγγάρι ήταν όλα τα λεφτά... και άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε παίδες...

Καλησπέρες...

Φύλλα φίλων...

Καθώς ξεδίπλωνα τα μύρια όσα φύλλα από χρυσό κι ασήμι, η μυροβόλος σου η ύπαρξη ενεπλάκη στη ματιά μου. Συνέχισα διπλώνοντας, να διώξω προσπαθώντας την οσμή σου από τη σκέψη μου. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό το μπλέξιμο αισθήσεων, μονάχα ξέρω πως είναι νόστιμο.
Σωματέμποροι λευκών σκέψεων με ξεπουλάνε όσο όσο σε σκλαβοπάζαρα μεσαιωνικά. Τα δεσμά σου πληγώνουν τα χέρια μου. Τα δάκρυά σου βρέχουν τα δικά μου τα μάγουλα και σκέφτομαι να με φιλήσω μήπως και νιώσεις λίγη αγάπη.
Φυλάς των φίλων μου τα φύλλα και μια φωτιά, που κάπου καίει στο κέντρο, μειδιά. Χορευτικά τα βήματα χοροπηδούν στο ημίφως. Σκιές να τρεμοπαίζουν ζωντανές, παιχνίδια του μυαλού ενθαρρύνοντας να λάβουν χώρα.
Χωματερές σκέψεων, σωμάτων νους. Πού κατοικοεδρεύει η χαρά σου? Στα μάλλινα καταμεσήμερα της χειμωνιάτικης κρύας αύρας μου. Χρίζω σε αρχηγό αναπάντεχων εκπλήξεων και πλήξεων φονέα. Μικρό αναμαλλιασμένο μου αυγό. Θέλω να σπάσω τα τοιχώματά σου και να ρουφήξω τον κρόκο σου σκορπίζοντας ασπράδια στο πέρασμά μου.
Κάποιος με ρώτησε χαζά κι εγώ θυμήθηκα κομφούκιο και λεκτικό απόφθεγμα που λέει πως δεν υπάρχουνε ηλίθιες ερωτήσεις. Μη με ρωτήσεις ποιος. Εσύ δεν είσαι αμάρτημα, στιγμής ουσία. Εσύ την ομορφιά μου ξαίνεις και χλευάζεις ουρανούς.
Φτελιάς ανθοί, χώματος πέτρες, ανέμου αύρες, χλόης θροΐσματα... Τιτίβισαν οι λέξεις σου οι στερνές μες του μυαλού μου τους δαιδάλους. Διαχρονικά περιέπαιζα το θάνατο κι αυτός με άφηνε. Δεν είχα καταλάβει τότε το γιατί. Τώρα το ξέρω. Ξέρω πως όταν τη νίκη έχεις σίγουρη, δεν ενδιαφέρεσαι πότε θα την κερδίσεις. Αυτός που περιέπαιζε δεν ήμουνα εγώ λοιπόν...
Σ' ένα συρτάρι σου, έχω αφήσει μια ανάσα. Ήθελα να σου μείνει για πάντα για να θυμάσαι ποιος ήμουνα. Φοβάμαι όμως μην ανοίγοντας τον ξύλινο βαρύ μηχανισμό φυσήξει αεράκι και με παρασύρει μακριά σου. Η σκέψη πάντως δεν έχει φύγει από του ιστού σου την παγίδα.
Χλωμά μπαλκόνια χάσκουν ανοιχτές πόρτες με πόρπες συγκρατούντες τα πέπλα της γύμνιας μας. Ίσως προχτές να έπιασα της ουσίας σου την ουσία. Ίσως και χτες να άφησα να μου γλιστρήσει μες απ' τα δάχτυλά μου. Σήμερα αναπόλησα της ύπαρξής σου την απώλεια. Αύριο έχω μια ελπίδα μιας κάποιας φευγαλέας σου ματιάς. Με τις οπλές μου ξύνω το χώμα, με το κορμί μου χύνω ιδρώτα, με τα φτερά μου σκίζω τον αέρα και με το βλέμμα μου σπάω της ψυχής σου τους καθρέπτες.
Θα ξεριζώσω κάθε σου κύτταρο άρρωστο και μέχρι την τελευταία σου ικμάδα ζωής, θα γλεντάω το θάνατό σου...

ΥΓ... Αυτό το είχα γράψει κάποιο καιρό πριν... πάρτε να' χετε...

ΥΓ2... Καλημέρες

Ασκήσεις θάρρους...

Μελαγχόλησες στου άπατου του νου σου τα υπόγεια... Χρειάστηκαν τέσσερα - πέντε χρόνια για ν' αναδυθείς. Μα κάθε τόσο η πικρή σου μαύρη γεύση με χτυπά επώδυνα στο στήθος. Μου κόβεις την ελεύθερη ανάσα... Μου κόβεις τη θέα μου γαμώτη σου...
Γραμματοσήμανση της ομορφιάς δε γίνεται. Οι λέξεις σου δε φτάνουν να ανέβουν μέχρι το στόμιο της παγγαίας. Τα ηφαίστειά σου φτύνουνε καπνούς και θειάφι πνιγηρό. Οι θάλασσές μου πνίγονται απ' τις στεριές σου της στέρφες. Χάσου στις σκέψης μου το χάος κι όταν θα κάνω τον τελικό απολογισμό μου σε φωνάζω πάλι να κερδίσεις. Ούτε μ' αυτό δε δελεάζεσαι?
Κατάδυση στη δύση του ηλίου και το νερό να γίνεται αίμα φλεγόμενο με ιώδεις αποχρώσεις. Η ώρα περνά και τα νερά μου ασημίζουν από του φεγγαρόφωτος τη χρώση. Ήθελα το σκοτάδι και την ησυχία. Μου πρόσφερες εκρήξεις χρωμάτων κόκκινων. Πονέσανε τα μάτια μου, πονέσανε τ' αυτιά μου... και αποφάσισα να τρέξω δειλιάζοντας. Μη νομίζεις πως το μετάνιωσα... Ειν' όμορφη η σιγουριά της μοναξιάς. Η δειλία μου είναι ζεστή και μαλακή και ασφαλής.
Άσε με ν' αναμασώ κάλπικες μνήμες θάρρους... Δε θα τις μοιραστώ με κανέναν, ωσότου να μου γίνουν βίωμα και οι γύρω μου να μη θυμούνται την αλήθεια... Τότε θ' αναδυθώ ηρωικά από του βούρκου μου τα σπλάχνα και θα σ' εκδικηθώ...

Μαλακίες^2…

Κλείσε τα μάτια σου... Συγκεντρώσου... Μπορείς! Μπορείς να τα καταφέρεις να το φέρεις και αυτό εις πέρας...
Ένα...

Δύο...


Τρία...



Τέσσερα...




Κυρήσσω σε παράφρονα ουράνιε θόλε, αυταρχικέ και (ει)δικέ μας, αυτόχθονα και ιθαγενή, χειρώνακτα πατέρα ονείρων μύριων, εξορισμού εξόριστο κι αποδιοπομπαίο... Δε θέλει πια κανείς τα μάτια σου τα άπειρα να βλέπει. Θέλουμε μόνο πλαστικές δικλείδες ασφαλείας να μας προσέχουνε αφ' υψηλού.



Κοιμήθηκαν τα μάτια μου, ενώ τα χείλη μου νωχελικά κουνιόταν. Τα βλέφαρα τρεμόπαιζαν στου ονείρου μου τη δίνη... Δεινοπαθούντες, αναξιοπαθούντες, θρηνούντες και ό,τι άλλο σκέφτηκες σε -ούντες να τελειώνει. Τελείωσε κι η μέρα σου. Τελείωσαν τα παιχνιδίσματα των φτερουργών. Χειρούργοι αποκόλλησαν τη σιαμαία ευτυχία μας. Εις εκ των δύο έπρεπε να θυσιαστεί για το κοινό καλό. Εις... Εκ των δύο. Μικρό το κακό. Ο πιο αδύναμος απεβίωσε... Ο πιο αδύναμος αφήνει κι άφηνε από πάντα την πνοή του τη στερνή, πάνω σε κάποιο δίλλημα.
Κιτρίνισαν τα φύλλα μας. Κιτρίνισαν και οι τοίχοι των δωματίων μας από τσιγάρων τη νικοτίνη και την πίσσα. Αυτή που τη ζωή μας δηλητηρίαζε για χρόνια... Θυμάσαι ένα βράδυ που το προσέξαμε καθώς κοιτάζαμε το άσπρο φως να ωχριά?


Γιατί με θλίβεις με τη σκέψη σου? Αφέσου νωχελικά να πέσεις σ' αφασία. Κοίτα πόσο χαρούμενοι είναι όλοι. Το ναρκωτικό της έλλειψης έλλογου στοχασμού, είναι το πιο ισχυρό... Θα δεις με τον καιρό, κοιτάζοντας πίσω τις έξυπνες, εύστοχες παρατηρήσεις σου θα απορείς πως μπορούσες να είσαι τόσο ηλίθιος που σκεφτόσουν... Έλα μαζί να βουλιάξουμε λοιπόν, τι περιμένεις?

ΥΓ... Μαλακίες στο τετράγωνο...

ΥΓ2... Ίσα ίσα να μην πεθάνει...

ΥΓ3... Τα λέμε.

Γεια χαρά...

Χρήσιμα μέλη τα πόδια, είπε ο παπουτσωμένος κροταλίας στο κουφό κοτσύφι και η κουρούνα μελαγχόλησε.
Γλύψε με είπε η γλώσσα στον κοκοβιό και του πέσαν τα μουστάκια.
Ο αχινός έβαλε λίγο ακόμη ζελέ στα μαλλιά του και ο αστερίας υπέγραψε ένα ακόμη αυτόγραφο για κάποια σαρδέλα που είχε στριμωχτεί για ώρα στην ουρά.
Κίβδηλο σαλάχι τρύπα με είπε το χταπόδι εκτίνοντας όλα του τα πόδια με το διχτυωτό οχτάκαλτσον. Βεντούζα! Βεντούζα! Απάντησε το σαλάχι...
Με ποιον γαμιέται ο ύφαλος για να γίνει κοραλιογεννής?


Χρήσιμες απορίες για άχρηστα μυαλά που εμπαίζουν τη νοημοσύνη μας. Σφιχταγκαλιάζεσαι με τη μορφή ασχημάτιστων γεωμετριών χορεύοντας σε δίνες δυνάμενες να σου δονήσουν σιγουριά και μένος και οίστρο και χρώμα και χώμα που πατάς.
Χρίσε με βασιλιά και άσε με να φορέσω το στέμμα της παρακμής μας. Εντάσσεται το μέλλον μας στα κατάστιχα του ένδοξου παρελθόντος? ή μήπως αναβλύζουμε δύσοσμες οσμές από κουφάρια που σέπονται? Χρυσοποίκιλτα μάτια που παρακολουθείτε... αφήστε με για λίγο μόνο μου να υπάρχω μονάχα κάτω από τη σκέπη της σκέψης μου.
Χωροταξικά εντάσσομαι στο δικό μου σύμπαν. Μια στιγμή χρειάζεται για να κόψω την κορδέλα που οριοθετεί την αρχή μου. Μια ζωή χρειάζεται για να επουλώσω την τομή αυτή. Πώς νοείς την άνοια? Πώς κραδαίνεις τη σιωπή σου? Πώς τάχα αναπαράγεις τις μορφές των ονείρων μου? Ποιος μπορεί με βεβαιότητα να πει πως σε κατάλαβε? Γιατί δε μπορούμε να επικοινωνούμε δίχως λέξεις? Θέλω χωρίς τους λεκτικούς μεταφραστές να σου στείλω τη σκέψη μου κατευθείαν μέσα στο μυαλό σου. Έτσι μπορεί και να μιλήσουμε...



ΥΓ... I'm back... I think.
ΥΓ2... ___ ... ___ ... ___ ...

Μαυροδάφνη pwned me!...

Ρε φιλαράκι σόρρυ... να ρωτήσω κάτι? Γίνεται να γκαγκανιάσει η μαυροδάφνη? Μα γίνεται? Έλεος!
Ε? Τι λες ρε μαλάκα It Is πάλι? Έλεος... ποια μαυροδάφνη? Τι να γκαγκανιάσει? Είσαι καλά ή να βάλω τις φωνές?
Λοιπόν... αν έχεις χρόνο για σκότωμα κάτσε να σου πω...
Χτες ο κολλητός μου βγήκε με την κοπέλα που τα χάλασε μετά από ενάμιση χρόνο για να προσπαθήσει να τα ξαναβρούνε... Τελικά δεν τα κατάφερε... Καλά δε θα σχολιάσω πόσο μαλακισμένες μπορεί να γίνετε εσείς οι γκόμενες ώρες ώρες, γιατί σκέφτομαι να τελειώσει κάποια στιγμή το ποστ... Πόπο... μη μου ζαλίζεις τον πούτσο καλή μου "Ναι, ενώ εσείς οι άντρες μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα" Speak to the hand baby... cos the head ain't listening... Τέσπα... Μετά το mission failed... με πήρε τηλέφωνο να βρεθούμε να μου τα πει γιατί το παλικάρι είχε απηυδήσει και με το δίκιο του... Συναντηθήκαμε λοιπόν σε παρακείμενο ποτοπωλείο - φαγάδικο να τα πούμε και να τα πιούμε ρ' αδερφέ...
Είχα τη μαλακισμένη έμπνευση - επιθυμία, να ζητήσω ημίγλυκο κρασί... Όπως λογικά καταλάβατε... ημίγλυκο δεν είχε, εξού και τελικά πήρα την προαναφερθείσα μαυροδάφνη... Μη φανταστείς πως το ξεφτίλισα.. Δύο γαμοπότηρα ήπια γαμώ την πουτάνα μου κι έγινα κουδούνι... Καλά οκ, ήπια κι ένα σφηνάκι τεκίλα και μια σαγκριά, αλλά δε νομίζω να παίξανε ρόλο...
Πήγα τον κολλητό σπίτι, γύρισα κι εγώ στο δικό μας (μωρό μου στο δικό μας ναι ναι!) και ήμουν να με κλαιν οι ρέγγες (όποιος ξέρει από που βγήκε αυτή η έκφραση... please να μου πει... είναι πολύ περίεργη... :p). Αφόρητος πονοκέφαλος παιδιά... αφόρητος. Ήπια όσα νερά μπόρεσα να χωρέσω μέσα μου... Ήπια και το παυσιπονάκι μου το έξτρα... και άρχισα να κόβω βόλτες όρθιος γιατί έτσι και ξάπλωνα επιτόπου θα ένιωθα την περιφορά, περιστροφή της γης... μη σου πω και όλου του γαλαξία...
Και ερωτώ... είναι ποτέ δυνατόν δυο ποτήρια γαμω-μαυροδάφνης να σε κάνουν τόσο τσιμπούκι? Έλεος δηλαδή :p
Θύμισέ μου να μην ξαναπιώ μαυροδάφνη ever again...

Shitty thoughts...

Μάστα... έχει πέσει πολλή τάση για αυτοκτονία τελευταίως, όπως είπα και στον φίλο eggod... Οκ είναι σχετικά λογικό από την άποψη πως υπάρχει που υπάρχει μια περιρέουσα κατάθλιψη λόγω της σκατένιας πραγματικότητας που μας περιβάλει, είναι και καπάκια μετά τις γιορτές των χριστουγέννωνε... που πάντα σε παίρνει από κάτω μετά τις γιορτές και ειδικά τις συγκεκριμένες, αλλά είναι και κάτι άλλο...
Δε μπορώ να σου πω με βεβαιότητα τι ακριβώς είναι αυτό το κάτι άλλο... όχι, όχι... δεν είμαι εγώ... το ξέρω πως κι εγώ είμαι το κάτι άλλο αλλά δεν εννοούσα αυτό το άλλο αλλά ένα άλλο κάτι άλλο... Μια εκδοχή που άκουσα είναι πως ο λόγος που αρκετά περισσότερος κόσμος από άλλες χρονιές είναι για να φουντάρει, είναι πως τον τελευταίο καιρό έχει προβληθεί μέχρι αηδίας ένα θέμα που έχει να κάνει με μια αυτοκτονία καθώς και την επόμενη... Ναι, ναι... αποτύχανε και οι δύο και κράτος δεν υπάρχει να διορθώσει τα πράγματα... πχ στη μεσαιωνική αγγλία η απόπειρα αυτοκτονίας αποτελούσε έγκλημα τιμωρούμενο με την ποινή του θανάτου... Ναι, ναι... οι αγγλάρες ήταν πάντα μπροστά στο θέμα της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής πρόνοιας...
Δεν ξέρω ρε φίλε αν αυτός ο χοντρός σκατόφατσας που φούνταρε από τον τέταρτο σε κάνει να θες να φουντάρεις κι εσύ... Δεν ξέρω αν ισχύει πως η προβολή αυτής της πράξης πυροδοτεί στο συλλογικό υποσυνείδητο σκέψεις μιμητισμού... Δεν ξέρω και δεν απαντώ... Αυτό που ξέρω όμως, είναι πως πολύς κόσμος νιώθει ψιλοσκατά και πως κάποιος κόσμος σκέφτεται να φουντάρει... (όπου φουντάρει βάλε τον προτιμώμενο τρόπο αυτοκτονίας, δεν έχουμε προτιμήσεις).
Αυτό που επίσης ξέρω είναι πως το να αυτοκτονήσεις δεν αποτελεί την ιδανική λύση... Η ιδανική λύση περιλαμβάνει κόπο και πόνο... αλλά και τη μεγάλη ανταμοιβή του να μπορείς να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη με περηφάνια και ευχαρίστηση... Χρειάζεται πολύ κόπο και πολύ πόνο για να αλλάξεις μια ζωή που έχεις συνηθίσει μεν, αλλά δε σε ικανοποιεί δε... και αν το σκεφτείς αυτός είναι και ο λόγος που θες να αυτοκτονήσεις...
Δε θα σου πω να σκεφτείς όλους αυτούς που σε αγαπάνε πόσο θα πονέσουν και λοιπές παπαριές... στ' αρχιδάκια σου αυτό... δεν είναι πραγματικός λόγος αυτός, μιας και δεν έγκειται εντός σου αλλά εκτός... Ούτε πως θα πας στην κόλαση... Δεν ξέρω που θα πας και δε μπορώ να σου το πω με σιγουριά... Ο καθένας πιστεύει ό,τι θέλει να πιστέψει... Το θέμα είναι πως τελειώνεις πρόωρα κάτι για το οποίο σίγουρα δε θα έχεις μια δεύτερη ευκαιρία... Τη ζωή σου δηλαδή... με αυτή τη μορφή σε αυτήν την πραγματικότητα ή και γενικότερα για οποιαδήποτε μορφή σε οποιαδήποτε πραγματικότητα...
Η πραγματικότητά σου μπορεί να είναι βασανιστική... το καταλαβαίνω αυτό... Αλλά σε ένα μεγάλο βαθμό είναι στο χέρι σου να την αλλάξεις... Όσους τοίχους και να υψώνεις μπροστά σου, είτε το θες είτε όχι, πίστεψέ το... εσύ έχεις τη μεγαλύτερη ευθύνη για το πως είναι η πραγματικότητά σου... άλλαξέ τη αρχηγέ... με κάθε κόστος άλλαξέ τη...
Και τώρα χαμογέλα σου :) Το έχεις!

Παπάδων κάλαντα (omg)...

Και το εορτινό πνεύμα συνεχίζεται! Στα πλαίσια πάντα της αγάπης, της αδελφοσύνης και της ειρήνης των λαώνε...
Ερώτηση... Έστω πως είναι παραμονή χριστουγέννων είτε πρωτοχρονιάς. Έστω πως είναι μια λογική ώρα έτσι που να έχετε ήδη ξυπνήσει ομαλά και να έχετε πιει κι ένα καφεδάκι. Έστω πως σας χτυπάνε το κουδούνι και η κλασική ερώτηση ηχεί στα αυτιά σας: "Να τα πούμε?". Έστω πως έχετε μεν όρεξη να τα ακούσετε και έστω πως η εξώθυρά σας διαθέτει το λεγάμενο "ματάκι". Κοιτάτε από το ματάκι και βλέπετε 50χρονο πλην χαρμόσυνο τύπο με μούσια και λιγδιασμένα μαλλιά και καμπανάκι ανά χείρας... Θα του ανοίξετε? τικ τακ τικ τακ τικ τακ τικ τακ τικ τακ....
Ο χρόνος σας τελείωσε κυρίες και κύριοι... Το καλό που σας θέλω να έχετε δώσει την απάντηση νοερά ώστε να μη χάσετε το δώρο μας... Λοιπόν... Αν υπάρχει κάποιος από εσάς που απάντησε "Ναι" στην ως άνω ερώτηση, ας μου επιτρέψει να υποθέσω πως Α) Είναι λάτρης του σεξ με άντρες και έχει μαζό τάσεις και Β) Γουστάρει να τον ληστεύουν και να τον χτυπάνε... Μπορείτε λοιπόν όσοι απαντήσατε "Ναι", να αποχωρήσετε όσο πιο αξιοπρεπώς γίνεται από το πλατώ, γιατί εντοιχισμένη κουζίνα από αυτό το τηλεπαιχνίδι δε θα δείτε... Οι υπόλοιποι τώρα...
Αναλογιστείτε το εξής... Ενώ οποιοσδήποτε μέσος άνθρωπος στην ηλικιακή γκάμα από late 30s έως early 60s, θα γινόταν δέκτης περίγελου και διαπόμπευσης στην καλύτερη και πρόσκλησης σε τοπικό Α.Τ. μετά ξυλοδαρμού και καθύβρισης στη χειρότερη... στην περίπτωση που έβγαινε για τα κάλαντα, υπάρχει μια ομάδα (ας πούμε) συνανθρώπων μας, που προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες και κανείς μα κανείς δεν τους λέει τίποτα... Η μόνη διαφορά είναι πως βγαίνουν για τα κάλαντα των "Φώτων". Οκ, οκ, παραδέχομαι πως διαστρεβλώνω ελαφρώς την αλήθεια μιας και οι περί ων ο λόγος, δε λένε ακριβώς τα κάλαντα... κάνουν ευχέλαιο... Αλλά, μην είστε προπέτες... περιμένετε να εξηγήσω το συλλογισμό μου...
Τι κάνουμε στα κάλαντα? Βγαίνουμε με τριγωνάκι ανά χείρας, τραγουδάμε ένα άθλιο τραγουδάκι και αναλόγως με την επιτυχία στην παρουσίασή μας, μάς δίνουν κάποιο χρηματικό ποσό, είτε για να μας κάνουν να το βουλώσουμε μια ώρα αρχύτερα, είτε για να μας δείξουν το πόσο εκτίμησαν τα γλυκούλικα φατσόνια μας... (οκ, οκ, ενίοτε και για να μας γλυκάνουν και να μας παρασύρουν σε παράπλευρη οικοδομή όπου και θα προβούν σε ασέλγεια εις βάρος ανηλίκου, αλλά αυτοί είναι οι πολύ παραδοσιακοί τύποι και δεν μας αρέσει να ασχολούμεθα με ταύτους...).
Τι κάνουν οι συμπαθείς πλην (κατά κανόνα) σιχαμένοι παπάδες? Βγαίνουν με θυμιατό ανά χείρας (μωρή! το τσαντάκι σου πήρε φωτιά!) και πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα για να ψάλουν ένα εξίσου άθλιο τραγουδάκι και να τους δώσουμε επίσης το κατιτίς τους... μάλιστα αν τους δώσουμε ένα ευρώ, όχι απλώς δεν πιάνει το ευχέλαιο, αλλά θέλει και εξορκισμό το σπίτι μετά, καθότι ο καλοκάγαθος γέρον, θα έχει καλέσει κάθε λογής δαίμονα να κατοικοεδρεύσει στο σπίτι και την ψυχή του περιπαίχτη - θεομπαίχτη που τόλμησε να δώσει οτιδήποτε κάτω του 20ευρου... ή 10ευρου ή τέλος πάντων της όποιας εκάστοτε ταρίφας (η εταιρία επιφυλάσσεται να αλλάζει την τιμή χρέωσης απροειδοποίητα, λαμβάνοντας υπ'όψην την εκάστοτε τιμή του πληθωρισμού, τα επιτόκια και τυχόν οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου).
Έρχονται λοιπόν οι απερίγραπτοι αυτοί θρασείς τύποι και σου χτυπάνε το κουδούνι, εξίσου πρωινιάτικα με τα μαλακιστήρια που λένε τα κάλαντα και όχι μόνο αδιαφορούν για το αν μπορεί εσύ ο τρελός να κοιμάσαι γιορτινιάτικο, αλλά σε περίπτωση που δεν ανοίξεις πάραυτα, χτυπάνε επανειλημμένα και με λύσσα το κουδούνι, μη τυχόν και χάσουν κανένα χαράτσι... Last Christmas I gave you my heart, this year I have serious thoughts of taking yours... while it's still beating...
Heavy metal σκέψεις ήρθαν με μιας στο μυαλό μου... και θα σας εκμυστηρευτώ και κάτι για να μη λέτε πως δεν είμαι τύπος έξω καρδιά... Είναι τυχερός ο καριόλης ο τραγόπαπας, που δεν είμαι είτε θρησκευάμενος άνθρωπος, είτε στη μέταλ φάση μου... αλλιώς θα είχα έστω ένα γαμημένο σταυρό στο σπίτι για να μπορώ να βγω στην εξώπορτα κραδαίνοντάς τον ανάποδα, με γυρισμένα μάτια να φαίνεται μόνο ασπράδι, αφρούς στο στόμα, και άναθρες κραυγές για να δοκιμάσω την πίστη του... (γαμώ μέσα).
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί δεν περιορίζονται στις εκκλησίες τους... και στα ευαγή τους ιδρύματα... εγώ άμα είχα ένα πλούσιο στάνταρ εισόδημα και κάμποσα παιδάκια να σοδομίζω, θα ήμουν ευγνώμων στον Κύριο που μου παρέχει τα απαραίτητα και δε θα έβγαινα να παρενοχλώ και τον υπόλοιπο κόσμο... Αλλά τι τα θες φίλε μου... Αχαριστία! Η μεγαλύτερη κακία της εποχής είναι αυτή... Η αχαριστία των ευεργετημένων...



ΥΓ. Γιορτινά κλίματα και μαλακίες τέλος λέμε... Έλα τα κεφάλια μέσα μη γαμή!
ΥΓ2. Tuco για πάρτη σου αυτό μωρή κάβλα για να μην παραπονιέσαι πως δε γράφω :p
ΥΓ3 Για τ' όνομά του Εγώ (ναι, ναι... είμαι θεός!) μην περάσει κανάς ημίτρελος θρησκόληπτος παπαριάδης και ξεκινήσει τις μαλακίες επειδή κράζω τους παπάδες γιατί δε θα τον ξεπλένει ούτε ο Τίγρης με τον Ευφράτη να σιγοντάρει...
ΥΓ4 Πουτάνα Εύα μας γάμησες... και σου' λεγα να σου φτιάξω ένα ζευγάρι μπότες με το γαμόφιδο... δεν άκουγες... (ό,τι να' ναι...)